Το σπορ είναι ακριβό αλλά υπάρχει λύση!

Καθημερινά, τα νέα που μαθαίνουμε από τις ΚΑΕ της Βasket League δεν είναι και τα πιο ευχάριστα. Οι μισές –για να μη γράψουμε περισσότερες- ομάδες όχι απλά δυσκολεύονται να τα βγάλουν πέρα με τα οικονομικά αλλά βρίσκονται στο όριο της καταστροφής. Οι περισσότερες ανακυκλώνουν και ετεροχρονίζουν τα χρέη τους αλλά είναι πιο πιθανό να τις ‘’σκεπάσουν’’ κάποια στιγμή παρά να βρουν μελλοντικά κάποια λύση.

Μπορεί στον Ολυμπιακό οι αδελφοί Αγγελόπουλοι να αντέχουν και να πληρώνουν κάθε χρόνο από την τσέπη τους 5, 8 ή 10 εκατομμύρια (το ξέρουν καλύτερα οι ίδιοι το ποσό) αλλά πλέον είναι φανερό ότι αποτελούν την εξαίρεση του κανόνα. Στον Προμηθέα υπάρχει επίσης η εγγύηση του Βαγγέλη Λιόλιου, αλλά και αυτός αποτελεί μια εξαίρεση του γενικού κανόνα. Το Λαύριο είναι από μόνο του μια υγιής εξαίρεση αφού έχει και πρόεδρο που βοηθάει σε λογικό πλαίσιο αλλά έχει βρει και πόρους από τρίτους, ενώ κατορθώνει να φτιάχνει ομάδες χαμηλού προϋπολογισμού και υψηλής απόδοσης.

Σύμφωνα με τους πιο πρόχειρους υπολογισμούς που μπορεί να γίνουν μια ομάδα μικρομεσαίου βεληνεκούς στην Basket League λειτουργεί σε ετήσια βάση με ένα μίνιμουμ παθητικό 300.000 ευρώ αλλά θα ήταν πολύ πιο κοντά στην αλήθεια αν πούμε ότι το σύνηθες μείον του ταμείου πλησιάζει το μισό εκατομμύριο. Με απλά λόγια: ένας πρόεδρος που έχει τον …..τρόπο του μπορεί να βάλει αυτά τα λεφτά –για τους δικούς του λόγους- ένα χρόνο, δύο χρόνια, τρία χρόνια το πολύ! Στη σημερινή οικονομική κατάσταση της χώρας ενδεχόμενα υπάρχουν αρκετοί επιχειρηματίες με τη δυνατότητα να χάσουν ένα εκατομμύριο ευρώ σε βάθος διετίας ή τριετίας για το….κέφι τους αλλά οι τολμηροί είναι λίγοι. Το παράδειγμα του Μάκη Αγγελόπουλου αποτελεί μια απεικόνιση της πραγματικότητας και δεν είναι κάποιας μορφής matrix. Ξεκίνησε με τις καλύτερες των προθέσεων, έχει την οικονομική επιφάνεια είναι ΑΕΚτζής αλλά το τέλος της ιστορίας που γράφουμε τον βρίσκει σήμερα με το ένα χέρι να σβήνει ban που μαζεύονται συνεχώς και με το άλλο χέρι να προσπαθεί μειώνοντας το μπάτζετ να συντηρήσει τη σημερινή ομάδα. Πόσο καιρό θα αντέξει και αυτός και άλλοι ομόλογοι του που καλούνται να βάλουν μικρότερα ποσά για να επιβιώνει μια ομάδα; Δυστυχώς, από τη θέσπιση του μοντέλου του επαγγελματικού μπάσκετ το 1992 η επιβίωση των ομάδων αποτελούσε ένα συγκεκριμένο δίπολο: Τηλεοπτικά δικαιώματα και πλούσιος πρόεδρος. Σήμερα πλέον τίποτε από όλα αυτά δεν υπάρχει εκ του ασφαλούς.

