Άννα Δενδρινού

Σαν παιδί δεν είχα την τύχη ν’ ακούσω παραμύθια. Γι’ αυτό κι εγώ πριν ακόμη πάω σχολείο, πριν μάθω να διαβάζω, έπλαθα τις δικές μου ιστορίες, δημιουργούσα τους δικούς μου ήρωες, που με συντρόφευαν τα βράδια και με βοηθούσαν να ξεπερνάω σιγά-σιγά τον μεγάλο μου φόβο, το σκοτάδι και τις σκιές του.

Τον Φίφη και τον Σήφη τούς γνώρισα σε ένα ταξίδι επιστροφής μου με το λεωφορείο του ΚΤΕΛ από Αθήνα για Πάτρα,

έπειτα από ένα εργαστήρι αφήγησης παραμυθιών όπου συμμετείχα. Σούρουπο. Η διαδρομή υπέροχη, η φύση μαγική. Από τη δεξιά πλευρά της θάλασσας, ο ήλιος ζωγράφιζε τη δύση του, καθώς χανόταν στα ήρεμα νερά του Κορινθιακού. Και στην άλλη πλευρά του δρόμου, και συγκεκριμένα στη βουνοκορφή της Ακράτας, ένα αχνό φως άρχιζε να φωτίζει δειλά-δειλά τον ουρανό. Το βλέμμα μου καρφώθηκε εκεί και δεν ξεκόλλαγε. Σε δυο λεπτά το φεγγάρι μού έσκασε το πρώτο του χαμόγελο φωτίζοντας και καλησπερίζοντας τις σκοτεινές γωνιές της βουνοπλαγιάς. Για μια στιγμή έκλεισα τα μάτια μου, να κρατήσω εκείνη τη μοναδική εικόνα. Όταν τα ξανάνοιξα, το φεγγαροχαμόγελο είχε αλλάξει σχήμα. Είχε γίνει μια μεγάλη ολόχρυση φέτα κεφαλοτυριού. Έτσι την είδα! Έτσι πρέπει να την είδε και ένας αδύνατος ποντικούλης, που με τη ματιά της φαντασίας μου τον είδα να ανεβαίνει τρέχοντας στην πλαγιά. Ανέβαινε, φούσκωνε και κοίταζε ψηλά στην κορυφή. Ανέβαινε και ξεφυσούσε. Φουουου έφτανε η ανάσα βαριά στ’ αυτιά μου, διαπερνώντας το κλειστό τζάμι του λεωφορείου. Κάθε ανάσα του και ένα τρυφερό σκίρτημα άγγιζε την καρδιά μου. Χαμογέλασα και καλωσόρισα τον μικρό μου φίλο, τον καινούργιο μου παραμυθένιο ήρωα.

{loadmodule mod_adsence-inarticle-makri} {loadposition adsence-inarticle-makri}

Έκλεισα τα μάτια και τον ακολουθούσα νοερά. Νοερά έστησα τον αργαλειό της φαντασίας μου και ξεδίπλωσα το κουβάρι της δημιουργίας. Στημόνια; Οι ακτίνες από το φωτεινό χαμόγελο του φεγγαριού! Υφάδια; Η βουνοπλαγιά και οι εικόνες από τις σκιές της νύχτας, που ακολουθούσαν παιχνιδιάρικα τον ποντικούλη ζωντανεύοντας την ιστορία με συναισθήματα. Η ανηφόρα μεγάλη. Η πείνα του μεγαλύτερη. Κι εκεί ψηλά, πάνω στη βουνοκορφή βρισκόταν το όνειρό του, ο στόχος του. Μια τεράστια φέτα κεφαλοτυριού τον περίμενε! Η νύχτα προχωρούσε. Το φεγγάρι ολόγιομο στάθηκε πάνω στη βουνοκορφή. Και ήταν η στιγμή που ο μικρός μου φίλος έφτανε στη δική του κορυφή, κάτω από το ολοστρόγγυλο κεφαλοτύρι. Όρθωσε το κορμί του. Στάθηκε στις μύτες των ποδιών του και τέντωσε τα χέρια του ψηλά, για να το πιάσει. Δεν πρόλαβε, όμως, γιατί ένα περαστικό σύννεφο το εξαφάνισε. Το ’χασε. Τον πήρανε τα κλάματα. Πήγε να διπλωθεί στα δυο από την κούραση και την πείνα. Όχι, όχι δεν θα λυγίσω, θα επιστρέψω, τον άκουσα να λέει κατεβαίνοντας την πλαγιά τρέχοντας. Και επέστρεψε όχι μόνος. Τούτη τη φορά, ήταν μαζί του και ο φίλος του. Ανηφόριζαν την πλαγιά κρατώντας στα χέρια τους μια σκάλα. Ανέβαιναν και βαριανάσαιναν. Η ανηφόρα μεγάλη. Η πείνα τους μεγαλύτερη. Φουουουου, ο ποντικούλης μου. Σσσσσς σφύριζε βαριά η ανάσα του φίλου του.

{jb_quote}Σαν παιδί δεν είχα την τύχη ν’ ακούσω παραμύθια.{/jb_quote}

Καθάρισα το θολωμένο από τα χνώτα τζάμι, ξανάπιασα τη σαΐτα και συνέχισα. Φίφη βάφτισα τον μικρό, Σήφη τον μεγαλύτερο. Και φουου-σουου έφτασαν στην κορυφή όπου τους περίμενε το μεγάλο κεφαλοτύρι. Έστησαν τη σκάλα. Ο Φίφης έμεινε κάτω να την κρατά. Ο Σήφης ανέβαινε δυο-δυο τα σκαλιά. Στο τελευταίο τέντωσε το χέρι του να πιάσει τον στόχο του… τη στιγμή που και το λεωφορείο έφτανε στον δικό του στόχο. Το τέλος του ταξιδιού. Πέρασα την τελευταία σαϊτιά στην ιστορία μου και κατέβηκα, με την ευχή ο Φίφης και ο Σήφης να περάσουν καλά και οι μικροί μου αναγνώστες καλύτερα.

Ο Φίφης και ο Σήφης
Δύο αχώριστοι φίλοι
Άννα Δενδρινού
εικονογράφηση: Λευτέρης Κοντογιάννης
Εκδόσεις Κυριακίδη
24 σελ.
ISBN 978-960-599-039-8
Τιμή €14,50