«Όμως δεν χάνομαι» της Αλεξάνδρας Μπακονίκα

Η ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ

Πέρασες από μπροστά μου
κι ούτε καν με χαιρέτησες.
Ράπισμα η περιφρόνησή σου.
Δεν ξεχνώ όταν γυμνοί σμίξαμε.
Η μνήμη του σώματος αλλιώς μετράει,
αργά ξεθυμαίνει.
Όμως δεν χάνομαι,
έχω τα στηρίγματά μου,
κι άλλη εκλεκτή ερωτική αγκαλιά.

ΠΑΘΗΜΑ

Μπήκα στο σπίτι της από λαχτάρα
για τη θαλπωρή της φιλίας.
Με τον καιρό έβγαινε στην επιφάνεια
ότι είχε προβλήματα, τριβές,
δυσαρμονία στη σχέση με τον άνδρα της.
Οικονομικά

είχαν βαλτώσει
και κοινωνικά απομονωθεί.
Το ζευγάρι ζούσε τη φθορά, την παρακμή του.
Αν στο βάθος ήταν παλιοχαρακτήρες,
τα προβλήματα τούς έκαναν χειρότερους.
Η λαχτάρα μου για θαλπωρή
κατά πρόσωπο με ειρωνευόταν.
Το σπίτι τους σκοτεινό άδυτο.
Είχα μπει στο στόμα του λύκου.

{loadmodule mod_adsence-inarticle-makri} {loadposition adsence-inarticle-makri}

ΜΕΡΕΣ ΙΟΥΛΙΟΥ

Μια ομάδα νεαρών
–δούλευαν στην κοντινή παιδική κατασκήνωση–
κατέβηκαν στην παραλία να κολυμπήσουν.
Με την παρουσία, τις φωνές και τα παιχνίδια τους,
πότε στην αμμουδιά και πότε μες στη θάλασσα,
έκλεβαν τα βλέμματα,
μαγνήτιζαν την προσοχή του κόσμου.
Είχες την αίσθηση ότι για τα νιάτα, τη ζωντάνια τους,
και τον παλμό που έδιναν,
όλη η παραλία σαν αγκαλιά άνοιγε να τους τυλίξει.

Η Αλεξάνδρα Μπακονίκα γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη, όπου και ζει. Φοίτησε στην Ιατρική Σχολή του Α.Π.Θ. όμως δεν ολοκλήρωσε τις σπουδές της. Εργάστηκε ως καθηγήτρια Αγγλικών. Έχει εκδώσει δέκα ποιητικές συλλογές, η πιο πρόσφατη είναι η Ντελικάτη γυναίκα (Εκδόσεις Πόλις, 2021). Ποιήματα και κριτικά της κείμενα έχουν δημοσιευτεί σε πολλά έγκριτα λογοτεχνικά περιοδικά. Ποιήματά της μεταφρασμένα στα αγγλικά εκδόθηκαν σε βιβλίο στο Νέο Δελχί της Ινδίας και στο Βανκούβερ του Καναδά. Άλλες μεταφράσεις ποιημάτων της έγιναν στα γερμανικά, σουηδικά, αλβανικά, κροατικά.