Η κρίση στις ΗΠΑ και η ισχύς του ενός

Το είπε κάποτε ο Γεράσιμος Αρσένης στη Λούκα Κατσέλη: «Σε αυτόν τον τόπο πρωθυπουργός θες να γίνεις, αρχηγός θες να γίνεις, Αρχιεπίσκοπος θες να γίνεις, δεν πας μπροστά αν δεν σε κρατούν από κάπου!» Είχε απόλυτο δίκιο.

Οι περισσότεροι που ανέβηκαν στην αρχή ήταν «χαρτογραφημένοι» από τους έξω, ήξεραν σε ποιον φορολογικό παράδεισο είχαν και την τελευταία offshore! Και ένας δυο που «ξέφυγαν»

Αυτό που δεν είχε όμως φανταστεί ποτέ του ο άκαμπτος Κεφαλλονίτης οικονομολόγος ήταν η… πλανητική διάσταση του δόγματός του. Ο Ντόναλντ Τραμπ, ανεξαρτήτως της συμπάθειας ή της αντιπάθειας που τρέφει κανείς προς το πρόσωπό του, είναι ο πρώτος πρόεδρος στην Ιστορία των ΗΠΑ ύστερα από χρόνια (ο προηγούμενος ήταν ο Κένεντι και ξέρουμε πού βρίσκεται) που λόγω της μεγάλης του οικονομικής επιφάνειας δεν ελέγχεται από το οικονομικό, το στρατιωτικό και το διπλωματικό κατεστημένο των ΗΠΑ. Τα αληθινά αφεντικά της χώρας.

Με συνέπεια, από την εκλογή του και μετά (για να είμαστε απολύτως ακριβείς πριν από την ορκωμοσία του, τότε έγινε η πρώτη διαδήλωση εναντίον του!) να αρχίσει η παρασκηνιακή υπονόμευσή του. Με κινητοποιήσεις, με πρέσβεις και στελέχη της CIA που κατέθεσαν εναντίον του, με ροζ ιστορίες, με κατά παραγγελία βιβλία, με ψευδομάρτυρες, με δηλώσεις ηθοποιών, με κατηγορίες πως είναι μαριονέτα του Πούτιν, ακόμη και με απόπειρα καθαίρεσής του (impeachment).

Όσα συνέβησαν στην Ουάσινγκτον τα τελευταία τέσσερα χρόνια δεν είναι απλώς επιβοηθητικά για να καταλάβουμε τις αιτίες που οι ΗΠΑ έχασαν δύναμη στον πλανήτη, δεν γίνονται σεβαστές στον κόσμο όσο παλαιά (δείτε πόσο απαξιωτικά απευθύνεται δημοσίως ο Ρώσος πρέσβης Μασλόβ στον Αμερικανό ομόλογό του Πάιατ στην Αθήνα, δείτε πώς Ρωσία – Τουρκία διαμοιράζονται τη Λιβύη ερήμην των ΗΠΑ!) και εντέλει οδηγούνται με μαθηματική βεβαιότητα στον εμφύλιο και στην παρακμή.

Είναι και καταλυτικά για να συνειδητοποιήσουμε κάτι παραπάνω: Γιατί ο σύγχρονος καπιταλισμός και η ιδεολογία του νεοφιλελευθερισμού δεν παράγουν πλέον τον πλούτο που παρήγαγαν και δεν προκαλούν την έλξη που προκαλούσαν. Η αλήθεια είναι απλή. Αλλαξαν τα υποκείμενα του δικαίου. Η κρατική ισχύς μετά το «Τέλος της Ιστορίας» άρχισε να μεταβιβάζεται στον ιδιωτικό τομέα.

