Christos Galanopoulos & friends – The City Man

Ο Χρήστος Γαλανόπουλος επαναδραστηριοποιείται δισκογραφικά υπό την αρωγή ενός συνόλου μουσικών, οι οποίοι συνδράμουν με καθοριστικό τρόπο στο σαγηνευτικό ηχητικό πρόσωπο του The City Man.

Καθώς αφουγκράζομαι τις μουσικές φράσεις που αναδύονται από το νεοφερμένο άλμπουμ του Χρήστου Γαλανόπουλου και διαφόρων (έμπιστων) φίλων του, μου ξαναμπαίνουν ιδέες σχετικά με την ορθότητα της πασίγνωστης ρήσης του Πλάτωνα «Η αρχή είναι το ήμισυ του παντός». Αυτή τη φορά, η αμφισβήτηση της εν λόγω

ρήσης από μεριάς μου έγκειται στην εξελεγκτική πορεία που έχω εντοπίσει στην έως τώρα ηχητική δραστηριότητα του Γαλανόπουλου και για την οποία δεν υφίσταντο εξ αρχής οιωνοί.

Οι αρχικές απόπειρες του προκείμενου Πατρινού δημιουργού πίσω στο 1990 με το τζαζ-ροκ σχήμα των Lexeme, δεν φανέρωσαν πτυχές της ιδιοσυγκρασίας του που θα γινόντουσαν αισθητές μετά τη διάλυση αυτών. Ούτε και το πρώτο του προσωπικό άλμπουμ έπειτα από μια διετία, το A Bird’s Eye View, θα προμήνυε τη σημερινή του δυναμική.

Για να στηρίξω την παραπάνω διαπίστωσή μου, θα επικαλεστώ τους γόνιμους και εύγευστους αυτοσχεδιασμούς, οι οποίοι θα απαρτίσουν τα επόμενα –σποραδικά κυκλοφορημένα– άλμπουμ του Γαλανόπουλου. Δύο άλμπουμ που βρίσκονται εκεί έξω από το 1999 και το 2008 αντίστοιχα, με το Fairy Tales να παρουσιάζει σαγηνευτικά –με την σύμπραξη και άλλων μουσικών– τις φιλοδοξίες και τις κατευθυντήριες γραμμές του προκείμενου συνθέτη, και με την από κοινού του κατάθεση με τον Ευγένιο Βούλγαρη (The Message Of The Prince) να τις επεκτείνει αμφότερες. Αναφέρομαι σε φιλοδοξίες και κατευθυντήριες γραμμές που σχετίζονται με τη δημιουργία ακροαμάτων που διεγείρουν τη φαντασία (πομπού και δέκτη) και διέπονται από οικουμενικά χαρακτηριστικά καθώς και από ποικιλομορφία καλλιτεχνικής έκφρασης. Ερχόμενος κανείς σε επαφή μαζί τους, δεν ξέρει προς τα πού να κοιτάξει. Στη Δύση ή στην Ανατολή; Στην Ελλάδα του σήμερα ή στο Βυζάντιο του χθες;

Στο The City Man που εκδόθηκε τις τελευταίες ημέρες του περασμένου Δεκέμβρη και λίγο πριν μας αποχαιρετήσει το 2013, ο Γαλανόπουλος «στροβιλίζει» το σκεπτικό του γύρω από τη θεματολογία τού (ομώνυμου) κομματιού που τιτλοφορεί το δίσκο και περιλαμβάνεται στο πόνημά του Fairy Tales. Τα νοήματα μιας και μόνο –προηγηθείσας χρονικά– σύνθεσης, μεταπλάθονται για τις ανάγκες ενός ολοκληρωμένου έργου, που συγκροτείται από δεκαεπτά πράξεις και στο οποίο ο εμπνευστής του εξακολουθεί να διευρύνει τους ηχητικούς του «ορίζοντες». Στην έκβαση του έργου αυτού, πλάι στον Γαλανόπουλο (σύνθεση, στίχοι, κιθάρες, e-bows, keyboards, πιάνο, μαντολίνα, μπάσο, τσέλο, μεταλλόφωνο, φωνητικά) συνδράμουν επί ίσοις όροις σημαντικοί μουσικοί · οι Ευγένιος Βούλγαρης (σύνθεση, γυαλί ταμπούρ, λύρα, τζουράς, μαντολίνα, βιόλα της γάμπας, dulcimer), Βασίλης Αβδελάς (σύνθεση, πιάνο), Sirenian Ego–Βασίλης Γουργουρίνης (σύνθεση, πιάνο, keyboards, κιθάρες, φωνητικά) No On (keyboards, πιάνο, ντραμς), Philip_P (remix του “City Man” στο “On The Streets”), Θεοδώρα Αθανασίου (φωνητικά, αφήγηση), Begonya Garcia (κείμενο σε ισπανικά και αφήγηση), Ben Jones (φωνητικά)…

