«Αντίο, ηλίθιοι» της Πέρσας Σούκα

Η Σιζ Τραπέ, μια Γαλλίδα κομμώτρια, πηγαίνει στον γιατρό, ο οποίος της ανακοινώνει με αδέξιους παραλληλισμούς, προσπαθώντας μάταια να είναι όσο πιο διπλωματικός και διακριτικός γίνεται, ότι ο χρόνος ζωής που της απομένει είναι λίγος. Η Σιζ φεύγει έντρομη από το ιατρείο, καταβάλλοντας όλες της τις δυνάμεις για να συνειδητοποιήσει αυτό που μόλις άκουσε. Πού να φανταστεί ότι στο κομμωτήριό της, οι λακ των μαλλιών που εισέπνεε τόσα χρόνια θα ήταν καταστροφικές για την υγεία της και πως εξαιτίας τους θα πέθαινε από αυτοάνοσο νόσημα;

Αποφασίζει πως η βαθιά και αξεπέραστη πληγή της ήρθε η ώρα να επουλωθεί, για να μπορέσει να φύγει με τη συνείδησή της ήσυχη και καθαρή. Αρχίζει να ψάχνει επίμονα τον χαμένο της γιο, που γέννησε ζώντας έναν ανέμελο εφηβικό έρωτα μόλις στα δεκαπέντε της χρόνια και που αναγκάστηκε από τους γονείς της να δώσει για υιοθεσία. Δυστυχώς όμως ο υπάλληλος που προσπαθεί να την εξυπηρετήσει δεν βρίσκει τίποτα στα αρχεία. Κι εδώ με ένα μαγικό κλικ, με ένα αναπάντεχο και μοιραίο ατύχημα, όλα αλλάζουν προς το καλύτερο. Αρχικά εμφανίζεται στο διάβα της ως από μηχανής θεός ένας απολυμένος γκουρού της πληροφορικής και των συστημάτων ασφαλείας, που επιχειρεί να αυτοκτονήσει μην μπορώντας να διαχειριστεί την καθαίρεσή του, και στη συνέχεια εισβάλλει στην ιδιόμορφη αυτή παρέα ο ορισμός του παραλόγου, ένας τυφλός αποθηκάριος στα αρχεία γεννήσεων, που αποδεικνύεται τελικά πολύτιμος συμπαραστάτης. Οι δύο αυτοί άνθρωποι, με τις δικές τους προβληματικές ιστορίες και τις δικές τους κακοδαιμονίες να τρέχουν παράλληλα, θα βοηθήσουν μέχρι την τελευταία στιγμή τη Σιζ στην αναζήτηση του γιου της αψηφώντας κάθε είδους μπλεξίματα και κινδύνους.

{loadmodule mod_adsence-inarticle-makri} {loadposition adsence-inarticle-makri}

Η ταινία του Αλμπέρ Ντιποντέλ (See you up there, 9-month stretch) ακροβατεί έντονα ανάμεσα στη χαοτική κωμωδία, στο μελόδραμα, στον σουρεαλισμό και στην ανθρώπινη καταρράκωση. Ο σκηνοθέτης δείχνει πως έχει τον απόλυτο έλεγχο ακόμα και όταν αγγίζει την υπερβολή, καθώς την επαναφέρει με δεξιοτεχνία στη ρεαλιστική διάστασή της. Το φιλμ τρέχει με φρενήρη ρυθμό, καταδιώξεις, εναλλαγές παραληρηματικών καταστάσεων, κωμικοτραγικούς διαλόγους, συναισθηματικούς μονολόγους και παρεμβάσεις ανθρώπων που λειτουργούν καταλυτικά στο πεπρωμένο. Η γλυκόπικρη ταινία του Ντιποντέλ αποδίδει όλες τις πτυχές του ευφάνταστου σεναρίου με περιπαικτική διάθεση. Σατιρίζει την πολιτική, τη γραφειοκρατία, την τεχνολογία, μα προπάντων την αφοσίωση του ανθρώπου στην εργασία του όταν απαγορεύει ο ίδιος στον εαυτό του να ερωτευτεί, να αγαπήσει και να αγαπηθεί.

Η Βιρζινί Εφιρά (Up for love, Sibyl) είναι εξαιρετική με την αφοπλιστική ερμηνεία της και την απλότητά της. Η απογοήτευση, η επιμονή, η αδεξιότητα, η θηλυκότητα μιας γυναίκας που πεθαίνει κι εξακολουθεί να είναι ποθητή κι ερωτεύσιμη, η τελευταία επιθυμία της, συμπαρασύρουν και συγκινούν τον θεατή.

Ο Αλμπέρ Ντιποντέλ, που τον βλέπουμε και μπροστά από την κάμερα στον ρόλο του αδικημένου Ζαν Μπατίστ Κουσά, εκφράζει με μαεστρία όλη τη θλίψη, την οργή, τη ματαίωση ενός ανθρώπου που η εργασία του ήταν γι’ αυτόν το άλφα και το ωμέγα. Και όταν του αφαιρείται το δικαίωμα να έχει τον πρώτο λόγο στο δημιούργημά του, νιώθοντας ότι ο μόχθος του δεν αναγνωρίζεται πλέον, φτάνει στα όρια της αυτοκτονίας.

{jb_quote} Η γλυκόπικρη ταινία του Ντιποντέλ αποδίδει όλες τις πτυχές του ευφάνταστου σεναρίου με περιπαικτική διάθεση. {/jb_quote}

Ο Νικολά Μαριέ (Locked out, 9-month stretch) αναδεικνύει με περίσσια εκκεντρικότητα την κωμική φιγούρα του τυφλού αποθηκάριου, κρατώντας διαρκώς την εύθυμη και ιδιόρρυθμη νότα στο φιλμ, γελοιοποιώντας τους καθωσπρεπισμούς και τη σοβαροφάνεια.

Οι τρεις ήρωες κρατούν αμείωτο το ενδιαφέρον καθώς μπλέκουν σε απρόβλεπτες περιπέτειες, ρισκάροντας τα πάντα για να αποδείξουν ότι δεν τους άξιζε ποτέ η κακομεταχείριση που δέχτηκαν από τους ανθρώπους στους οποίους βασίστηκαν κι έδειξαν εμπιστοσύνη. Η ταινία Αντίο, ηλίθιοι προτάθηκε με δώδεκα υποψηφιότητες στα 46α βραβεία Σεζάρ και απέσπασε τα επτά – μεταξύ αυτών, της Καλύτερης Ταινίας, Σκηνοθεσίας και Σεναρίου.

Ο σκηνοθέτης δίνει στο έργο του ένα τέλος τραγικό, λυρικό, καθόλου πληκτικό και όχι απροσδόκητο. Είναι ένα τέλος ιδανικό για τους ήρωες που γνωρίζουν ότι η επόμενη μέρα δεν φαντάζει αισιόδοξη. Βρίσκονται περιστοιχισμένοι από το αναπόφευκτο, τον κατατρεγμό, την απόρριψη και την αθλιότητα. Έτσι, αποφασίζουν οι ίδιοι να κλείσουν τον κύκλο της ζωής τους με γενναιότητα, ζεστασιά και αποδοχή που τους προσέφερε σαν θείο δώρο το καρμικό αντάμωμά τους γι’ αυτά που δεν έζησαν και γι’ αυτά που στερήθηκαν.

Η ταινία προβάλλεται από τις 10 Σεπτεμβρίου στους κινηματογράφους. Επίσης, βρίσκεται στις πλατφόρμες του Αmazon, Google play και iTunes.