Αλέξανδρος Καψοκόλης

Εξέταζαν τις δυο νέες κοπέλες στο ιατρείο της βάσης και δεν πίστευαν στα μάτια τους με αυτά που έβλεπαν. Τα σώματά τους ήταν γεμάτα σημάδια κακοποίησης, τα πρόσωπά τους μελανιασμένα από το ξύλο και οι προσωπικές τους περιοχές γεμάτες ίχνη επανειλημμένης παραβίασης από πλήθος ανθρωπόμορφων ζώων. Στο τέλος της εξέτασης, πλησίασε η μία την άλλη και της ψιθύρισε στο αυτί: «Η Ελίζα κι η Φρίντα πέθαναν σ’ εκείνη την ακτή…», την κοίταξε η άλλη με δάκρυα στα μάτια και συμφώνησε σιωπηλά.

{loadmodule mod_adsence-inarticle-makri} {loadposition adsence-inarticle-makri}

Παράλληλα, σε κάποιο

«Άνταμ, άκουσέ με σε παρακαλώ. Είναι αδύνατον να τη βρεις και δεν ξέρεις αν είναι ακόμη ζωντανή εκεί έξω. Όλοι έρχονται προς το μέρος μας –μολυσμένοι και μη– κι εσύ πας ανάποδα. Είναι σκέτη αυτοκτονία, κατάλαβέ το!» Το ίδιο τού είχε πει και ο πατέρας του από το τηλέφωνο κάμποσες ώρες πριν. Δεν καταλάβαιναν και οι δυο πως δεν είχε άλλη επιλογή από το να πάει. Δεν απάντησε τίποτα στον φίλο του, παρά μόνο ρύθμισε το χρονόμετρο του ρολογιού να μετράει αντίστροφα, φόρεσε το κράνος του και τα γάντια του. Έκανε νόημα στον φρουρό να ανοίξει την πύλη, έβαλε μπροστά τη μηχανή, γύρισε ελαφριά το γκάζι. Περνώντας από μπροστά του κούνησε ελαφρά το κεφάλι του – ήταν ο τρόπος του για να του πει αντίο, ίσως και για πάντα. Πέρασε την πύλη, επιτάχυνε και εξαφανίστηκε. Όδευε στην κόλαση και η κόλαση σε εκείνον…

{jb_quote} Ελπίζω να συνειδητοποιήσουμε κάποτε ότι δεν πέσαμε ποτέ από τον Παράδεισο, απλά φέραμε την Κόλαση… {/jb_quote}

Αυτό είναι το Άβατο, ένα βιβλίο με εναλλαγές στο σκοτάδι και στο φως που κυριαρχεί στην ανθρωπότητα. Όταν ξεκίνησα να το γράφω το 2009, δεν περίμενα πως θα είχε τέτοια εξέλιξη η πλοκή του και συνέχιζα μέχρι να δω το βιβλίο πού ήθελε πραγματικά να φτάσει. Έφτασε στα άκρα και συνέχισε... Τελειώνοντας κάθε κεφάλαιο, κάθε ιστορία με έκανε να κλάψω, να γελάσω, να θυμώσω, να καθίσω να ηρεμήσω από την ένταση, να μη θέλω να βγω από το Άβατο για να επιστρέψω στην πραγματικότητα.

Η ιατρική και ο αθλητισμός είναι κομμάτια του εαυτού μου που ζούνε μέσα μου, τα αγαπάω. Η συγγραφή από την άλλη είναι ένα κομμάτι μου που δεν γνώριζα ότι υπήρχε. Ήθελα να εκφράσω τις σκέψεις μου, τους φόβους μου, τα συναισθήματά μου και το έκανα όλα αυτά τα χρόνια μέσα από την καθημερινότητά μου, αλλά διαρκώς υπήρχε κάτι ακόμα που έμενε πίσω, κρυμμένο στο σκοτάδι. Δεν αποκάλυψα σε κανέναν ότι ξεκίνησα να γράφω, γιατί ένιωθα εκτεθειμένος. Όλο το μέσα μου ξαφνικά έβγαινε στην επιφάνεια και από τη μια προσπαθούσα να το καλωσορίσω, από την άλλη προσπαθούσα να το καταλάβω. Γιατί σίγουρα το μέσα μας κρύβει και πολλές ασχήμιες εκτός από μυστικά. Δεν ήταν όλοι οι γύρω μου έτοιμοι για μένα, αλλά ούτε και εγώ για εκείνους. Όταν γνωρίστηκα με το σκοτάδι μου, ήρθε το Άβατο στο φως…

Η ιδέα μου για το τέλος της ανθρωπότητας ήταν κάτι που από πολύ μικρή ηλικία με προβλημάτιζε, το θέμα για μένα δεν ήταν το αν, αλλά το πότε και το πώς θα μας συνέβαινε. Η φύση του ανθρώπου είναι αυτοκαταστροφική, εχθρική σε οποιαδήποτε άλλη μορφή ζωής και άκρως εγωιστική. Είμαστε οι Σκοτεινοί για τα υπόλοιπα είδη του πλανήτη μας, δεν ήρθαμε με σκοπό να συνυπάρξουμε αλλά με σκοπό να κυριαρχήσουμε. Ελπίζω να συνειδητοποιήσουμε κάποτε ότι δεν πέσαμε ποτέ από τον Παράδεισο, απλά φέραμε την Κόλαση…

Το Άβατο: Η ματωμένη γη
Αλέξανδρος Καψοκόλης
Εκδόσεις Βακχικόν
334 σελ.
ISBN 978-960-638-186-7
Τιμή €14,84