Σε τελικοί ανάλυση

Αρχή από τα βασικά, όσο δυσάρεστα κι αν παραμένουν. Ουδείς μπορεί να επαίρεται ότι το ελληνικό μπάσκετ κέρδισε σε δημοφιλία ή εμπορικότητα από τη μονομαχία των δύο κορυφαίων ομάδων της χώρας. Από όποια σκοπιά και αν το δει κανείς, δεν πρέπει να υπάρχει περιστασιακός καταναλωτής αθλητικού περιεχομένου στην Ελλάδα τον οποίο το άθλημα προσέλκυσε τις τελευταίες 20 μέρες. Η ποιότητα των αγώνων ήταν σε γενικές γραμμές μέτρια, με σποραδικές εξαιρέσεις που δεν διαφοροποιούν την μεγάλη εικόνα. Η βία ήταν πανταχού παρούσα, είτε εκτός γηπέδων με εκτεταμένη επεισόδια, βόμβες μολότοφ, δακρυγόνα και τραυματισμούς αστυνομικών. Η εντός των γηπέδων ατμόσφαιρα ήταν η γνωστή αξιοθρήνητη και ρυπαρή «ελληνική πραγματικότητα», με καπνογόνα, κροτίδες, αντικείμενα, οχετό υβριστικών συνθημάτων, χειρονομίες από επώνυμους και ανώνυμους κάφρους και νοικοκυραίους που στην αρένα των ελληνικών γηπέδων ομογενοποιούνται επειδή μπορούν. Οι διοικήσεις των δύο ομάδων επιδόθηκαν σε βαρετή ανταλλαγή ανακοινώσεων. Οι διοικούντες του ελληνικού μπάσκετ συνέχισαν να ροχαλίζουν σε βαθύ ύπνο, ξυπνώντας μόνο για να καταστρατηγήσουν νόμους και αποφάσεις δικαστηρίων, για να πουλήσουν νταηλίκι αδιαφάνειας συνεχίζοντας να συσσωρεύουν χρέη και φυσικά να αποτύχουν να υψώσουν τη στοιχειώδη ασπίδα προστασίας στο άθλημα.

Παρακάτω.

Ο Παναθηναϊκός πανηγυρίζει ως πρωταθλητής. Πέρα από τον τίτλο, λόγος πανηγυρισμού είναι επίσης ότι ξεκίνησε και τελείωσε τη σεζόν με τον ίδιο προπονητή στον πάγκο, αφού κάτι τέτοιο είχε να συμβεί από τη σεζόν 2012-13. Πέντε χρόνια: δεν είναι και λίγα. Αυτό που ο Τσάβι Πασκουάλ πιστώνεται περισσότερο από καθετί άλλο είναι η εξαιρετική διαχείριση κρίσεων, από το πούλμαν του ευρωπαϊκού αποκλεισμού πέρσι ως την απώλεια του πλεονεκτήματος της έδρας από το πρώτο κιόλας ματς φέτος. Ο αντίλογος είναι επίσης στέρεος, κυρίως λόγω του δεύτερου συνεχόμενου αποκλεισμού από το F4 με πλεονέκτημα έδρας.

Η ειρωνεία θέλει να κρυφτεί και το παιχνίδι δεν την αφήνει. Τη σεζόν που ο Νικ Καλάθης έπαιξε το μπάσκετ της ζωής του, συνδυάζοντας ουσία και φαντασία σε ένα συναρπαστικό στο μάτι πακέτο, κάνει τέταρτο φάουλ νωρίς στην τρίτη περίοδο και τα σύννεφα μαζεύονται. Ο Πασκουάλ αφού είδε το σχήμα Λεκάβιτσους – Παππά να μπάζει από παντού στην δεύτερη περίοδο ρίχνει στο παρκέ, μπορεί για πρώτη φορά φέτος, Τζέιμς στο «1» και τον Έλληνα γκαρντ στο «2». Ναι, τον ίδιο Παππά που σωστά προέβλεψε πως «θα πέσει πείνα» όταν ανακοινώθηκε η επιστροφή του κοντορεβυθούλη. Η «ζήτω η τρέλα» έκδοση της περιφέρειας του Παναθηναϊκού κονιορτοποίησε τον Ολυμπιακό, χωρίς κανείς να παραγνωρίζει την ηλεκτρική παρουσία των Αντετοκούνμπο – Γκιστ στην άμυνα ή την αυτοθυσία του Σίνγκλτον στο ριμπάουντ. Και όλα αυτά, με τον MVP της σεζόν στον πάγκο.

