Παναθηναϊκός: Ο δρόμος που τον οδήγησε στη δόξα

Τι είδαμε στη χθεσινή συνέντευξη Τύπου της ΚΑΕ Παναθηναϊκός όπου ουσιαστικά παρουσιάστηκαν τα πρόσωπα που θα ηγηθούν στη νέα εποχή; Λίγα λόγια και μετρημένα… Υπερηφάνεια αλλά και ταπεινότητα. Δύναμη αλλά και σεμνότητα. Αποφασιστικότητα αλλά και αυτογνωσία. Αυτά ακριβώς έλειπαν από τον Παναθηναϊκό τα τελευταία χρόνια.

Οι τίτλοι δεν έλειψαν. Αυτό δε σημαίνει

ότι δεν ήταν καλοδεχούμενοι. Μη λέμε και υπερβολές. Δεν υπάρχει ομάδα στον κόσμο που να μη χαίρεται όταν κατακτά τίτλο ή τίτλους.

Γι’ αυτό και δεν έχουμε το δικαίωμα ούτε είναι και πρέπον να υποβιβάζουμε και να μειώνουμε την προσπάθεια που έγινε. Ο Παναθηναϊκός ήταν ένας Οργανισμός απαιτητικός. Και το βάρος που φορτώθηκε στο διάδοχο, εκείνο το καλοκαίρι του 2012 ήταν δυσβάσταχτο.

Κανείς δε μπορούσε να συνειδητοποιήσει την πραγματικότητα. Ο… θρήνος και το ανάθεμα (κυρίως από πρόσωπα που πλέον ανήκουν στον στενό κύκλο εκείνου στον οποίο έβαζαν τρικλοποδιές στις πρώτες του μέρες στην ΚΑΕ) δεν άφηναν περιθώρια για λογική. Όποιος τολμούσε να συστήσει «ηρεμία» και «ενότητα» αυτομάτως γινόταν… κόκκινο πανί για την πλειοψηφία του κόσμου.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ – Ο Παναθηναϊκός δεν έχει χρόνο για το χθες!

Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος δεν ανέλαβε υπό τις καλύτερες προϋποθέσεις. Πιθανότατα να βρέθηκε κάτι στα χέρια του ανθρώπου, ως… ανάγκη, ως υποχρέωση κι έπρεπε να κάνει αποδοχή κληρονομιάς. Και τι κληρονομιάς: Εκατομμυρίων οπαδών που ήθελαν τίτλους, μεγαλεία, χρήματα, δόξα και… μόστρα ΕΠΕΙΔΗ ΕΤΣΙ ΕΙΧΑΝ ΣΥΝΗΘΙΣΕΙ.

Μέσα σ’ αυτή την παράνοια, ο νυν ιδιοκτήτης, παρορμητικός από τη φύση του, προσπάθησε να κρατήσει την ομάδα και η αλήθεια είναι ότι σε επίπεδο τίτλων το κατάφερε. Κι αυτό δεν μπορεί κανείς να του το αφαιρέσει ούτε να το αμφισβητήσει.

Η παράνοια όμως που αναφέραμε παραπάνω, απλώθηκε, έβγαλε ρίζες τελικά και αφαίρεσε από τον Οργανισμό άλλα στοιχεία. Τη νοοτροπία, τη φιλοσοφία, την ανωτερότητα στη συμπεριφορά. Ακόμα και την υπερηφάνεια σε πολλές περιπτώσεις. Ο Παναθηναϊκός έγινε ένας… γκρινιάρης στην Euroleague που δεν μπορούσε να διεκδικήσει το δίκαιο που είχε.

Στην Ελλάδα έφτασε να πανηγυρίζει την εθελουσία πτώση του Ολυμπιακού στην Α2. Επιθετικότητα, αντίδραση για τα πάντα, εσωστρέφεια, δημιουργία φανταστικών εχθρών όπως ονομάζονταν όσοι τολμούσαν να εκφράσουν ακόμα και με ήπιο τρόπο την αντίθεσή τους σε αυτές τις πρακτικές.

Η δύναμή έγινε… τσαμπουκάς. Η υπερηφάνεια έγινε… γκρίνια! Η αυτοπεποίθηση έγινε καχυποψία για τα πάντα. Περισσότερη σημασία δόθηκε στο επικοινωνιακό πεδίο παρά στο ουσιαστικό. Ο Παναθηναϊκός έγινε ένας σύλλογος που σου έδινε την εντύπωση ότι… δεν τρέχει τίποτα αν γίνει κάτι λάθος αρκεί να καλυφθεί επικοινωνιακά.

Κι ας μη γίνει μάθημα. Κι ας μη διορθωθεί. Στην επόμενη μέρα, ο Παναθηναϊκός φυσικά δεν μπορεί να κοιτά το… χθες! Το μέλλον έχει σημασία. Ακούγοντας τον Φραγκίσκο Αλβέρτη και τον Δημήτρη Διαμαντίδη, αισθανόσουν κάτι από τον… παλιό Παναθηναϊκό. Που δεν θα έχει τους πανάκριβους παιχταράδες, αλλά όσοι εργάζονται εκεί θα λένε λίγα και θα δουλεύουν πολύ.

Οι «πράσινοι» περνούν σε ένα νέο στάδιο, της αυτογνωσίας και της λογικής. Με τα πόδια να πατάνε στο έδαφος και με την επικοινωνία να περνάει σε δεύτερο στάδιο η λογική είναι ότι τα πολλά λόγια είναι φτώχεια. Ότι ο Παναθηναϊκός θα πρέπει πια να σταματήσει να έχει… αντιπάλους, αλλά φίλους και συμμάχους. Και ότι με σωστή δουλειά και προσπάθεια, ο κόσμος θα είναι κοντά.

Το άρθρο Παναθηναϊκός: Ο δρόμος που τον οδήγησε στη δόξα εμφανίστηκε πρώτο στο sportime.gr.