Μπορεί μετά από κουβεντολόι μιας δεκαετίας ο ΕΣΑΚΕ να βρήκε τρόπο να προχωρήσει στην κεντρική διαχείριση όταν επιτέλους οι…..ξεροκέφαλοι πρόεδροι αντιλήφθηκαν ότι καλύτερα όλοι μαζί παρά ο καθένας χώρια αλλά το πουλάκι είχε πετάξει. Τα κανάλια έχουν πλέον απομακρυνθεί από το ελληνικό πρωτάθλημα και έμειναν μόνο τα ψίχουλα της κρατικής τηλεόρασης να θρέψουν το πρωτάθλημα. Πάνε οι εποχές που κανάλια σφάζονταν στην πόρτα του ΕΣΑΚΕ για να αγοράσουν τα δικαιώματα του πρωταθλήματος. Η Basket League είναι το μοναδικό, ενδεχόμενα, Ελληνικό προϊόν που έγινε πιο…..φτηνό με την αλλαγή του νομίσματος. Αν θυμάμαι καλά πριν από 21 χρόνια το τηλεοπτικό συμβόλαιο για τους αγώνες πρωταθλήματος ήταν 1,5 δισεκατομμύριο παλιές δραχμές. Με την αναγωγή το σημερινό συμβόλαιο με την ΕΡΤ θα απέφερε σε παλιές δραχμές όχι πολύ πάνω από 1 δισεκατομμύριο!!! Οτιδήποτε άλλο έχει αγοραστική αξία έχει αυξηθεί γεωμετρικά σε αυτές τις δύο δεκαετίες…. Πλην του ελληνικού πρωταθλήματος μπάσκετ που υποτιμήθηκε δραστικά!!!

Ισχυρισμοί περί της δύσκολης οικονομικής συγκυρίας είναι κουβέντες του αέρα…Και φτηνές δικαιολογίες. Την ίδια εποχή, το ποδοσφαιρικό πρωτάθλημα έχει καταγράψει απίστευτες υπεραξίες στην ίδια ακριβώς πλατφόρμα σύγκρισης: Στα τηλεοπτικά δικαιώματα. Με αποτέλεσμα μια μικρού βεληνεκούς ποδοσφαιρική ομάδα της Α΄ εθνικής να παίρνει από μόνη της μισό ή και περισσότερο από το τηλεοπτικό συμβόλαιο 12 ομάδων μπάσκετ. Τα πολλά λόγια είναι φτώχια λοιπόν. Και φτώχια υπάρχει μπόλικη στο πρωτάθλημα για να λέμε πολλά…

