Η μάχη που δεν γράφτηκε στα βιβλία. Αν δεν γινόταν, η Ελλάδα ίσως να μην υπήρχε

01:51 25/5/2025 - Πηγή: Sportime

Ήταν μια πόλη ξεχασμένη, χτισμένη πάνω σε έναν βράχο που αγγίζει τα νερά του Μόρνου. Η Καλλίπολη, κρυμμένη ανάμεσα στη Γκιώνα και τα Βαρδούσια, δεν είχε ούτε τείχη ούτε φήμη. Μα στην πιο κρίσιμη στιγμή, έγινε το φράγμα που όρθωσε η Ιστορία απέναντι στους πιο άγριους εισβολείς που γνώρισε ποτέ η Ελλάδα: τους Κέλτες.

Το 279 π.Χ., οι Γαλάτες – ένας λαός άγριος, νομαδικός, φονικός – κατέβαιναν από τη Μακεδονία με στόχο ένα: να λεηλατήσουν τους Δελφούς. Ο αρχηγός τους, ο Βρέννος, είχε συγκεντρώσει μια αχαρτογράφητη

στρατιά, τόσο μεγάλη που οι Έλληνες νόμιζαν ότι κατέβαινε καταιγίδα. Δεν ήταν απλώς στρατιώτες. Ήταν στίφη. Άντρες, γυναίκες, παιδιά, ζώα, άρματα, σπαθιά. Πίσω τους, μόνο στάχτη.

Οι Έλληνες ενώθηκαν. Αθηναίοι, Αιτωλοί, Λοκροί. Οχυρώθηκαν στις Θερμοπύλες. Όμως ο Βρέννος ήταν πιο πανούργος απ’ όσο τον περίμεναν. Έστειλε δύναμη αποκομμένη, 8.000 άνδρες με αρχηγούς τον Ορεστόριο και τον Κόμβουτι, να περάσουν στα νώτα τους. Κατεύθυνση: Αιτωλία. Και πρώτη στάση: η ανοχύρωτη Καλλίπολη.

Οι άντρες της πόλης πολεμούσαν ήδη στις Θερμοπύλες. Στην Καλλίπολη είχαν μείνει οι γέροντες, οι γυναίκες και τα παιδιά. Οι Κέλτες μπήκαν ανενόχλητοι. Και τότε έγινε κάτι που δεν έχει ισοδύναμο σε καμία άλλη καταγεγραμμένη σφαγή.

Έσφαξαν όλους τους άνδρες. Γέρους, βρέφη, εφήβους. Τους πιο παχουλούς βρέφους, σύμφωνα με τον Παυσανία, τους έσφαζαν, τους έπιναν το αίμα και έτρωγαν τις σάρκες τους. Οι γυναίκες που πρόλαβαν, αυτοκτόνησαν. Οι υπόλοιπες υπέστησαν βιασμούς, βασανιστήρια, πείνα. Κάποιες παρακαλούσαν να πεθάνουν. Άλλες έβρισκαν γαλατικά σπαθιά και σκοτώνονταν μόνες τους.

Η πόλη σβήστηκε απ’ τον χάρτη. Αλλά οι Κέλτες δεν έμειναν εκεί. Πήραν τα λάφυρα και κατέβαιναν προς τη Ναύπακτο. Όμως οι Αιτωλοί είχαν ήδη μάθει. Οι στρατιώτες τους παράτησαν τις θέσεις τους στις Θερμοπύλες. Έτρεξαν να σώσουν τα χωριά τους. Ολόκληρη η Αιτωλία ξεσηκώθηκε. Γυναίκες, γέροι, ακόμη και παιδιά πήραν ό,τι όπλο βρήκαν. Άρπαξαν πέτρες, δρεπάνια, ακόντια, ξύλα.

Στους λόφους πάνω απ’ τη Ρέρεση, τους έστησαν καρτέρι. Οι Κέλτες, γεμάτοι λάφυρα και κουρασμένοι, δεν μπορούσαν να αντισταθούν. Κρυμμένοι στις πλαγιές, οι Αιτωλοί τούς χτυπούσαν σαν σκιές. Δεν είχε πεδίο μάχης. Ήταν κλεφτοπόλεμος. Κάθε βράχος, κάθε δέντρο, κάθε βουνοπλαγιά τους σημάδευε.

Πάνω από τους μισούς Γαλάτες χάθηκαν εκεί, πριν προλάβουν να φτάσουν στους Δελφούς. Κι όσοι έφτασαν, ηττήθηκαν. Η Ελλάδα σώθηκε. Αν δεν είχε σβήσει η Καλλίπολη, αν δεν είχαν ορμήσει οι Αιτωλοί, ίσως να μην υπήρχε τίποτα να σταματήσει τον Βρέννο.

Σήμερα, δεν θυμάται κανείς αυτή τη μάχη. Δεν τη μαθαίνουμε στο σχολείο. Δεν έχει ούτε επετειακή παρέλαση. Όμως, για έναν λαό που πάντα στεκόταν πάνω στα ερείπια για να αμυνθεί, αυτή η ξεχασμένη σφαγή είναι ίσως ο πιο σιωπηλός του θρίαμβος.

Γρηγόρης Κεντητός για το sportime.gr.

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο >>

Keywords