Dead Can Dance + David Kuckhermann @ Θέατρο Λυκαβηττού

Με χαρακτηριστική ευκολία οι Dead Can Dance μας χάρισαν μια σχεδόν μαγική βραδιά και δεν νομίζω να κατηφόρισε κάποιος τον λόφο δυσαρεστημένος. Όσον αφορά τα της διοργάνωσης τα πράγματα κύλησαν χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα και χωρίς να γίνει του …Morrissey. Από νωρίς το σχετικά ανεβασμένο ως προς τον μέσο όρο ηλικίας κοινό γέμισε αρχικά τις εξέδρες και στην συνέχεια τον κέντρικο χώρο αλλά ευτυχώς αυτήν φορά δεν μας βάλανε να παίξουμε “ανθρώπινο tetris” και έτσι ολόκληρη η βραδιά κύλησε ομάλα – δεδομένων των ιδιαιτεροτήτων του θεάτρου (πρόσβαση,

Ο David Kuckhermann εμφανίστηκε στις 20:30 ακριβώς όπως είχε ανακοινωθεί και για περίπου μισή ώρα που κράτησε το σετ του μας χάρισε τρία μακροσκελή κομμάτια αποκλειστικά με percussion (hang και ντέφι) εξηγώντας ενδιάμεσα τεχνικές, κλπ. Όχι ότι δεν ήταν ενδιαφέροντα όλα αυτά (ήταν και παραήταν) αλλά νομίζω οτι η ολή εμφανισή του συμπαθέστατου κατά τα άλλα David είχε περισσότερο χαρακτήρα workshop/σεμιναρίου παρά “τυπικού” support act, με ότι αυτό συνεπάγεται.

21:30 ακριβώς ξανακλείνουν τα φώτα του θεάτρου και επι σκηνής οι Dead Can Dance επί σκηνής γστην Αθήνα, δεκαέξι χρόνια μετά την τελυταία τους εμφάνιση στα μέρη μας (1996 Θ.Λυκαβηττού και πάλι, επίσης έχουν εμφανιστεί το 1990 στο Παλλάς, ενδιάμεσα βέβαια έχουν έρθει στα μέρη μας solo τόσο ο Brendan Perry όσο και η Lisa Gerrard). Δεν έχω μέτρο σύγκρισης  με εκείνες τις εμφανίσεις αλλά η χθεσινή προσωπικά με κάλυψε και με το παραπάνω και δικαίωσε το απωθημένο πολλών χρόνων.

Ξεκινώντας με το ‘Children Of The Sun’ και κλείνοντας δύο ώρες μετά (μαζί με τα τρία encores) με το ιρλανδέζικο ‘Rising Of The Moon’, o Brendan Perry, η Lisa Gerrard και η συνοδευτική μπάντα τους παρέδωσαν ένα υποδειγματικά επαγγελματικό και αλάνθαστο σετ (δεν έλειπε και δεν περισσεψε τίποτα ενώ και ο ήχος ήταν άψογος καθ’ όλη την διάρκεια) που βασίστηκε σε μεγάλο βαθμό -όπως ήταν αναμενόμενο- στο πρόσφατο Anastasis που εκ του αποτελέσματος κρίνοντας στέκεται παραπάνω από μια χαρά και ζωντανά.

Φυσικά δεν έλειψαν και παλαιότερες στιγμές όπως το ‘Rakim’, ‘Nierika’, ‘The Host Of Seraphim’, ‘Sanvean’, κλπ αλλά και διασκευές σε τραγούδια όπως το παραδοσιακό αραβικό ‘Lamma Badda’, το ‘Song To The Siren’ του Tim Buckley και, σαφέστατα από τα highlights της βραδιάς ειδικά αν κρίνει κανείς από τις ενθουσιώδεις αντιδράσεις του κοινού, στο ‘Είμαι Πρεζάκιας (Πρέζα όταν πιείς)‘ της Ρόζα Εσκενάζυ.

Η κάπως ενοχλητική κάποιες στιγμές αίσθηση ψυχρότητας (αντάλλαξαν ελάχιστες κουβέντες με το κοινό πέρα από ευχαριστίες και αυτές κυρίως στο τέλος) και ότι όλα… παραείναι τέλεια εξανεμίζονταν πολύ γρήγορα από τις πραγματικά υπέροχες μουσικές και τις (ακόμα) αψεγάδιαστες, αλληλοσυμπληρούμενες φωνές της Lisa και του Brendan. Θα μου μείνει επίσης και η εικόνα της Gerrard που σε κάποια φάση που έπαιρνε ανάσα στα πλάγια έσπασε λίγο την εικόνα της αψεγάδιαστης “ιέρειας” και χαιρέτησε εγκάρδια τα “παιδιά” στα βραχάκια δεξιά πάνω από την σκηνή. Ας ελ