Σταδιακά ο ιδιώτης και τα παράγωγά του υποκατέστησαν πλήρως το κράτος. Την Αρχή. Σταδιακά ο ιδιώτης ενέταξε στα μισθολόγιά του κρατικούς αξιωματούχους. Σταδιακά οι managers στρογγυλοκάθισαν στις καρέκλες των πολιτικών. Σταδιακά, τέλος, η Δύση σταμάτησε να παράγει και άφησε την παγκοσμιοποίηση να εργάζεται υπέρ αυτής, νομίζοντας ότι η κεκτημένη ταχύτης και ο.. αήρ ο κοπανιστός αρκούν. Κάπως έτσι φτάσαμε σήμερα στο σημείο να κυβερνούν κυριολεκτικά τον κόσμο οι ΜΚΟ, ο Σόρος, ο Γκέιτς, οι τράπεζες.

Ιδιώτες και ιδιωτικές επιχειρήσεις χωρίς λαϊκή νομιμοποίηση. Ακόμη και τα κράτη που αντέστησαν στην αρχή, όπως η Γερμανία, της οποίας οι κυβερνήσεις είχαν στρατολογήσει τις επιχειρήσεις ως «εθνικούς πρωταθλητές» (Siemens, Novartis, Deutsche Bank) στην υπηρεσία του δημόσιου συμφέροντος, τώρα που ξεσπά η κρίση βλέπουν να τραβιέται το χαλί κάτω από τα πόδια τους.

Έτσι ζούμε το εκπληκτικό. Παγκόσμιος υπουργός Υγείας να είναι ο Μπιλ Γκέιτς, ο οποίος εξαγόρασε μαζί με τους Κινέζους τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας και πέταξε έξω από αυτόν -ένας ιδιώτης!- τη χώρα του. Τις ΗΠΑ. Έτσι βλέπουμε τον Τζορτζ Σόρος να έχει διοριστεί παγκόσμιος υπουργός Οικονομικών και Μετανάστευσης. Εκείνος σόρταρε τα ελληνικά ομόλογα το 2010 για να πλήξει το ευρώ – αποκαλύπτει πολλά η Λούκα στο τελευταίο βιβλίο της. Εκείνος κάνει μπίζνες με τον ανθρώπινο πόνο. Νοικιάζει μέσω των ΜΚΟ ακίνητα για μετανάστες στην Αθήνα και μάλιστα τα ακίνητα ποιων, ευρωβουλευτών της υποτιθέμενης ελληνικής Αριστεράς.

Έτσι βλέπουμε τον τουρκικής καταγωγής οικονομολόγο υφυπουργό του Σόρος Νουριέλ Ρουμπινί -κάνουν διακοπές μαζί κάθε καλοκαίρι- να δηλώνει ότι όσοι εξεγείρονται για τη δολοφονία του μαύρου στη Μινεάπολις το κάνουν όχι μόνο για να καταδικάσουν τον ρατσισμό, αλλά και επειδή είναι άνεργοι! Έτσι φτάσαμε ο αγαπημένος νομπελίστας του Γιώργου Παπανδρέου Τζόζεφ Στίγκλιτς, ο οποίος επέμενε να γυρίσουμε στη δραχμή το 2010 (και είχε οδηγήσει την τότε κυβέρνηση να ψάχνει το εργοστάσιο του Σαλίνας στο Μεξικό, που κόβει νομίσματα), να κάνει ακριβώς το ίδιο παιχνίδι μέσα στη χώρα του. Το ωραίο με αυτή την παρέα που κάνει χρόνια τώρα πρόβες σε όλο τον κόσμο (θυμάστε πώς άρχισε ο Δεκέμβριος του 2008 στην Ελλάδα; Με έναν αστυνομικό και με χιλιάδες αυθόρμητους που διαμαρτύρονταν για την ανεργία / θυμάστε πώς άρχισε η πορτοκαλί επανάσταση στην Ουκρανία;) είναι ότι λέει τα ίδια παντού. To modus operandi της είναι το ίδιο. Η ομάδα αυτή των ιδιωτών και των επιμέρους συνιστωσών της, που έχουν διαβρώσει τον κρατικό μηχανισμό στις ΗΠΑ και αλλού, πασχίζει να διατηρήσει την ισχύ της Αμερικής και των δορυφόρων της ως πλανητικής δύναμης με καταστροφικό παιχνίδι στις διεθνείς σχέσεις και με αμιγώς κερδοσκοπικό παιχνίδι στην οικονομία.

