Γιάννης Κορωναίος: «...εκεί που με χειροκροτάς χωρίς να το πιστεύεις»

Ο κορονοϊός είναι κάτι σαν τις εκλογές: Θυμίζει σε όλους (ιδιαίτερα σε κάποιους κυβερνητικούς) την αξία και την ιδιαιτερότητα μας. Αναφέρομαι σε όλους αυτούς που συνήθως είναι «αόρατοι»... Γίνονται «ορατοί» όταν πλησιάζουν εκλογές ή όταν οι ιδιαίτερες καταστάσεις τους καθιστούν απαραίτητους.

Όπως και τώρα με την πανδημία: Χειροκροτήσαμε τους υγειονομικούς, ανακαλύψαμε

πόσο απαραίτητοι είναι οι «ντιλιβεράδες», θαυμάσαμε τους εργαζόμενους στα σούπερ μάρκετ, αγαπήσαμε τα συνεργεία καθαριότητας. Πολλοί «αόρατοι» εργαζόμενοι, πολλοί που στο παρελθόν είχαν διασυρθεί από ΜΜΕ και «θεσμικούς» εκπροσώπους ως τεμπέληδες και υπεράριθμοι, πολλοί που είχαν απολυθεί από προηγούμενες κυβερνήσεις, τώρα είναι αγαπητοί, απαραίτητοι, λατρεμένοι...

Από τον «έρωτα» για τους «άριστους» περάσαμε στο χειροκρότημα των ταπεινών αλλά απαραίτητων. Αλήθεια όμως, για πόσο χρόνο μπορεί να ηχεί στα αυτιά μας ένα χειροκρότημα; Ο Σαββόπουλλος κάποτε τραγουδούσε (τώρα μάλλον το έχει ξεχάσει) το περίφημο «χαρά να σε γιαούρτωνα εκεί που ρητορεύεις, εκεί που με χειροκροτάς χωρίς να το πιστεύεις». Προφητικό;

Οι «αόρατοι» πήραν τα χειροκροτήματα και την κοινωνική αναγνώριση (ειλικρινής αυτή), αλλά τα αιτήματα τους παραμένουν σε εκκρεμότητα σε μεγάλο βαθμό. Το «φιλικό χτύπημα στην πλάτη», είναι σαφώς ανεπαρκές. Σιγά να μην καλυφθούν τα τεράστια κενά στο υγειονομικού σύστημα της χώρας...

Οι «αόρατοι» είναι πειθαρχημένοι πολίτες. Δέχονται τις εντολές από τον κάθε Χαρδαλιά, αυτοπεριορίζονται, φροντίζουν να ακολουθούν τις οδηγίες. Βέβαια μπορεί οι εργοδότες τους να μην ακολουθούν τις οδηγίες των αρμοδίων αρχών, ούτε τους νόμους, αλλά αυτό είναι άλλο ζήτημα, δεν θα το ακούσουμε στα δελτία των 8.

Οι ηρωικοί ντιλιβεράδες μπορεί τώρα να φορούν γάντια και μάσκες, συνήθως όμως δεν είχαν τη χαρά να τους χορηγούν «τα αφεντικά» κράνη... Δουλεύουν με δικά τους μηχανάκια, ενώ τα λάστιχα πρέπει να λιώσουν για να τα αλλάξουν... Όσο για ένσημα, που και που τους κολλούσαν! «Δεν φτάνουν τα χρήματα» βλέπετε!

Οι υγειονομικοί δεν εργάζονται σε επάγγελμα που χαρακτηρίζεται «βαρύ και ανθυγιεινό»...

Οι εργάτες καθαριότητας μετρούν καθημερινά θύματα.

«Αόρατοι» ήρωες!

Στις εκλογές γίνεται το ίδιο. Οι πολίτες γινόμαστε «ορατοί». Μας χειροκροτούν, μας αποθεώνουν, θα βρουν αυτοί τον λόγο... Θα είμαστε βασιλιάδες στην προεκλογική περίοδο. Την Κυριακή των εκλογών, όλα τελειώνουν, σαν να βρέθηκε το εμβόλιο και η θεραπεία για τον κορονοϊό, ενώ από Δευτέρα επανερχόμαστε στην «κανονικότητα».

Φταίμε και εμείς. Έχουμε κοντή μνήμη. Ξεχνάμε ποιος ήταν αυτός που περήφανα έλεγε ότι «δεν θα αφήσω τον Τόμσεν να μου πάρει την δόξα για τις απολύσεις, εγώ θα τις κάνω»... Ξεχνάμε ότι το δημόσιο σύστημα υγείας είχε δεχτεί σοβαρές επιθέσεις το προηγούμενο χρονικό διάστημα. Ξεχνάμε ότι οι εργαζόμενοι κατηγορήθηκαν ότι «μαζί τα έφαγαν». Προκαλεί οργή το γεγονότος ότι την ίδια στιγμή που υγειονομικοί προσβάλλονται από τον ιό, που δεν προβλέπονται τα απαιτούμενα κονδύλια για τη στήριξη του δημόσιου συστήματος υγείας, η κυβέρνηση να διπλασιάζει τους μισθούς διευθυντών (πχ ΔΕΗ, ΕΔΕΥ, ΔΕΠΑ).

Αν η μνήμη μας δεν είναι ορατή και αναγνώσιμη σε κάθε περίσταση, να μας θυμίζει πρόσωπα και καταστάσεις, θα παραμένουμε «αόρατοι ήρωες», τροφή για τα κανόνια...

Όμως κάποτε έρχεται η στιγμή που οι αόρατοι γίνονται ορατοί. Πολύ Ορατοί!

* To παρόν άρθρο εκφράζει προσωπικές απόψεις του γράφοντος