Η μοναδική πραγματική λύση που υπάρχει είναι ο άμεσος διαχωρισμός του επαγγελματικού με το ερασιτεχνικό μπάσκετ. Η τροχοπέδη που άκουγε στο όνομα Γιώργος Βασιλακόπουλος, ορκισμένος εχθρός του επαγγελματικού μπάσκετ, δεν υπάρχει πλέον ούτε ως δικαιολογία, ούτε ως άλλοθι. Ο διάδοχος του δείχνει στα χαρτιά τουλάχιστον διατεθειμένος να κάνει πράγματα. Είναι επίσης κομμάτι και του ΕΣΑΚΕ ως ιδιοκτήτης ΟΟιεπαγγελματικής ομάδας κάτι που διευκολύνει και τον διάλογο. Όπως ακριβώς ο Βαγγέλης Λιόλιος αποτελεί μέρος του προβλήματος είναι και αυτός που μπορεί να βοηθήσει στην εξεύρεση λύσης. Ο δίαυλος επικοινωνίας του με τον ΕΣΑΚΕ είναι εκ των πραγμάτων ανοικτός και η επικοινωνία εύκολη! Βάζουμε λοιπόν στο τραπέζι μια πρόταση που στον χώρο του μπάσκετ συζητιέται από το….1989, όταν κατέθεσε τη σχετική ιδέα το περιοδικό Τρίποντο. Μπορεί να πέρασαν τρεις δεκαετίες και τότε εκείνη την πρόταση να την είχαν υποδεχθεί με ενθουσιασμό οι παράγοντες της εποχής αλλά ποτέ δεν συζητήθηκε στα σοβαρά. Την δημιουργία μιας κλειστής Basket League όχι στα πρότυπα του ΝΒΑ ή της Ευρωλίγκα αλλά στα πρότυπα περισσότερο του Ισπανικού πρωταθλήματος. Εγγυημένοι προϋπολογισμοί με βάση τα έσοδα, κριτήρια συμμετοχής που έχουν να κάνουν με γήπεδα, χωρητικότητες και διαρκείας. Με απλά λόγια: Να μην αποτελεί κριτήριο η αγωνιστική επιτυχία αλλά το ποιος αληθινά μπορεί! Βγάζοντας τη γραμμή του υποβιβασμού από την Basket League οι μισές τουλάχιστον ομάδες δεν θα έχουν λόγους να κάνουν υπερβάσεις κάθε χρόνο για να μείνουν στην κατηγορία. Αυτό από μόνο του μπορεί να φέρει μια πρώτη τεράστια οικονομική ανάσα. Και ο σχεδιασμός σε βάθος τριετίας ή πενταετίας μπορεί να δώσει άλλη μια ανάσα σε ομάδες. Και αν κάποιος πει οι άλλοι τι ακριβώς θα κάνουν; Αυτό που είναι το σωστό για το αύριο του ελληνικού μπάσκετ. Παραγωγή παικτών. Αυτή τη στιγμή στα ρόστερ των ομάδων της Α2 και της Β΄ εθνικής όταν βλέπουμε παίκτη 30 ετών λέμε ότι ‘’εντάξει μπροστά στους άλλους νέος είναι ακόμη’’. Το προσδόκιμο μπασκετικής ζωής κοντεύει τα….40 και νέοι παίκτες δεν βγαίνουν. Στο όνομα ενός….νεφελώδους πρωταθλητισμού που στο τέλος θα οδηγήσει σε νέα χρέη, σε νέες αδυναμίες πληρωμής μόλις οι ομάδες ανέβουν επίπεδο και φτάσουν στο ψηλότερο. Το σύστημα αλλαγής λοιπόν υπάρχει και αν γίνει ένας υγιής και σοβαρός διάλογος θα βρεθεί η κατάλληλη φόρμουλα. Μόνο όμως ο ξεκάθαρος και δομημένος διαχωρισμός ερασιτεχνικού από επαγγελματικό μπάσκετ θα αλλάξει το σημερινό ερμαφρόδιτο στάτους που δεν οδηγεί παρά μόνο στο επόμενο αδιέξοδο ενός λαβυρίνθου χωρίς έξοδο.

ΥΓ Προφανώς και όσα γράφτηκαν παραπάνω θα αντιμετωπιστούν είτε με τη συνηθισμένη αδιαφορία, είτε στη χειρότερη περίπτωση ως ΄΄ουτοπικές γραφικότητες’’. Ο υπογράφων είναι παλαιότερος στο μπάσκετ όλων αυτών και κάτι προφανώς ξέρει. Διότι η αλήθεια είναι φίλε αναγνώστη που διάβασες τις προηγούμενες 1000 λέξεις ότι και αυτές οι συνθήκες βολεύουν τους περισσότερους. Μεροκαματάκια βγαίνουν και σε καιρό κρίσης ή υποβάθμισης. Και στην τελική ποιος νοιάζεται αν χαθούν ή σβήσουν –λόγω χρεών- από τον χάρτη και μερικές ομάδες. Το μοναστήρι να είναι καλά και από ομάδες όσες θέλουμε!