Γιώργος Πιέρρος: Ώρες κοινής ησυχίας για τις παρακολουθήσεις – Υ.Γ. Εξαιρούνται φωνές για σαγιονάρες

Για το Predator γράφει σε άρθρο του στο The Caller, ο γνωστός δημοσιογράφος, Γιώργος Πιέρρος, ο οποίος αναλύει το τι ακριβώς κάνει αυτό το λογισμικό αλλά και τι συνέβη με την υπόθεση των υποκλοπών. Όπως τονίζει μεταξύ άλλων «Όταν ορμούν αρπακτικά με κατασκοπευτικές μεθόδους, στην Δημοκρατία δεν υπάρχουν ώρες κοινής ησυχίας».

Αναλυτικά το άρθρο:

Predator σημαίνει αρπακτικό, υπάρχουν όμως θηρευτές και θηράματα στην σύγχρονη αστική Δημοκρατία;

Ας δούμε για αρχή τι

κάνει αυτό το λογισμικό που ακούγεται διαρκώς στον δημόσιο διάλογο τις τελευταίες εβδομάδες. Η βασική του χρήση ξεπερνά το κόστος των εκατό χιλιάδων ευρώ και το κόστος κτήσης του πολλά εκατομμύρια ευρώ.

Ποιος πληρώνει όμως τόσα χρήματα για να το ενεργοποιήσει; Κάποιος που επιθυμεί να αποκτήσει πλήρη πρόσβαση στα αρχεία, τις εφαρμογές και τους κώδικες του smartphone ενός πολιτικού, ενός δημοσιογράφου ή οποιουδήποτε άλλου προσώπου του προξενήσει το “ενδιαφέρον”.

Στις περισσότερες περιπτώσεις στέλνεται ένα μήνυμα, το οποίο ζητά από τον χρήστη του κινητού τηλεφώνου να μεταφερθεί σε έναν ιστότοπο, εάν το θύμα πατήσει τον σύνδεσμο τότε το Predator αποκτά πλήρη πρόσβαση στην συσκευή του, μπορεί να κάνει ακριβώς ότι και αυτός, όπως για παράδειγμα να ανοίξει την κάμερα εν αγνοία του…

Αυτή ακριβώς η μέθοδος χρησιμοποιήθηκε προκειμένου να παγιδευτεί το κινητό τηλέφωνο του Προέδρου του ΠΑΣΟΚ Νίκου Ανδρουλάκη. Καθώς ο σύνδεσμος δεν πατήθηκε, η συσκευή του δεν παραβιάστηκε. Στις 28 Ιουνίου ωστόσο και μετά την προειδοποίηση από τον στενό του συνεργάτη στις Βρυξέλλες, Νικόλα Παπάζογλου η συσκευή ελέγχθηκε από την υπηρεσία CERT του Ευρωκοινοβουλίου και ειδοποιήθηκε αργότερα για απόπειρα παγίδευσης.

Σύμφωνα με το σχετικό πρωτόκολλο ασφαλείας του Κοινοβουλίου, δημιουργήθηκε ένα αντίγραφο για να πραγματοποιηθεί πιο ενδελεχής έλεγχος ενώ στην συνέχεια διενεργήθηκε και συμπληρωματικός. Έπειτα οι αρμόδιες υπηρεσίες συνέταξαν την σχετική έκθεση και την παρέδωσαν στον κ. Ανδρουλάκη.

Η απόπειρα παραβίασης της συσκευής προσδιορίστηκε χρονικά, τον Σεπτέμβριο όταν ο Νίκος Ανδρουλάκης ήταν υποψήφιος Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ. Ειδοποιείται ωστόσο μετά τον έλεγχο από την Διεύθυνση Πληροφορικής του Ευρωκοινοβουλίου και αμέσως μετά καταγγέλει την απόπειρα παγίδευσης του κινητού του τηλεφώνου, αυτή είναι και η απάντηση σε όσους δήθεν απορούν γιατί δεν το έπραξε από τον Σεπτέμβριο του 2021, γιατί πολύ απλά τότε δεν το γνώριζε.