Όπου η Αμερική της πάλαι ποτέ τεχνολογικής πρωτοπορίας υστερεί η απάντηση δεν είναι η ανακάλυψη νέων προηγμένων συστημάτων προς υπερκερασμό των ανταγωνιστών. Η απάντηση είναι η αποσταθεροποίηση των αντιπάλων της, η πτώση των ανυπάκουων, η «εκλογή» των πειθαρχημένων και το παιχνίδι της καθυστέρησης. Είτε πρόκειται για το 5G είτε για το φυσικό αέριο ή για εξοπλισμούς, η στρατηγική της Χίλαρι, του Μπάιντεν, του Ομπάμα και των όπισθεν κρυπτόμενων αυτών Γκέιτς, Σόρος κ.λπ. είναι μία: Ανατρέψατε τους μη ελεγχόμενους και μοχλεύσατε τα νομίσματα. Το έκαναν στην Ελλάδα το 2008, στην Ιταλία το 2011, στην Τουρκία το 2016, στην Ουγγαρία το 2018, τώρα το κάνουν και στην ίδια τους τη χώρα.

Ο Τραμπ είναι στόχος από το 2016, γιατί είναι το κακό σπυρί που προσπάθησε να ανακτήσει στο όνομα του κράτους την ισχύ που αυτό έχασε τις προηγούμενους δεκαετίες προς τους ιδιώτες. Ο Τραμπ είναι το κακό σπυρί γιατί χάλασε συμφωνίες από τις οποίες θα ωφελείτο το κατεστημένο της χώρας του και θα ζημιωνόταν η ίδια του η χώρα. Το κράτος, οι εργαζόμενοι, η μεσαία τάξη. Ο Τραμπ είναι το κακό σπυρί γιατί με τη συνδυασμένη πολιτική του κοινωνικού φιλελευθερισμού και του κρατισμού (βασικά υποδείγματα ο Λούτβιχ Ερχαρτ, ο Κόνραντ Αντενάουερ και ο Κωνσταντίνος Καραμανλής) κατέρριψε και τον ανεξέλεγκτο νεοφιλελευθερισμό και τον δογματικό κρατισμό. Και διακήρυξε ότι μόνο με την αποτελεσματική συνεργασία κράτους – αγοράς με το κράτος «αφεντικό» μπορεί να πάει ο κόσμος παρακάτω.

Ο Τραμπ είναι το κακό σπυρί γιατί είναι ο πρώτος πρόεδρος των ΗΠΑ ύστερα από χρόνια που δεν ελέγχεται και δεν είναι αχυράνθρωπος. Δεν είναι τοποτηρητής συμφερόντων. Προσωπικά δεν τον συμπαθώ, το μπρουτάλ «φιζίκ» του με απωθεί. Δεν με εμπνέει. Αλλά γνωρίζω άριστα ότι η μάχη για την εκθρόνισή του ή μη θα ορίσει το μέλλον του καπιταλισμού ως οικονομικού συστήματος για τα επόμενα χρόνια. Και βεβαίως θα σφραγίσει την Αμερική, η οποία είναι βαθιά διχασμένη ανάμεσα στους προνομιούχους και τους μη προνομιούχους.

Για να δούμε, λοιπόν! Θα δικαιωθεί ή θα διαψευστεί ο Αρσένης στις επικείμενες προεδρικές εκλογές; Στην Ευρώπη το σύστημα έδειξε ότι έχει μεγάλες αντοχές και αντεπιτίθεται. Στις ΗΠΑ, θα δούμε.

Η κρίση στις ΗΠΑ και η ισχύς του ενός - newsbreak