Ήταν ήσυχος, έπαιζε βιολί με τις ώρες. Μετά έβγαινε και ανέτρεπε τους νόμους του κόσμου.

Τον έβλεπες σκυφτό, με το κεφάλι του γερμένο στο πηγούνι του βιολιού, να παίζει για ώρες τις ίδιες νότες, σχεδόν υπνωτισμένος. Δεν τον ένοιαζε ποιος τον άκουγε. Δεν έπαιζε για να εντυπωσιάσει. Έπαιζε για να σκεφτεί.

Οι γείτονές του έλεγαν πως η μουσική ακουγόταν ακόμα και αργά τη νύχτα. Τίποτα το έντονο. Πιο πολύ μια εσωτερική συνομιλία. Κάτι ανάμεσα σε μαθηματικά και προσευχή. Κι όμως, αυτός ο ήσυχος άνθρωπος με το βιολί είχε μέσα του μια θύελλα.

Κανείς δεν περίμενε πως, όταν άφηνε το δοξάρι, έπιανε στα χέρια του το σύμπαν. Πως οι ίδιες σκέψεις που έπλεκε παίζοντας Μότσαρτ και Μπαχ,

του επέτρεπαν να φανταστεί τι συμβαίνει όταν ο χρόνος σταματά, όταν το φως λυγίζει, όταν η ύλη γεννιέται από την ενέργεια.

Ο ίδιος έλεγε πως η μουσική δεν ήταν απλώς ένα χόμπι. Ήταν εργαλείο σκέψης. Όταν δεν μπορούσε να λύσει ένα πρόβλημα, έπαιζε μουσική. Και τότε, κάποιες φορές, η λύση απλώς… ερχόταν. Όχι σαν λογικό συμπέρασμα. Σαν εσωτερική βεβαιότητα.

Ήταν ένας επαναστάτης με μαλλιά αχτένιστα και βιολί στο χέρι. Ένας σιωπηλός αντάρτης της γνώσης, που με κάθε δοξάρι πάνω στη χορδή φανταζόταν έναν κόσμο διαφορετικό. Και είχε δίκιο. Γιατί ο κόσμος, όντως, δεν ήταν όπως τον νομίζαμε.

Ο ήσυχος βιολονίστας που άλλαξε τα πάντα δεν ήταν άλλος από τον Άλμπερτ Αϊνστάιν.

Γρηγόρης Κεντητός για το sportime.gr.

Keywords
Τυχαία Θέματα