Κάπου εδώ ξεκινούν συμπτώσεις που δημιουργούν ερωτήματα, στις 30 Ιουλίου ο  πρώην πλέον Διοικητής της ΕΥΠ παραδέχεται ότι η υπηρεσία παρακολουθούσε τον δημοσιογράφο Θανάση Κουκάκη, ύστερα από αίτημα ξένων μυστικών υπηρεσιών. Με την παραίτηση του που ήρθε παράλληλα με αυτή του Διευθυντή του Πρωθυπουργικού Γραφείου Γρηγόρη Δημητριάδη, έρχεται η παραδοχή ότι η ΕΥΠ παρακολουθούσε επίσης τον αρχηγό του τρίτου κοινοβουλευτικού κόμματος. Τόσο στην περίπτωση Κουκάκη, όσο και στην περίπτωση Ανδρουλάκη όμως έχει προηγηθεί η αποκάλυψη της στόχευσης τους μέσω της κατασκοπευτικής τεχνολογίας που φέρει το Predator.

Ωστόσο τόσο ο πρώην Διοικητής της ΕΥΠ όσο και οι κυβερνητικοί αξιωματούχοι, έχουν δηλώσει ότι οι ελληνικές μυστικές υπηρεσίες δεν έχουν καμία σχέση με το συγκεκριμένο λογισμικό. Δεν προκύπτει ωστόσο το ερώτημα, πως αφού δεν έχουν καμία σχέση με το Predator οι παρακολουθήσεις της ΕΥΠ συμπέφτουν χρονικά με την χρήση του, όπως στην περίπτωση Ανδρουλάκη;

Γιατί τόση έμφαση στο Predator, ξεχωριστά από την γενική συζήτηση για υποκλοπές, μπορεί καλόπιστα να αναρωτηθεί επίσης κάποιος. Και εδώ η απάντηση είναι ξεκάθαρη, αρκεί να δει κανείς τις ιδιότητες του κατασκοπευτικού εργαλείου.

Πολύ απλά διότι η νεφελώδης συσχέτιση της παραδοχής της ΕΥΠ με αυτό, λειτουργεί αποπροσανατολιστικά. Το Predator που φαίνεται να έχει ενεργοποιηθεί τόσο στην περίπτωση Κουκάκη, όπως και στην περίπτωση Ανδρουλάκη το ίδιο χρονικό διάστημα με τις παρακολουθήσεις της ΕΥΠ, ξεπερνά την λεγόμενη νόμιμη συνακρόαση.

Εξασφαλίζει φωτογραφίες και μηνύματα, δίνει στον χειριστή πλήρη και διαρκή πρόσβαση στην συσκευή του παρακολουθούμενου, στο ιστορικό της περιήγησης του, στους μυστικούς κωδικούς του, στις επαφές, στα δεδομένα ταυτότητας, στα μηνύματα του ενώ παράλληλα μπορεί να γίνεται “μικρόφωνο” για συνομιλίες σε κλειστό χώρο, με λίγα λόγια χτυπά κάτω από την μέση τους στόχους, εξοντώνοντας τους κοινωνικά και πολιτικά. Ποιος μπορεί να επιδιώκει κάτι τέτοιο; Και αν δεν τον γνωρίζει κανείς, δεν πρέπει να αποτελεί προτεραιότητα ο εντοπισμός του;

Αντί να συζητάμε λοιπόν για εθνικούς κινδύνους από καταγγελίες για παρακολουθήσεις, να γίνονται απόπειρες οι παρακολουθούμενοι να γίνουν απολογούμενοι, να καλούνται δημοσιογράφοι και πολιτικοί να κατεβάσουν τους τόνους, ας επιμείνουμε να φωτιστούν οι σκιές που δεν φωτίστηκαν. Κανένας πολιτικός και κανένα κόμμα δεν θα έχει κέρδος από την διαλεύκανση αυτής της υπόθεσης, μόνο η ίδια η Δημοκρατία.

Άλλωστε οι ίδιοι αρθρογράφοι που ζητούν ησυχία, βλέπουν εναγκαλισμούς με τον ΣΥΡΙΖΑ και ανησυχούν τόσο ξαφνικά για το καλό του ΠΑΣΟΚ , έκαναν τόσο θόρυβο για κάτι σαγιονάρες στο Προεδρικό Μέγαρο που λογικά θα αντέξουν και την “φασαρία” αυτής της πολιτική αντιπαράθεσης που γίνεται με όρους θεσμικούς.

Όταν ορμούν αρπακτικά με κατασκοπευτικές μεθόδους, στην Δημοκρατία δεν υπάρχουν ώρες κοινής ησυχίας…