Τρία ποιήματα της Ιφιγένειας Καφετζοπούλου

ΒΙΑΣΜΟΣ

Καρφωμένες πληγές
Σε σώμα ωμά χαραγμένο
Από διαδρομές αόρατες με μάτι γυμνό.
Ματωμένα υπόγεια λαγούμια – θλιβεροί μάρτυρες
Μιας αποτυχημένης απόδρασης.
Της καταδικασμένης πάλης
Για ανάκτηση σκισμένων αναπνοών ζωής
Που ψυχορραγούν σε κάποιο πάτωμα.
Αιμορραγία προάγγελος του μόνιμου ραγίσματος
Σε καλωσορίζει στη νέα σου ταυτότητα:
Ούτε σπάσιμο, ούτε ένωση.
Μονάχα
Μετεωρισμός
Στη ζώνη των σκιών.

{loadmodule mod_adsence-inarticle-makri} {loadposition

ΔΙΑΨΕΥΣΗ

Ώρες διάφανες από σπασμένα ρολόγια
Περιγελούν τον Χρόνο-τύραννο.
Κι αυτός χαμογελά αθόρυβα
Χορεύει σταθερά
Και μόνο ψιθυρίζει.
Υπόγεια αδιόρατη επίθεση
Του Χρόνου-σκηνοθέτη
Με σιγουριά του νικητή.

Ώρες διάφανες από σπασμένα ρολόγια
Νομίζουν
Πως περιγελούν τον Χρόνο-τύραννο.
Ώρες-δούλες ονειρεύτηκαν
Πως ήταν οι αφέντρες.
Μα η προσγείωση πάντα σκληρή.
Σαν βαμβάκι
Που
Ξέχασε για μια στιγμή τον ρόλο του.

ΜΟΛΥΝΣΗ

Και ψήγματα ιού να χύνονται
Χωρίς καμιά φειδώ.
Κάθε οδός βωμός.
Κι οι θυσίες συνήθειες
Σε μια καθημερινότητα-ανάμνηση.
Άνθρωποι-νάρκες
Και
Το σώμα εμπόλεμη ζώνη.
Σπίτια-κελιά και καταφύγια.
Κοίτα!
Πόδια-ρίζες, χέρια-κλαδιά
Ανθρώπων
Που
Μεταμορφώθηκαν αργά σε δέντρα
Και δεν κυκλοφορούν.
Πρόσωπα-σκιές
Με χαμόγελα κρυμμένα βίαια.
Μάτια επιζήσαντες
Και
μάρτυρες
Διασωληνωμένων ανταλλαγών ζωής.
Αντισηπτικά-προστάτες
Και
Μηχανές με άσπρα κράνη επιβάλλουν φόβο.
Απαγορευμένες αγκαλιές-σωτήρες
Σε αρπάζουν από βέβαιο πνιγμό.

Η Ιφιγένεια Καφετζοπούλου είναι υποψήφια διδάκτωρ Θεατρολογίας του Τμήματος Θεατρικών Σπουδών Ε.Κ.Π.Α. και αναπληρώτρια καθηγήτρια Θεατρικής Αγωγής στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση. Είναι αριστούχος απόφοιτος του Τμήματος Θεατρικών Σπουδών Ε.Κ.Π.Α. και του μεταπτυχιακού προγράμματος του ίδιου τμήματος. Οι συμμετοχές της σε συνέδρια περιλαμβάνουν τις εξής ανακοινώσεις: «Ο χρόνος στο θέατρο: η παράσταση Το Γάλα υπό το πρίσμα τεσσάρων παραγωγών», «Η ψηφιακή μετάβαση. Ο διάλογος με τους νόμους της Google», «Η τέχνη στο σχολείο. Το παράδειγμα του θεατρικού συγγραφέως και εκπαιδευτικού Βασίλειου Κατσικονούρη», «Η ρευστότητα του φύλου στην αθέατη πλευρά της αρχαίας τραγωδίας σε διάλογο με τη σύγχρονη ελληνική δραματουργία: το παράδειγμα του Χρύσιππου και του Φαέθοντος».