Στην απέναντι, την «ερυθρόλευκη» πλευρά, το νόμισμα του 2016 είχε γυρίσει ανάποδα για τον Ολυμπιακό και τον αρχηγό του. Τότε ο Βασίλης Σπανούλης ήταν 34 και υπόγραφε μοναχός του το πρωτάθλημα με τον πιο εικονικό τρόπο που υπάρχει διαθέσιμος στο μπάσκετ, μοιάζοντας σαν τον Φάουστ μετά τη συνάντηση με τον Μεφιστοφελή. Δύο χρόνια αργότερα ο κάπτεν συνέχισε στον ίδιο, εμμονικό και εγωπαθή τρόπο με τον οποίο κατάφερε να μετατραπεί από φέρελπις του Αμαρουσίου σε θρύλο της Ευρωλίγκας. Καμία έκπληξη, ούτε και στην προσέγγιση, ούτε στο αποτέλεσμα. Απέναντι σε στην πιο αθλητική αμυντική γραμμή της Ευρώπης, αυτή που δεν επέτρεψε στον 21χρονο Λούκα Ντόντσιτς να βρει τρόπους να περάσει τον αντίπαλο του, ο Σπανούλης εξάντλησε στην καθοριστική τρίτη περίοδο τον εαυτό του και την ομάδα προσπαθώντας να λύσει τον κύβο του Ρούμπικ με τρεις κινήσεις. Από την επιλογή του t-shirt με τη στάμπα «δώστε μου τη μπάλα και κάντε στην άκρη» ως το hero-ball της τρίτης περιόδου που έφερε με μαθηματική ακρίβεια την κατάρρευση του Ολυμπιακού, ήταν φανερό πως το Νο.7 είχε φτάσει στο Ο.Α.Κ.Α. για να κερδίσει αποκλειστικά με τον δικό του τρόπο, ακόμη και αν τα τέσσερα προηγούμενα παιχνίδια κατεδείκνυαν ακριβώς το αντίθετο ως στρατηγική νίκης. Οι έχοντες έστω στοιχειώδη οπτική μνήμη θα θυμούνται ότι όταν ο Σπανούλης νιώθει καλά, κυκλοφορεί στο παρκέ περίπου σαν ρομπότ, σχεδόν αμίλητος. Χθες βράδυ στο Μαρούσι συνέβη ακριβώς το αντίθετο, αφού ήταν έτοιμος σε κάθε ευκαιρία να ανταλλάξει λόγια, να στήσει ή να συντηρήσει ένα μικροκαβγά.

Η αποδοχή εν πρώτοις και η συμφιλίωση στη συνέχεια με την φθοροποιό δύναμη του χρόνου είναι η μεγαλύτερη ήττα του Σπανούλη εδώ και πολλά χρόνια, μακριά από ένα χαμένο ή ένα κερδισμένο πρωτάθλημα. Ταυτόχρονα ο οργανισμός του Ολυμπιακού, προπονητής και διοίκηση μαζί, απέτυχαν να πείσουν τον ηγέτη τους πως τόσο ο ίδιος όσο και η ομάδα θα βγουν ωφελημένοι από τον σταδιακό αγωνιστικό απογαλακτισμό. Ναι, δεν είναι εύκολο να πείσεις έναν αθλητή με το βαρυτικό πεδίο του Νο.2 σκόρερ και του Νο.1 πασέρ της Ευρωλίγκας πως δεν έχει περισσότερα από 22 ποιοτικά λεπτά ανά αγώνα, πως συχνά θα είναι πιο χρήσιμος σαν δόλωμα και όχι σαν πολιορκητικός κριός, πως θα υπάρξουν νήματα που δεν θα κινήσει.

