Ζήσε, ρε μάγκα, τη ζωή σου όπως θέλεις

Πολλοί μπορεί να μην το πήραν χαμπάρι. Κι ας ήταν εκεί οι… πιο δυνατοί παίκτες της χώρας, όπως έχει πει ο τεράστιος Νίκος Γκάλης. Κι ας ήταν εκεί ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Προκόπης Παυλόπουλος. Κι ας ήταν εκεί η κορυφή της πολιτικής ηγεσίας του αθλητισμού (Γιώργος Βασιλειάδης). Κι ας ήταν ο νέος πρόεδρος του ΠΣΑΚ, Ανδρέας Γλυνιαδάκης, κι ας ήταν εκ μέρους του ΕΣΑΚΕ οι Σταύρος Δουβής και Χάρης Παπαγεωργίου, κι ας ήταν εκεί ο Υπουργός Τουρισμού, Θανάσης Θεοχαρόπουλος,

Η ΕΡΤ απαξίωσε να προβάλει το φάιναλ φορ μπάσκετ με αμαξίδιο, οι περισσότεροι από το δικό μας συνάφι έχουν πολύ πιο σοβαρές ασχολίες. Με ένα «δεν πουλάει» καθάρισαν. Μόνο που, ανόητοι και χαμένοι στη μιζέρια μας, χάνουμε τα πιο σοβαρά των μαθημάτων. Μαθήματα μπάσκετ, μαθήματα ζωής.

Η φωτογραφία με τον MVP του φάιναλ φορ, Μιχάλη Χατζηδημητρίου να σηκώνεται από τους συμπαίκτες του στο ύψος της στεφάνης (μαζί με το αμαξίδιο του) και να κόβει το διχτάκι, τηρώντας την παγκόσμια μπασκετική παράδοση, είναι το πιο συγκλονιστικό των μηνυμάτων. Ένα μήνυμα να ζεις τη ζωή σου όπως θέλεις κι όχι όπως μπορείς.

Δεν χρειάζεται να κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Η συντριπτική πλειοψηφία αυτών των αθλητών, είχε μια… κακή στιγμή. Ένα ατύχημα, κυρίως αυτοκινητιστικό (υπάρχουν κι ορισμένα εργατικά και κάποια άλλα), που δυσκόλεψε την κινητικότητα, δεν περιόρισε όμως τους ορίζοντες, δεν έκοψε τα όνειρα. Κι εδώ το «ό,τι δεν με σκοτώνει με κάνει πιο δυνατό» δεν είναι σχήμα λόγου, δεν είναι… αερολογία.

Αυτοί οι άνθρωποι πήραν τη ζωή στα χέρια τους, ακριβώς τη στιγμή που ένιωσαν ότι τα πάντα τέλειωσαν. Έπεσαν και χτύπησαν. Άσχημα! Πιο άσχημα απ’ ότι μπορούμε να φανταστούμε και δεν εννοώ τον κινητικό περιορισμό με τον οποίο υποχρεώνονται να ζουν. Αναφέρομαι στο ψυχολογικό κομμάτι. Έπεσαν, αλλά σηκώθηκαν. Βρήκαν το νόημα, τη χαρά της ζωής, έκαναν το «θέλω» σημαία και πέταξαν το «μπορώ» στα σκουπίδια.

Σκεφτείτε τώρα τη δική σας καθημερινότητα. Πόσες φορές με έναν πονοκέφαλο, κάποια δέκατα, νιώθετε… κομμάτια; Πόσοι αθλητές έχουν νιώσει μια μικρή ενόχληση κι αρνούνται να προπονηθούν; Πόσα «θέλω» ξοδέψαμε στον βωμό ενός ψεύτικου «μπορώ»; Όχι μόνο στα σπορ, στην καθημερινότητά μας, στη ζωή μας…

Αν ο αθλητισμός έχει αξία, είναι γι’ αυτές τις στιγμές. Δυστυχώς, λίγοι -αναλογικά- γνωρίζουν, λίγοι έχουν παρακολουθήσει «ζωντανά» έναν αγώνα. Όποιος μία φορά είδε μπάσκετ με αμαξίδιο, άλλαξε όλη τη φιλοσοφία και τη στάση ζωής του. Είναι τόσο επιδραστική η προσπάθεια αυτών των παιδιών, που σε κάνει… άλλο άνθρωπο.

Γιατί τα γράφω όλα αυτά; Επειδή αυτά τα παιδιά αξίζουν της προσοχής όλων μας. Κι αυτών που έχουν σταθεί δίπλα τους και (κυρίως) αυτών που αδιαφορούν για τον αγώνα τους. Αξίζουν, αφενός γιατί κάνουν κάτι σπουδαίο, αφετέρου γιατί είναι παράδειγμα για άλλους ανθρώπους, που είναι κλεισμένοι στο σπίτι, νικημένοι ψυχολογικά, αβοήθητοι από μια αδιάφορη κοινωνία, που κάνει αφόρητη την καθημερινότητά τους, περιορίζοντας ηλιθιωδώς την προσβασιμότητά και την κίνησή τους.

Κυρίως τα γράφω γιατί νιώθω ευτυχισμένος που εδώ και χρόνια με έχουν αποδεχθεί στην οικογένειά τους. Που με τιμούν με τη φιλία τους. Που με βοηθούν να γίνομαι καλύτερος άνθρωπος. Που μου έδωσαν τη δυνατότητα να μάθω στις κόρες μου να μην κοιτάζουν παράξενα όποιον διαφέρει από τη συνηθισμένη εικόνα, την οποία έχουν στο μυαλό τους. Που υπάρχουν και μας δείχνουν το όμορφο πρόσωπο του αθλητισμού.

Για την ιστορία, η Δωδεκάνησος κατέκτησε τον τίτλο του πρωταθλητή, επικρατώντας του Άτλαντα, σε ένα φάιναλ φορ που είχε έναν πρωταθλητή και κανέναν ηττημένο…