Κύριος ήρθε, κύριος φεύγει

Η πρόσληψη του Ντέιβιντ Μπλατ το καλοκαίρι του 2018 από την ομάδα μπάσκετ του Ολυμπιακού αποτέλεσε για αρκετούς μεγάλη έκπληξη. Ο βασικότερος λόγος ήταν, ότι, σε μια περίοδο που τα οικονομικά δεδομένα για τις ελληνικές ομάδες είναι σε ιστορικά χαμηλά επίπεδα, μπόρεσε να πείσει έναν προπονητή από το λεγόμενο πάνω ράφι να αναλάβει να τρέξει ένα project βασισμένο σε οτιδήποτε

άλλο πλην του μεγάλου μπάτζετ. Η συμφωνία ήταν διετής, με σκοπό να δοθούν τα κλειδιά της ομάδας στον Μπλατ και να φτιάξει αυτός ένα σύνολο ικανό να πρωταγωνιστήσει σε Ελλάδα και Ευρώπη τα επόμενα χρόνια. Με βάση τα αποτελέσματα είναι σίγουρο ότι απέτυχε. Ακόμα και να ισχυριστεί κάποιος ότι η αποτυχία ήταν παταγώδης μέσα θα έχει πέσει. Είναι όμως όντως έτσι ή μήπως όχι;

Ας τα δούμε λίγο πιο σφαιρικά τα πράγματα. Πρώτον η περσινή χρονιά ξεκίνησε με τον ιδανικό τρόπο για τους ερυθρόλευκους με συνεχόμενες νίκες. Ο πρώτος γύρος στην Euroleague ήταν αρκετά καλός και ικανοποιητικός με ρεκόρ 9-6 και τον Ολυμπιακό να κάνει όνειρα μέχρι και για την πρώτη τετράδα. Ο δεύτερος γύρος μπήκε και αυτός ιδανικά με δύο νίκες, κόντρα σε Παναθηναϊκό και Μπασκόνια, στο ΣΕΦ και την ομάδα να δείχνει να ξεπερνά το σοκ της απρόσμενης ήττας από την Νταρουσάφακα στο φινάλε του πρώτου μισού. Μέχρι εκεί όμως. Μετά ήρθε το χάος. Αποχώρηση από τον ημιτελικό Κυπέλλου στο Ο.Α.Κ.Α, διαδοχικές ήττες στην Euroleague και καταγραφή αρνητικών ρεκόρ στην Ευρώπη για τον Ολυμπιακό, έως την οριστική αποχή της ομάδας από τα ελληνικά play- off και εν τέλει τον υποβιβασμό της στην Α2.

Το περίφημο #μέχρι_τέλους κυριάρχησε στην ερυθρόλευκη επικαιρότητα και με αυτό το τρόπο καλύφθηκαν οι τρανταχτές αγωνιστικές αδυναμίες και ανορθογραφίες ενός κακά στημένου ρόστερ. Επίσης έτσι κρύφτηκαν και τα σημαντικά οικονομικά προβλήματα που ταλάνιζαν την ομάδα και αν μη τι άλλο κόστισαν στο κλίμα εντός των αποδυτηρίων. Σκεφτείτε μόνο την καθημερινότητα των παικτών και του Μπλατ από την στιγμή, που αποφασίστηκε να μην διεκδικήσουν τους τίτλους στην Ελλάδα και που έμειναν εκτός συνέχειας της Euroleague. Να το κάνουμε πενηνταράκια; Πως έχεις την απαίτηση να είναι καλά αγωνιστικά μια ομάδα όταν την υποχρεώνεις να πετάξει λευκή πετσέτα κόντρα στον αιώνιο αντίπαλο ή όταν μεσούσης της περιόδου άπαντες έχουν το μυαλό τους στο οικονομικό και όχι στο πως θα παίξουν μπάσκετ;

Δηλαδή θα μου πείτε ο Μπλατ δεν φταίει πουθενά; Σαφέστατα και έχει ευθύνες και μάλιστα σημαντικές. Πρώτον γιατί, θεωρητικά και με βάση όσα γνωρίζουμε από τα ρεπορτάζ, είχε την ευχέρεια να αποκτήσει όποιον παίκτη ήθελε. Ο.κ από την άλλη όμως είναι δυνατόν να είχε μπάτζετ σοβαρό στη διάθεση του και να επέλεξε για παράδειγμα τον Τσέρι; Μπορούσε να πάρει το καλοκαίρι τον Ντιλέινι και πήρε τον Πωλ ή τον Μπάλντουιν; Μην τρελαθούμε κιόλας.

