Μια τελευταία ευκαιρία

Δεν υπάρχει χρόνος για ξόδεμα. Δεν γνωρίζουμε αν υπάρχει έστω και ελάχιστος χρόνος για αλλαγή πορείας. Η ιδέα που μάθαμε είναι ότι ο Ελληνισμός κινδυνεύει με λήθη…

Από τον Παναγιώτη Λιάκο

«Χρόνου φείδου» Δελφικό παράγγελμα

Στο Μαντείο των Δελφών ο επισκέπτης έβλεπε εγχάρακτα αποφθέγματα. Αυτά βρίσκονταν σχεδόν παντού στον πρόσθιο τοίχο του πρόναου, στις παραστάδες της πύλης τού κυρίως ναού, στο υπέρθυρο του ναού και πάνω στις στήλες περιμετρικά του μαντείου. Στον αριθμό ήταν 147. Οι λέξεις που τα συνθέτουν είναι λίγες. Στις περισσότερες περιπτώσεις τα δελφικά παραγγέλματα δεν ξεπερνούν

τις δύο λέξεις. Μόνο ένα αποτελείται από τέσσερις: Πέρας ἐπιτέλει μὴ ἀποδειλιῶν (να φτάσεις στο τέλος δίχως να δειλιάσεις).

Δεν χρειάζονται πολλοί μπούσουλες στις ζωές των ανθρώπων. Και στις πιο σύνθετες, επικίνδυνες και απαιτητικές ρότες οι θαλασσοπόροι έχουν την ανάγκη μιας πυξίδας και της θέας στον ορίζοντα και τον έναστρο ουρανό. Τα δελφικά παραγγέλματα φτάνουν και περισσεύουν για την ατομική και τη συλλογική ευδαιμονία και πρόοδο. Όποιος αποπειραθεί να τα ενσωματώσει στην καθημερινότητά του θα διαπιστώσει ότι η σκάλα προς τον ουρανό είναι υπαρκτή και κάθε παράγγελμα είναι σκαλοπάτι σταθερό, ακλόνητο, που οδηγεί πάνω.

Το «χρόνου φείδου» είναι ένα από τα σπουδαιότερα ρητά. Ο χρόνος είναι αμετάβατο περιουσιακό αγαθό. Όσα χρήματα και πολιτικοκοινωνική ισχύ κι αν έχει κάποιος, δεν μπορεί να αγοράσει για τον εαυτό του ούτε ένα δευτερόλεπτο περισσότερο απ’ όσο έχουν ορίσει η Κλωθώ, η Λάχεσις και η Άτροπος. Οι εργαζόμενοι εκχωρούν τον χρόνο τους στα αφεντικά τους για να αγοράσουν το δικαίωμα να μην είναι γυμνοί και πένητες – μια αναγκαία αλλά ασύμφορη για τους αδυνάτους και συνεπώς ετεροβαρής συναλλαγή. Οι ερωτευμένοι τον χαρίζουν ο ένας στον άλλον και η ικανοποίηση που αποκομίζουν από την εθελούσια ανταλλαγή τον κάνουν να φαντάζει ανύπαρκτος.

Η Ελλάδα, όμως, ενώ έχει μακρό ιστορικό χρόνο πίσω της, δεν έχει πολύ μπροστά της. Και θα ήταν μικρό το κακό, αν δεν κινδύνευε και το γενναιόδωρο παρελθόν από το ληστρικό τώρα. Το παρελθόν διατρέχει θανάσιμο κίνδυνο από τους διαχειριστές τού τώρα, που αποδεικνύονται οι δεινότεροι διώκτες της ελληνικής ιδέας και της εθνικής πραγματικότητας.

Το σύνολο που γίνεται αντιληπτό με τη γενική ονομασία Ελληνισμός έχει υποστεί σε λίγες δεκαετίες πλήγματα που δεν έχουν καταφέρει σε βάρος του οι παραδοσιακοί αντίπαλοί του. Η Μικρασία απορφανίστηκε από τους Ελληνές της. Στα εδάφη όπου έλαμψαν τα πιο αστραφτερά κοσμήματα του πολιτισμού μας έχουν ταφεί αδέλφια μας που κατεσφάγησαν από τους Τούρκους – θαυμαστές των οποίων τώρα «οικοδομούν» άποψη στα ελληνόφωνα πανεπιστήμια, στην πολιτική, στα ΜΜΕ. Η Κωνσταντινούπολη και η Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου ήταν δυο πόλεις με ακμάζουσες και πολυπληθείς ελληνικές κοινότητες. Μπροστά τους χλόμιαζαν οι τωρινές μεγαλουπόλεις του φθισικού κρατικού κατασκευάσματος που φορολογεί τον γερασμένο πληθυσμό του ώστε να πληρώνει τα έξοδα των ισλαμιστών εποίκων.

Το συλλογικό μας λογισμικό, η γλώσσα μας, απεμπλουτίστηκε διά νόμου με την κατάργηση του πολυτονικού και της καθαρεύουσας, ώστε οι αδαείς να διευκολύνονται στην εκμάθηση όσων απέμειναν από την επιδρομή των κομματανθρώπων. Σαν να ξηλώνουμε τα εξαρτήματα μιας πολυτελούς λιμουζίνας και ν’ αφήνουμε μόνο το τιμόνι και δυο ρόδες ώστε να εξοικειωθούν με αυτήν όσοι δεν γνωρίζουν να οδηγούν.

Ο λαός υποδουλώθηκε με το χρέος, οι νέοι απελάθηκαν διά της καθολικής επιβολής της φτώχειας, το κράτος παραδόθηκε στους πιστωτές και τα εδάφη πλέον προσφέρονται σε αφροασιατικούς πληθυσμούς, με δεδηλωμένη την πρόθεση των κυβερνώντων να μεταβάλουν ό,τι παρέλαβαν σε πολυπολιτισμική κουρελού. Το τοπίο παραμένει αδιάψευστος μάρτυρας της επιταχυνόμενης παρακμής: οι πόλεις καταρρέουν σύσσωμες και τη θέση τους καταλαμβάνουν φαβέλες γεμάτες γκράφιτι και τσαντιρομαχαλάδες συνοφρυωμένων φεσοφόρων.

Δεν υπάρχει χρόνος για ξόδεμα. Δεν γνωρίζουμε αν υπάρχει έστω και ελάχιστος χρόνος για αλλαγή πορείας. Η ιδέα που μάθαμε είναι ότι ο Ελληνισμός κινδυνεύει με λήθη και η ζώσα φυλή μας θα καταντήσει μια ξερή καταγραφή σε λήμμα εγκυκλοπαίδειας.

Χρειάζεται ηγεσία, αληθινά εθνική, που δεν θα είναι πατριωτική με το… στανιό και δεν θα δίνει δεκάρα για κούφια ιδεολογήματα και κάθε είδους ανθρωπιστικούς φερετζέδες του νεοταξικού μηδενισμού. Αυτή η ηγεσία οφείλει να αποτελεί τη ζώσα ενσάρκωση όσων θα προτείνει για τους άλλους και να διαθέτει οικονομική ισχύ για να υλοποιήσει τους πολιτικούς σχεδιασμούς της.

Το ρολόι πια δεν δείχνει παρά πέντε. Η ώρα είναι περασμένη.

Μια τελευταία ευκαιρία via newsbreak.gr.