H καθημερινότητα του Ανθρώπου της πόλης –ο οποίος παριστάνεται στο εξώφυλλο ως μια φιγούρα που επιζητεί τη φυγή και βαδίζει ασθμαίνοντας– και οι ανησυχίες αυτού, ενδύονται με ρυθμούς, μελωδίες, βόμβους, παράσιτα και εν γένει με ηχοχρώματα, στων οποίων τα συστατικά δεν υπερτερεί κάποια πολιτισμική κληρονομιά. Μέσα σε αυτά (τα ηχοχρώματα), ο ειρμός του Γαλανόπουλου και των αλληλεπιδρώντων μουσικών υλοποιεί ένα όραμα που προσεγγίζει την ηχητική παρακαταθήκη της χώρας μας. Πότε (ανα)ψηλαφίζοντας τις συντεταγμένες της kosmische musik (κοσμικής μουσικής), η οποία μορφοποιήθηκε επί γερμανικού εδάφους κυρίως στα 60s και στα 70s (συνυπολογίζοντας σε αυτή και έργα σαν τα Aguirre και Hosianna Mantra των Popol Vuh), και πότε στρέφοντας το βλέμμα στις κοιτίδες του βρετανικού προοδευτικού ροκ, του ελεγειακού ροκ των GY!BE, της ηλεκτρονικής αντίληψης των 90s, της τζαζ. Πάντοτε, σχεδόν, περνώντας από βυζαντινούς και ανατολίτικους «δρόμους», και αναδεικνύοντας την ευδοκιμούσα συνομιλία μεταξύ φυσικών οργάνων (ακουστικών, ηλεκτρικών, παραδοσιακών και μη) και ηλεκτρονικών εργαλείων.

Κυρίαρχο μέλημα των συμμετεχόντων στο εν λόγω εγχείρημα, μοιάζει να αποτελεί η κατάθεση ενός συνεκτικού ακούσματος που ενδείκνυται για ρέμβη αλλά και για υπερκινητικότητα, εν μέσω ευγένειας, λυρισμού και ισορροπημένης διαχείρισης των εντάσεων. Ισχυρά ερεθίσματα για να «αδράξεις», συναντάς στα περισσότερα μέρη τούτου του άλμπουμ. Από το “Through my rear view mirror” (σύλληψη των Γαλανόπουλου και No On), με το πρώτο τμήμα (the Past) αυτού να εκρήγνυται μελωδικά σε ευρωπαϊκό τζαζ φόντο και το δεύτερο (the Present) να σχηματίζει μια ενδοσκόπηση ambient/glitch electronica θεμελίων, μέχρι την ηλεκτρο-ρόκ πολυφωνία του αισθαντικού “Keyboard Life”. Κι από το θριλερικό τρεχαλητό του “The Arsonist” (του Sirenian Ego) υπό τα techno μοτίβα και τις πνοές «εγχόρδων» των keyboards, τα μυστηριώδη πνευστά και το κρεσέντο κιθάρας-μπάσου, έως την υπέροχη λιτότητα στον πιανιστικό ρομαντισμό –με e-bows ώθηση– του “Bittersweet” (δια χειρός Βασίλη Αβδελά)…

Προτού φτάσουμε στη συγκλονιστική έξοδο με το “Goodnight, City Man”, θα ανταμώσουμε με τις ανατολίτικες πομπές των “Cloudy girl & the moon” και “The Secrets II”. Πάραυτα, στην ψυχεδέλεια του The City Man υπάρχουν πολλά ακόμη στιγμιότυπα που αξίζει να ανακαλύψετε. Μερικές ακροάσεις του δίσκου θα σας πείσουν.

Label: Ανεξάρτητη Κυκλοφορία
Track(s) For Your Mixtape: “The Arsonist”, “Cloudy girl & the moon”, “The Secrets II”, “Goodnight, City Man”