Βήμα προς τα πίσω

Τα έξι χρόνια αναμονής έγιναν επτά για τον Παναθηναϊκό, αφού η Ρεάλ αποδείχτηκε ακαταμάχητη. Το novasports.gr και ο Χρήστος Καούρης αναλύουν τους λόγους της «πράσινης» αποτυχίας.

Καλοκαιρινός σχεδιασμόςΟι ομάδες, ως γνωστόν, χτίζονται το καλοκαίρι. Ο Τσάβι Πασκουάλ πήρε πολύ κακό βαθμό στην οικοδόμηση του ρόστερ, καλούμενος να καλύψει τα τεράστια κενά που προέκυψαν από την φυγή των Τζέιμς και Σίνγκλτον. Με το μπάτζετ να πέφτει, ο Παναθηναϊκός έσπασε τον κουμπαρά του για να κρατήσει τον Νικ Καλάθη, και ξόδεψε αρκετά για να φέρει τον Παπαπέτρου και να κρατήσει τον Παππά, γεγονός που σε συνδυασμό με την παρουσία των Αντετοκούνμπο, Μήτογλου, Βουγιούκα, ισχυροποίησε τον ελληνικό του κορμό. Αργότερα, η προσθήκη του Παπαγιάννη πρόσθεσε άλλη μια επένδυση στο μέλλον, αλλά μπέρδεψε ακόμα περισσότερα τα πράγματα στη φροντ λάιν.

Η προσθήκη δύο παικτών που είχαν πατήσει τα 35 (Λάσμε, Λάνγκφορντ) και η ανανέωση ενός 33άρη με βεβαρυμένο ιατρικό ιστορικό (Λοτζέσκι) παρέπεμπε σε ομάδα η οποία είχε τον κορμό πρωταθλητισμού και επένδυε στις παραστάσεις και την εμπειρία περπατημένων βετεράνων. Ο Λάνγκφορντ θα έδινε ποιοτικά λεπτά από τον πάγκο δίνοντας τον χώρο στον Παππά να λάμψει, όμως αμφότερα τα 2άρια του Παναθηναϊκού ήταν/είναι παίκτες με πολύ παρόμοια χαρακτηριστικά: ανύπαρκτο παιχνίδι χωρίς τη μπάλα, δυσκολία στο να λειτουργήσει ως off-ball guards, διάθεση να εκτελέσουν περισσότερο από κοντινή και μέση απόσταση, ασταθέστατο σουτ τριών πόντων.

Ο Λάσμε επέστρεψε για να συνθέσει ξανά το θανατηφόρο δίδυμο με τον Λάσμε, όμως οι προσδοκίες αποδείχτηκαν φρούδες με 4 χρόνια επιπλέον στην πλάτη τους. Κάπως έτσι, ο Παναθηναϊκός είχε στα χαρτιά δύο αθλητικούς ψηλούς αλλά στο παρκέ ούτε έναν, με την τρύπα στα ριμπάουντ να χάσκει και την προστασία της στεφάνης ανύπαρκτη.

Η ειρωνεία της υπόθεσης είναι πως η τελευταία μεταγραφή ξένου αποδείχτηκε η καλύτερη, με τον Ντεσόν Τόμας να φέρνεις στο παρκέ μάλλον περισσότερα από τα προσδοκώμενα.

Ανεπαρκές σκάουτινγκΈχουν περάσει αρκετά χρόνια από την τελευταία φορά που ο Παναθηναϊκός μπορεί να υπερηφανεύεται πως «έκλεψε» τον επόμενο σταρ της Ευρωλίγκας κάτω από τη μύτη των ανταγωνιστών του. Ο Γκουντάιτις πήγε στο Μιλάνο από τη Λιέτουβος Ρίτας, ο Κλάιμπερν στην Νταρουσάφακα από το Ισραήλ, ο Πουαριέ στην Βιτόρια από τη Γαλλία, ο Φόγκτμαν από τη Φρανκφούρτη, ο Βιλδόσα εύρημα από την Αργεντινή, ο Νάναλι έγινε παίκτης του Ομπράντοβιτς από την Ιταλία. Πάνγκος, Ντέιβις ζουν στο Κάουνας, ο Καμπάσο και ο Ντεκ στη Μαδρίτη, Ντάριους Μίλερ και Νικολό Μέλι αναβάθμισαν την καριέρα τους στην Βαμβέργη.
Από τη στιγμή που ο Παναθηναϊκός δεν έχει πλέον την οικονομική δυνατότητα να προσελκύει την ποιότητα του Βέσελι, του Τσάτσο, του Ντε Κολό, του Γιούντο ή του Μπογκντάνοβιτς, είναι κομβικό να δημιουργήσει το τμήμα σκάουτινγκ που θα του δώσει τη δυνατότητα να βρίσκει και κατόπιν να αποκτά παίκτες που θα κάνουν τη διαφορά, χωρίς να ξοδέψει μια περιουσία.