Τα παραπάνω προφανώς δεν σημαίνουν πως το μπάσκετ έπαψε να είναι ομαδικό άθλημα και πως ο Σπανούλης είναι ο αποκλειστικός υπεύθυνος της απώλειας του πρωταθλήματος για τον Ολυμπιακό. Όμως ο καταμερισμός ευθυνών δεν μπορεί να είναι αναντίστοιχος του τρόπου με τον οποίο επιλέγει κανείς να πρωταγωνιστήσει. Κοντολογίς, όταν αποφασίζεις να κερδίσεις μόνος σου, οφείλεις να κερδίσεις μόνος σου, στο all-in δεν μένει τίποτα στην άκρη αν χάσεις. Αν δεν το πιστεύετε, ρωτήστε και τον Λεμπρόν Τζέιμς.

Ο Σπανούλης στους τελικούς

Πόντοι FGFG%ΑσίστΛάθηΧρόνος
Game 1 41/1010.0%2323:58
Game 2125/1338.5%5229:19
Game 3145/955.6%6529:45
Game 4133/837.5%3125:37
Game 5114/1330.8%3225:31
Μ.Ο Τελικών10.833.9%3,82,626,7

Η επόμενη ημέρα βρίσκει τους δύο «αιώνιους» αντιμέτωπους με δύσκολες αποφάσεις.

Ο Παναθηναϊκός καλείται να δει τι μπορεί/θέλει να κάνει με τα σημαντικά του συμβόλαια: Καλάθης, Τζέιμς, Σίνγκλτον. Στα συν, η (λογική) παραμονή του Πασκουάλ στον πάγκο, αν δεν γίνει καμιά… γυριστή τύπου Champions League και φυσήξει άνεμος 10 μποφόρ. Αν δύο από τους τρεις παραμείνουν, η συνταγή θα διατηρηθεί λίγο-πολύ η ίδια, η ομοιογένεια θα συνεχίσει να λειτουργεί προσθετικά και το μείζον θα είναι τα κομμάτια που θα συμπληρώσουν ιδανικά το παζλ. Αν όχι, το πράγμα περιπλέκεται.

Ο Ολυμπιακός μοιάζει να είναι στο δυσκολότερο σταυροδρόμι της μετά 2011 εποχής. Με τον Γιάννη Σφαιρόπουλο να αναμένεται να ανακοινώσει σύντομα την παραίτηση του, η χάραξη από πλευράς ιδιοκτησίας της επόμενης ημέρας της ομάδας δεν θα είναι σε κανένα σενάριο εύκολη. Ο Αντρέα Τρινκέρι δύσκολα θα πει όχι στο «έλα», όμως το αίνιγμα Σπανούλης είναι πιο δύσκολο και από αυτό της Σφίγγας. Μπορεί ο Ιταλός, ή οποιοσδήποτε άλλος έρθει στη θέση του να πείσει τον αρχηγό να αλλάξει συνήθειες στη δύση της καριέρας του; Είναι δόκιμο ή δίκαιο να αναμένει κανείς κάτι τέτοιο να συμβεί; Έχει κερδίσει το δικαίωμα το απόλυτο σύμβολο της πιο επιτυχημένης περιόδου στην ιστορία της ομάδας να παραμένει σε αυτήν με τους δικούς του όρους;

Δύσκολα ερωτήματα, και μη βιαστείτε να απαντήσετε.

Έχουμε όλο το καλοκαίρι μπροστά μας.