VAR και στα οικογενειακά διπλά

Ο Παναθηναϊκός θα έχανε μία πρόκριση που άξιζε 100% επειδή ο βοηθός Καλύβας αποφάσισε να σηκώσει τη σημαία σε μια φάση που δεν ήταν καν οριακή. Δεν μπορεί να επικαλεστεί πως τον μπερδεύει η αντίθετη κίνηση που κάνουν ο Ινσούα και ο αμυντικός. Διότι ο Αργεντινός καλύπτεται περίπου μισό μέτρο από τον τελευταίο αμυντικό, άρα παύει να υπάρχει η εύκολη δικαιολογία του «μπερδέματος».

Ο Καλύβας τα κάνει ακόμα χειρότερα στη συνέχεια. Χάνει εύκολες φάσεις, όπως αυτή του Ζαχίντ που καλυπτόταν από 3-4

παίκτες, σηκώνει οφσάιντ τον Δώνη που δεν είναι και παραλίγο να σκοράρει (θα ακύρωνε δύο καθαρά γκολ σε ένα ημίχρονο) και στο δεύτερο μέρος, αντιλαμβανόμενος το χοντρό του λάθος και πιθανόν έχοντας δει και τις φωτογραφίες της φάσης που τον εκθέτουν, παίζει φοβισμένα εναντίον του ΠΑΣ Γιάννινα. Γκολ από τη σέντρα να έβαζαν οι Ηπειρώτες, ο Καλύβας θα σήκωνε τη σημαία του να το ακυρώσει. Κλασικός Έλληνας διαιτητής, που προσπαθεί να διορθώσει τα λάθη του με νέα λάθη, νομίζοντας πως θα μείνουν όλοι ευχαριστημένοι.

Πάντα, βέβαια, συμβαίνει το αντίθετο, φεύγουν όλοι με παράπονα. Ο Καλύβας είναι ένας διαιτητής που δεν ξέρει τη δουλειά, άρα η επιθυμία του Παναθηναϊκού να μην ξανά διαιτητεύσει είναι η προφανής. Φαντάζομαι κανείς δε θέλει στα παιχνίδια του έναν διαιτητή που δεν ξέρει τι του γίνεται.

Τελικά εκείνο το οφσάιντ στον Ινσούα μάλλον… ευεργετικά λειτούργησε για τον Παναθηναϊκό στη συνολική εικόνα. Τον ξύπνησε. Και τους παίκτες και τον κόσμο. Υπήρξαν στιγμές που το ΟΑΚΑ θύμισε… Λεωφόρο κι ας είχε λιγότερους από 5.000 φίλους του Παναθηναϊκού. Συσπείρωσε την ομάδα, που στο δεύτερο ημίχρονο μπήκε σαν… λυσσασμένη στο γήπεδο και με λογική ότι δε θα έβγαινε απ’ αυτό αν δεν είχε πετύχει όσα γκολ χρειαζόταν. Πέντε γκολ να ήθελε ο Παναθηναϊκός για να περάσει, πέντε γκολ θα έβαζε στον ΠΑΣ Γιάννινα, που αξίζει ένα μεγάλο μπράβο για τον τρόπο που αγωνίστηκε, κυρίως στο πρώτο ημίχρονο. Δε φοβήθηκε, δεν κλείστηκε, έπαιξε ανοιχτά για να βρει το γκολ. Λογικό ήταν στο δεύτερο μέρος να μείνει πιο πίσω, άλλωστε ήταν τέτοια η ορμή του Παναθηναϊκού, που δεν του έδινε περιθώρια για κάτι άλλο.

Η πρόκριση ήταν βάλσαμο για τον Παναθηναϊκό, που φλέρταρε πολύ σοβαρά με την… καταστροφή της σεζόν του από τα μέσα Ιανουαρίου. Πιστώνεται σε μεγάλο βαθμό την επιτυχία ο προπονητής του, κυρίως γιατί η ομάδα του παρουσιάστηκε με καθαρό μυαλό στο δεύτερο ημίχρονο, άφησε στα αποδυτήρια τον εκνευρισμό της αδικίας και προσπάθησε να φτάσει στην πρόκριση παίζοντας ποδόσφαιρο και με την μπάλα κάτω.

Είναι καθοριστικός ο τρόπος που αγωνίζεται ο Ζαχίντ στο δεύτερο μέρος. Από τα δικά του πόδια έρχεται η κεφαλιά του Δώνη για το 1-1, από δικό του κόρνερ έρχεται το 2-1, από δική του πάσα κερδίζει το πέναλτι ο Γιόχανσον, που και αυτός έκανε εξαιρετικό δεύτερο ημίχρονο και τα ανεβάσματά του έβαλαν πολύ δύσκολα στον ΠΑΣ Γιάννινα.

Είναι επίσης εντυπωσιακό πόσους παίκτες έβαζε στην περιοχή ο Παναθηναϊκός, χωρίς να χάνει τη συνοχή του και την αγωνιστική του ισορροπία. Και στο πρώτο και στο δεύτερο γκολ η περιοχή του ΠΑΣ Γιάννινα είναι γεμάτη από πράσινες φανέλες και την ίδια ώρα οι Ηπειρώτες δεν έχουν βγάλει σε όλο το δεύτερο μέρος ούτε μία επικίνδυνη αντεπίθεση. Είναι πολύ σημαντικό για μια ομάδα να μη χάνει τη συνοχή της, όταν παίζει φουλ επιθετικά και να μην κινδυνεύει να δεχτεί γκολ στην κόντρα επίθεση.

Ο Παναθηναϊκός πήρε μια πρόκριση που του διατηρεί ζωντανό το κίνητρο για τη σεζόν, του βάζει στη ζωή του ακόμα περισσότερη θέληση για διάκριση στον θεσμό του Κυπέλλου, αλλά εξίσου σημαντικό είναι να βρεθεί στην πρώτη εξάδα του πρωταθλήματος. Κυρίως για να αποφύγει την… άχαρη διαδικασία των πλέι άουτ.

Με την είσοδο του Ανουάρ και του Νάγκι ο Δώνης βρίσκει δύο ακόμα επιλογές προκειμένου να ανοίξει το ροτέισον και να κρατήσει δύο καρπούζια κάτω από την ίδια μασχάλη.