Άνοδος του ανταγωνισμούΠαίζουν και οι άλλοι, οι οποίοι φέτος ήταν πιο δυνατοί από ποτέ. Εφές και Μπαρσελόνα ήταν οι θετικές εκπλήξεις της σεζόν, η Ζάλγκιρις παρέμεινε ανταγωνιστική και έκανε σούπερ φίνις, η Μπάγερν ήταν εξαιρετική στην επιστροφή της στη διοργάνωση, η Μακάμπι βελτιώθηκε φανερά, ακόμα και αν δεν πρόλαβε το τρένο των πλέι-οφ. Ο Παναθηναϊκός μπορεί να έκανε το 6/6 απέναντι στην τελευταία ταχύτητα των Γκραν Κανάρια, Νταρουσάφακα και Μπουτούτσνοστ, εντούτοις πήρε μέρος στην ανταγωνιστικότερη διοργάνωση των τελευταίων ετών σε ό,τι αφορά τις ομάδες που ήταν στο κόλπο της πρόκρισης ως το φινάλε. Μάλιστα, αρκετοί από τους ανταγωνιστές του όχι μόνο δεν υπολείπονταν σε τεχνογνωσία, αλλά υπερείχαν σε σχέση με τους πράσινους.

Ανεδαφικές προσδοκίεςΗ χειρότερη δήλωση που έκανε ο Τσάβι Πασκουάλ στα 2.5 χρόνια του στον Παναθηναϊκό ήταν αυτή με την οποία ξεκίνησε τη σεζόν: «Θα απογοητευτώ αν δεν πάμε στο Φάιναλ-Φορ». Ο πήχης τον προσδοκιών της ομάδας ανέβηκε χωρίς λόγο, τη στιγμή που ο δείκτης ποιότητας είχε πέσει φανερά με την φυγή των Τζέιμς και Σίνγκλτον και η ομάδα που είχε δημιουργηθεί δεν συμπλήρωνε τα χαρακτηριστικά του Καλάθη, του παίκτη – βαρόμετρο και πιο «βαρύ» συμβολαίου της.
Αν ο Παναθηναϊκός θέλει να βηματίσει σταθερά προς το Φάιναλ-Φορ, οφείλει να το κάνει με μεγαλύτερη δόση αυτοκριτικής και ρεαλισμού. Από της στιγμή που τα πανάκριβα μπάτζετ ανήκουν στο παρελθόν, οι καλοκαιρινές εξαγγελίες θα πρέπει να γίνονται με μεγαλύτερη σύνεση. Είναι φανερό πως η επιστροφή στην κορυφογραμμή της Ευρωλίγκας εξελίσσεται από σκοπό σε αυτοσκοπό για τον σύλλογο, πράγμα που φέρνει συνεχείς στροφές του τιμονιού, μήπως και βρεθεί ο σωστός δρόμος.

Δεν είναι πρόβλημα να στοχεύεις ψηλά: ούτως ή άλλως αυτό υπαγορεύει η ίδια η ιστορία και η παράδοση του συλλόγου. Εντούτοις ο Παναθηναϊκός οφείλει να αποδείξει πρώτα στον εαυτό του και μετά στον κόσμο του ότι έχει βρει τον τρόπο να κάνει βήματα προς τα εμπρός. Κατόπιν, θα έρθουν και οι επιτυχίες.