«Οι αθώοι περνούν γρηγορότερα» του Σταμάτη Πολενάκη

ΠΡΩΙΝΟ ΣΑΛΠΙΣΜΑ

Απ’ αυτόν τον κόσμο οι αθώοι
περνούν γρηγορότερα, οι άλλοι
όλοι βραδυπορούν – ξημερώματα
και περνά βιαστικά ο Σαχζάτ Λουκμάν
με το ποδηλατάκι του –

ΧΡΗΣΜΟΣ

Η στιγμή που φοβάσαι
θα ’ρθει
όταν κρότος μέγας
ακουστεί
από την άκρη του κόσμου
και τα πλήθη θ’ ανεβαίνουν
τις σκάλες
πνιγμένα απ’ τον καπνό.

ΤΑ ΕΡΕΙΠΙΑ ΤΗΣ ΒΕΝΕΤΙΑΣ

Ο κόσμος δεν σώθηκε απ’ την ομορφιά
ούτε από την ευσπλαχνία ή την αθώα
καρδιά του Βιβάλντι. Ωστόσο εκείνος
δίδαξε κάποτε τα μυστικά

του βιολιού
στα άρρωστα κορίτσια του ορφανοτροφείου.
Η πανούκλα αφάνισε την πόλη, ο Βιβάλντι
κοίταξε κατάματα τους νεκρούς γονδολιέρηδες,
μια χορωδία τυφλών κοριτσιών τραγουδά
μέσα από τα σκοτεινά κιγκλιδώματα,
πεινασμένα άλογα τρώνε τις σάρκες τους
στα ερείπια της Βενετίας.

ΣΥΝΤΟΜΟ ΒΑΛΣ

Το πιάνο του Σοστακόβιτς έπαιζε μόνο του
ενώ εκείνος στεκόταν στο διάδρομο περιμένοντας
τη σύλληψή του. Νύχτα μ’ ένα βαλιτσάκι στο χέρι.
Άνεμος χτυπούσε τα πλήκτρα.

ΕΙΔΑ ΤΑ ΤΡΩΚΤΙΚΑ ΤΗΣ ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑΣ

Τα ποντίκια κοιτάζουν μέσα
από την ποντικότρυπά τους
τον κόσμο
και ο μονόφθαλμος Θεός-ποιμένας
οδηγεί τα κοπάδια του

Μεγάλα πεινασμένα ποντίκια
βγαίνουν τη νύχτα
μέσα από τις ερειπωμένες λέξεις
ρίχνονται στους σιτοβολώνες
τρέχουν πάνω στο χέρι μου
καταβροχθίζουν τα χειρόγραφα
και τις λέξεις
τρέχουν τσιρίζουν και συνουσιάζονται
ακούραστα
μέσα στην ποντικότρυπα
που είναι ο κόσμος.

ΡΑΨΩΔΙΑ

Εδώ και αιώνες αναρίθμητους ζούμε μέσα στις βαθιές σπηλιές
των προγόνων μας πλάι στη θάλασσα. Περνούν οι μέρες και τα χρόνια
σ’ αυτές τις φοβερές ερημιές και ο καπνός των θυσιών ανεβαίνει
ολοένα και ψηλότερα στους αιθέρες. Κάθε ξημέρωμα οδηγούμε
τα κοπάδια μας πέρα μακριά, ως εκεί που ούτε νερό αναβλύζει
ούτε χορτάρι ψηλώνει, πίνοντας το πικρό, πικρό γάλα των γκρεμών.
Τις νύχτες που οι θεοί αποσύρονται στο σκοτάδι των βουνών
και σβήνουν τους προβολείς, φέγγει το μοναδικό μάτι μας,
αυτό που είναι ραμμένο πάνω στο μέτωπο. Μέσα στη μάταιη οργή μας
ξεριζώνουμε βουνά, εκσφενδονίζουμε πελώριους βράχους στο πέλαγος
και θρηνούμε για το δύστυχο γένος των κυκλώπων μέχρι να εκπληρωθεί
η πανάρχαια προφητεία κι εκείνος που τ’ όνομά του ήταν κανένας,
να επιστρέψει με το καράβι του από την άλλη άκρη της θάλασσας.
Αργά ή γρήγορα, τα ίδια μας τα παιδιά θα μας παραδώσουν στο δήμιο,
στη δημοκρατία του Σαλό δεν υπάρχουν αδιέξοδα.

[ Ποιήματα από την ανέκδοτη ποιητική συλλογή Τα ερείπια της Βενετίας ]

Ο Σταμάτης Πολενάκης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1970. Σπούδασε σκηνοθεσία κινηματογράφου στη σχολήΣταυράκου στην Αθήνα (1988-91) και παρακολούθησε μαθήματα Ισπανικής Ιστορίας και Πολιτισμού στο πανεπιστήμιο Complutense της Μαδρίτης. Έχει εκδώσει επτά ποιητικές συλλογές και το μυθιστόρημα Η πάλη με τον άγγελο (Εκδόσεις Ενύπνιο, 2020). Για την ποιητική του συλλογή Τα τριαντάφυλλα της Μερσέδες (Εκδόσεις Μικρή Άρκτος, 2016), τιμήθηκε με το Βραβείο ποίησης του περιοδικού Αναγνώστης και με το Κρατικό βραβείο ποίησης 2017.