Δεύτερον γιατί ήταν δική του απόφαση, την οποία η διοίκηση δέχθηκε ελαφρά την καρδία, να αφελληνιστεί σε μεγάλο βαθμό η ομάδα. Ο Ολυμπιακός, που στήριξε τις μεγάλες του επιτυχίες στον γεμάτο ελληνικό κορμό, έχει απομείνει με τους, προχωρημένης μπασκετικά ηλικίας, Σπανούλη και Πριντεζη, με τον Παπανικολάου και τον Κόνιαρη. Ο Βεζενκοφ είναι άλλη ιστορία. Τρίτον γιατί ποτέ, με βάση τους παίκτες που πέρασαν αυτή την διετία από το λιμάνι, δεν καταλάβαμε τι ακριβώς είχε ως αγωνιστικό πλάνο στο μυαλό του. Τι αφήνει επομένως πίσω του;

Αφήνει ένα ρόστερ γεμάτο θέματα, χωρίς ξεκάθαρους ρόλους, μια ομάδα χωρίς μέση, αρχή και τέλος δηλαδή, αλλά το βασικότερο ένα σύνολο χωρίς προοπτική για το μέλλον. Το σύνολο είναι γεμάτο από μετριότητες, οι ηγέτες του βρίσκονται ένα βήμα πριν την απόσυρση και ουσιαστικό σημείο αναφοράς, πλην του Μιλουτίνοφ, δεν υπάρχει.

Για όλα τα παραπάνω σοβαρότατες ευθύνες έχουν και οι Αγγελόπουλοι. Οι άνθρωποι που έβγαλαν το τμήμα μπάσκετ του Ολυμπιακού από την πλήρη ανυποληψία, που το κατέστησαν φόβητρο στην Ευρώπη, που έδειξαν έναν άλλο δρόμο στις ομάδες, έχουν αυτή τη στιγμή να διαχειριστούν το χάος που οι ίδιοι έφτιαξαν με τις αποφάσεις τους.

Επαναλαμβάνω όσο και αν ακούγεται σε ορισμένα αυτιά ως μπηχτή, η απόφαση να φύγει ο Ολυμπιακός από το ελληνικό πρωτάθλημα κατά βάση κακό κάνει στον ίδιο. Ωραίες οι επαναστάσεις, ωραίες οι εξαγγελίες για την δημιουργία ενός συνόλου ικανού να σταθεί στο υψηλότερο ευρωπαϊκό επίπεδο, ωραίο το αφήγημα ότι τώρα χωρίς τους περιορισμούς στον αριθμό των ξένων θα έρθουν παικταράδες, αλλά η πραγματικότητα και το αναθεματισμένο το παρκέ έρχεται να σου δείξει ωμή την αλήθεια.

Ποια είναι αυτή; Ότι οι ερυθρόλευκοι μόνοι τους κατάφεραν από πρωταγωνιστές να μετατραπούν σε κομπάρσους. Προσθέστε ότι σε περίπτωση, που μεταξύ μας είναι και το πιθανότερο, που δεν προκριθεί στα play- off οι αγωνιστικές υποχρεώσεις θα σταματήσουν στις 9 Απριλίου πως υποθηκεύεται και η επόμενη σεζόν. Αντίο λοιπόν σε έναν κύριο, σε έναν σπουδαίο προπονητή, με τις ευχές μας για την βελτίωση της υγείας του να τον συνοδεύουν όπου και αν τον βρει ο επόμενος σταθμός της καριέρας του…