Chrysta Bell @ Fuzz Club

Σε παλαιότερη συνέντευξή του ο David Lynch είχε χαρακτηρίσει τον εαυτό του όχι ως σκηνοθέτη, αλλά ως “‘άνθρωπο του ήχου“. Η συνεργασία του με τον Angelo Badalamenti για την δημιουργία των soundtracks των κλασικών ταινιών του, καθώς και η παραγωγή του πρώτου δίσκου της Julie Cruise κάνει τον ισχυρισμό του αληθινό. Κατά την διάρκεια της συναυλίας της Chrysta Bell στο Fuzz Club έγινε φανερό πως η ιδιόμορφη σχέση του με τον ήχο είναι ακόμη έντονη. Δική του μουσική ανακάλυψη, η γοητευτικότατη και με αέρα femme fatale ηρωίδα κάποιου παλιού φίλμ νουάρ, μας ταξίδεψε σε ανοιχτές λεωφόρους, ημιφωτισμένα καπνισμένα δωμάτια και στον Αμερικάνικο Νότο, όπου όπως είπε και η ίδια “στον κόσμο αρέσουν τα μπλουζ και τα βρώμικα παιχνίδια”.Πλαισιωμένη από έναν ντράμερ, θαρρείς βετεράνο metal μπάντας και έναν μπασίστα που εμφανισιακά έφερνε στον Paul Simonon των Clash η Bell κατάφερε να μεταφέρει αυτούσια την ατμόσφαιρα των κομματιών της χωρίς περιττούς εντυπωσιασμούς. Ντυμένη με τρόπο που υποστήριζε απόλυτα την θεατρικότητα της ερμηνείας της φάνηκε να διαχειρίζεται με άνεση τις απαιτήσεις του ρόλου της.και η φωνή της κάλυψε και με το παραπάνω τον χώρο. Τα visuals που προβάλλονταν καθόλη την διάρκεια τόνιζαν ακόμα πιο πολύ την αέρινη παρουσία της.Ακούστηκαν σχεδόν όλα τα τραγούδια του “This Train”, με το ομώνυμο και το “Real Love” να παίζουν τον ρόλο του ζεστάματος, ενώ στο “Angel Star” ήταν και η μοναδική φορά που ο ήχος ακούστηκε μπουκωμένος. Το “Right Down to you” αποτέλεσε το πρώτο highlight της βραδιάς, με την Chrysta να το αφιερώνει στον μέντορά της και την ευκαιρία που της έδωσε να ταξιδέψει σε μέρη μακρινά όπως η Αθήνα. Αλλαγή σκηνικού με το”Swing with me” σε μια πιο ροκ απόδοση, με την ίδια να παίζει κιθάρα και να μας λέει για το Ώστιν του Τέξας και το πρώτο μπαρ όπου έπαιξε ζωντανά.Η διασκευή της στο rockabilly “Be Bop Balοοba” έδωσε διαφορετικό τόνο στην βραδιά και της έβγαλε μια πιο παιχνιδιάρικη διάθεση, ενώ η εκτέλεση τραγουδιού από soundtrack ταινίας του Lynch θα μπορούσε να βρίσκεται και σε κάποια σκηνή του Deathproof. Για encore ερμήνευσε το αγαπημένο της κομμάτι από τον δίσκο, το πολύ όμορφο “Ι Die” και αποχώρησε φανερά χαρούμενη, αφήνοντας μας να θέλουμε και άλλο, μιας και μια μόνο ώρα φάνηκε πολύ λίγη.Το συγκρότημα των Yianneis που άνοιξε την συναυλία με τα οπερατικά φωνητικά του Λάμπρου Φιλίππου, τις τζαζ τεχνοτροπίες των συνθέσεων και τα ξαφνικά θορυβώδη ξεσπάσματα έδωσε έναν πιο εναλλακτικό τόνο, ενώ το κλείσιμο με ένα ακατάληπτο, απόλυτα συγχρονισμένο ραπάρισμα από την μεριά του κημπορντίστα ήταν παραπάνω από εντυπωσιακό.