Παραμιλουτίνοφ

Αν στις εννιά κατηγορίες του φακέλου «ρεκόρ καριέρας» υπάρχουν οκτώ καταχωρήσεις με ένδειξη «2018», τότε μάλλον κάτι έχεις κάνει καλά. Αν από αυτές οι επτά αφορούν το τελευταίο δίμηνο, τότε είσαι ο παίκτης – σύμβολο της φετινής σεζόν της ομάδας σου, ξεπερνώντας σε επιδραστικότητα και τα τοτέμ.

Στο πρόσφατο μίνι – αφιέρωμα για τους επτά πιο βελτιωμένους παίκτες της φετινής Ευρωλίγκας, η αναφορά στον Μιλουτίνοφ έκλεινε ως εξής:

«Το καλοκαίρι που μας πέρασε δεν ήταν λίγοι αυτοί που αναρωτήθηκαν για την θέση που θα είχε ο Σέρβος στον νέο Ολυμπιακό του Ντέιβιντ Μπλατ, με δεδομένη την προτίμηση του Αμερικανοϊσραηλινού σε mobile centers. Μετά από 10 αγώνες ο Μιλουτίνοφ είναι αναντικατάστατος, αλλά όχι ακόμη κυριαρχικός, εμπνέοντας σεβασμό, αλλά όχι φόβο. Με το παραπάνω ερώτημα να έχει ήδη απαντηθεί, ο όχι πια νεαρός σέντερ καλείται να αποκτήσει το επίπεδο βαρύτητας στη ρακέτα που θα του επιτρέψει να χρησιμοποιήσει την έφεση του στην γρήγορη πάσα και θα τον καθιερώσει στην παρέα των Βέσελι, Αγιόν, Χάινς, Ντάνστον: σε αυτή των κορυφαίων».

Ε λοιπόν, αυτή ήταν μια κυριαρχική εμφάνιση. Για την ακρίβεια, ήταν ο ορισμός της.

Ο Μιλουτίνοφ διέλυσε όχι όποιον και όποιον, αλλά τον Άντε Τόμιτς, βετεράνο 233 αγώνων στην Ευρωλίγκα και καλύτερο παίκτης της ομάδας του φέτος.

Η πρώτη φορά που τον είχε βρει απέναντι του ήταν τέσσερις μέρες μετά τα Χριστούγεννα του 2015, δηλαδή σκάρτα τρία χρόνια πριν, στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας. Ο Μιλουτίνοφ είχε παίξει 13 λεπτά με απολογισμό 2 πόντων με ½ σουτ, 2 ριμπάουντ, προλαβαίνοντας να αποβληθεί με πέντε φάουλ, τα δύο εκ των οποίων στον Τόμιτς. Ο Κροάτης είχε 16 πόντους εκείνο το βράδυ, με 7/10 δίποντα, 3 ριμπάουντ, 1 ασίστ και 4 κερδισμένα φάουλ.

Αυτά, αν η πρόοδος δεν ήταν αρκετά εμφανής.

Ο σεμνός «Μίλου» μίλησε με σεβασμό για τον αντίπαλο του, εκφράστηκε πιο ελεύθερα από κάθε άλλη φορά, ήταν περισσότερο από ευχαριστημένος: ήταν τρισευτυχισμένος.

Ο Ολυμπιακός επιστρέφει στην Ελλάδα με μια νίκη από αυτές που θεμελιώνουν την παρουσία στην οκτάδα και επιτρέπουν όνειρα για παραπάνω. Συγχρόνως αποδεικνύεται πως ο Ντέιβιντ Μπλατ, ως ευφυής άνθρωπος, έχει προτιμήσεις, αλλά όχι εμμονές.

Η πλουραλιστική ικανότητα μιας ομάδας να κερδίζει τόσο σε ρυθμό Εφές, στους 90 πόντους και σε πολλές κατοχές, όσο και σε τέμπο Βαρκελώνης, με τους ελάχιστους αιφνιδιασμούς και το σκακιστικό 5v5, αποτελεί ένδειξη προσωπικότητας και ισχυρού DNA - από αυτό που ο Ολυμπιακός θεμελίωσε όλη την τρέχουσα δεκαετία.

Ο Αμερικανοϊσραηλινός είναι αυτός που προΐσταται στην επιχείρηση «απογαλακτισμός από τον Σπανούλη», με όπλο τον συνδυασμό εμπειρίας, τεχνογνωσίας, επικοινωνιακών χαρισμάτων και προσωπικότητας που διαθέτει. Ο αρχηγός του Ολυμπιακού είχε στο Palau την εικόνα του ανθρώπου που βλέπει με ποιον τρόπο μπορεί να συνεχίσει να ηγείται στα 37 του χρόνια, αψηφώντας τον πανδαμάτορα. Βλέποντας τον να κυριαρχεί με αυτό τον τρόπο, το κοινό της Βαρκελώνης θα πρέπει να μελαγχόλησε ενθυμούμενο τα μπασκετικά στερνά του Χουάνκι Ναβάρο ως την φετινή του αποστρατεία.

Ή μήπως το μηδέν δίπλα στα λάθη του περνάει στα ψιλά;

Ο V-Span έπαιξε στη Βαρκελώνη το ευρωπαϊκό παιχνίδι υπ΄ αριθμόν 290 με τη φανέλα του Ολυμπιακού, από την μεταγραφή του το 2010. Πριν από το χθεσινή αναμέτρηση της Βαρκελώνης, είχε 288 αγώνες με τουλάχιστον ένα λάθος και μόνο έναν στο οποίο υπήρξε αλάνθαστος.

Έναν, σε 288 ματς.

Ήταν στις 15 Φεβρουαρίου 2013 και το εκτός έδρας 87-82 επί της Χίμκι, όταν μέτρησε 19 πόντους και 7 ασίστ. Σε ηλικία 32 ετών, τότε που τελείωσε τη σεζόν βάζοντας 5 τρίποντα σε ένα ημίχρονο στη Ρεάλ.

Από τότε πέρασαν 2134 μέρες και μεσολάβησαν 155 αγώνες Ευρωλίγκας.

Την ίδια στιγμή, ο Μπλατ κρατά ζεστούς τους Μπόγρη – Βεζένκοφ, χτενίζει την αγορά προς αναζήτηση του τέταρτου ενεργού γκαρντ της ομάδας, βλέπει τους ρούκι NWG και Λεντέι να προοδεύουν, κρατά στον πάγο τον αινιγματικό Τίμα και βλέπει την ομάδα του να πλησιάζει σε ένα εξαιρετικό, τηρουμένων των αναλογιών, πρώτο γύρο.

Ταυτόχρονα, μάλλον μειδιά πονηρά όταν ακούει ότι μόνο η άμυνα κερδίζει τίτλους. Ή μπορεί να δείχνει τα σκορ ημιτελικού και τελικού στο Λονδίνο το 2013, τότε που ο Ολυμπιακός ήταν τόσο γιν, όσο γιανγκ:

ΤΣΣΚΑ – Ολυμπιακός: 52-69.

Ολυμπιακός – Ρεάλ: 100-88.