Ο Ιταλός στρατηγός που θαύμαζε τους Έλληνες και ντρεπόταν για τη δική του διοίκηση

Στις 28 Οκτωβρίου 1940, η Ιταλία του Μουσολίνι ξεκινούσε τον πόλεμο κατά της Ελλάδας με ένα τελεσίγραφο που έμοιαζε βέβαιο για την έκβασή του. Ο επικεφαλής της ιταλικής επίθεσης ήταν ο στρατηγός Σεμπαστιάνο Βισκόντι Πράσκα, μέλος αριστοκρατικής οικογένειας, καριερίστας του φασιστικού στρατού και απόλυτα πεπεισμένος ότι η εκστρατεία θα διαρκούσε λίγες μέρες. Μόνο που δεν είχε υπολογίσει σωστά το αντίπαλο μέτωπο. Και, το πιο εντυπωσιακό, το κατάλαβε πρώτος απ’ όλους.

Ο Βισκόντι Πράσκα πίστευε ότι η Ελλάδα

ήταν «αδύναμος κρίκος» και ότι μια μικρή ιταλική δύναμη θα αρκούσε. Όταν όμως βρέθηκε απέναντι σε φαντάρους που πολεμούσαν σε βουνά με κουβέρτες και χαλασμένα όπλα, κρατώντας τις θέσεις τους σαν να υπερασπίζονταν την ίδια τους την ψυχή, κατέρρευσε κάθε βεβαιότητα.

Αντί να παραμείνει στη γραμμή του κόμματος, ο Βισκόντι Πράσκα κατηγόρησε δημόσια τη δική του διοίκηση. Είπε ότι ο ιταλικός στρατός είχε σταλεί στην Ήπειρο «χωρίς επαρκή προετοιμασία, χωρίς σχέδιο, χωρίς πραγματική αξιολόγηση του αντιπάλου». Σε απομνημονεύματά του, δήλωσε πως ντράπηκε για τον τρόπο που αντιμετώπισαν οι επιτελείς του τον πόλεμο: σαν εκδρομή, σαν θεατρικό, σαν πολιτική διαφήμιση.

Την ίδια στιγμή, εξέφρασε τον θαυμασμό του για τους Έλληνες μαχητές, τονίζοντας ότι η πειθαρχία και η επιμονή τους ήταν απροσδόκητες, συγκρίσιμες με στρατούς μεγαλύτερων δυνάμεων. Το όνομα «Καλαμάς» του έμεινε χαραγμένο — όχι ως τοπίο, αλλά ως ντροπή. Τον απομάκρυναν σχεδόν αμέσως από τη διοίκηση. Ήταν, για την ιταλική πολιτική μηχανή, ο άνθρωπος που δεν απέτυχε μόνο στρατιωτικά. Απέτυχε να πει ψέματα.

Οι δηλώσεις του τον κυνηγούσαν για χρόνια. Όμως γι’ αυτόν, είχαν αξία. Όχι επειδή δικαιολογούσαν την αποτυχία. Αλλά επειδή αναγνώριζαν την ανωτερότητα του εχθρού του. Οι Έλληνες δεν νίκησαν μόνο στο μέτωπο. Νίκησαν και μέσα στο μυαλό εκείνου που τους πολεμούσε.

Γρηγόρης Κεντητός για το sportime.gr.

Keywords
Τυχαία Θέματα