Όταν όλα πάνε τέλεια

Κάποτε ένας ευτυχισμένος αλλά σοφός άνθρωπος είχε πει: ‘’Φοβάμαι την τελειότητα στη ζωή. Όταν όλα σου πηγαίνουν πολύ καλά είναι περίπου στατιστικά δεδομένο ότι μπορούν να πάνε μόνο….χειρότερα’’. Με βάση αυτό το μότο ο Γιώργος Μπαρτζώκας τις επόμενες ώρες μέχρι το δεύτερο παιχνίδι με τη Μονακό θα κάθεται σε αναμμένα κάρβουνα.

Ο Ολυμπιακός έκανε ένα περίπου τέλειο πρώτο παιχνίδι κόντρα στη Μονακό. Τα παράσημα που κόλλησε για το χωρίς άγχος 1-0 επί των Μονεγάσκων ουκ ολίγα: Πέτυχε

με το +17 τη μεγαλύτερη νίκη σε όλα τα πρώτα παιχνίδια των φετινών πλέι οφ. Μηδένισε με υποδειγματική άμυνα τον Τζέιμς, κατέβασε 30 (το γράφουμε και ολογράφως τριάντα) ολόκληρους πόντους τον μέσο όρο της καλύτερης επίθεσης της ευρωλίγκα. Σε καθοριστικούς τομείς απέναντι στο πολύ πατενταρισμένο παιχνίδι των αντιπάλων του πήρε άριστα: έλεγξε τέλεια τον ρυθμό, τους κράτησε μακριά από τα ριμπάουντ, έκανε λιγότερα λάθη κόντρα σε μια ομάδα που παίζει επιθετική άμυνα και βρήκε καλοδεχούμενη επιθετική συνεισφορά από παίκτες που συνήθως έχουν άλλους ρόλους στη φετινή ομάδα όπως η τριάδα Γουόκαπ, Πρίντεζη και Μακίσικ.

Μια ομάδα με διακριτούς ρόλους και εξαιρετική ,χημεία όπως ο φετινός Ολυμπιακός έφτασε πολύ κοντά στο πικ της απόδοσης του κάνοντας τον πρώτο αγώνα να φαίνεται ευκολότερος από ότι πραγματικά ήταν. Ξεπέρασε ανώδυνα το νευρικό και μουδιασμένο ξεκίνημα του και δεν επέτρεψε στη Μονακό στο εξάλεπτο ξεκίνημα της τέταρτης περιόδου να τον απειλήσει βρίσκοντας δύο μεγάλα σουτ από Μακίσικ και Σλούκα.

Οι λιγότερο μυημένοι έφυγαν από το ΣΕΦ κλείνοντας τηλεφωνικά εισιτήρια για το φάιναλ φορ και κανονίζοντας παρέα για τα ταξίδι του Μαϊου. Οι μπασκετικοί φίλαθλοι την ίδια ώρα έλεγαν σχεδόν το ίδιο πράγμα: ΄’Όχι ακόμη, ας γίνει την Παρασκευή το 2-0 και πανηγυρίζουμε’’. Και οι λιγότερο αισιόδοξοι πήγαιναν ένα βήμα πιο πέρα: ‘’Θυμήσου τη Σιένα’’.

Το 2011 ο Ολυμπιακός στο πρώτο παιχνίδι με τη Σιένα δεν άγγιξε την τελειότητα. Την ξεπέρασε κάνοντας τη μεγαλύτερη Ευρωπαϊκή νίκη της ιστορίας του με ένα καταιγιστικό παιχνίδι που δεν πήρε αιχμαλώτους. Το τελικό 89-41 είχε κάνει τους πάντες στο ΣΕΦ να ονειρεύονται ένα γρήγορο σκούπισμα και το ταξίδι στη Βαρκελώνη. Όλους εκτός από έναν. Ο μακαρίτης Ντούσαν Ίβκοβιτς ήταν έξαλλος και έβριζε θεούς και δαίμονες. Όταν απόρησα με την… κατάσταση του μου το εξήγησε με πολύ απλό και κατανοητό τρόπο: ‘’Αν δεν το κατάλαβες μπρε, απόψε αποκλειστήκαμε. Προσπαθούσα να κρατήσω την ομάδα αλλά η διαφορά ανέβαινε συνεχώς. Εγώ ήθελα να κερδίσουμε 5-10, άντε 15 πόντους και κερδίσαμε με 50. Σε δύο μέρες θα δούμε μια άλλη ομάδα απέναντι μας. Θα συσπειρωθούν , έχουμε κάνει ότι χειρότερο μπορούσαμε, τσακίσαμε για ένα βράδυ τον εγωισμό τους’’. Ο σοφός βγήκε αληθινός και μερικές μέρες αργότερα αφού η Σιένα είχε κερδίσει τρία σερί μου εξήγησε γιατί είχε κάνει τη δυσοίωνη προφητεία. Προφανώς και η ανατροπή δεδομένων του 2011 δεν είναι κάτι που βλέπουμε κάθε χρόνο για αυτό ακριβώς κάποιοι τη θυμούνται ακόμη σαν τον απόλυτο εφιάλτη. Είναι εύκολο να επαναληφθεί και τη θέση της Σιένα να πάρει η Μονακό; Προφανώς και όχι…

Για εντελώς διαφορετικούς λόγους όμως: Η Μονακό είναι ομάδα μικρής εμπειρίας, με παίκτες που δεν έχουν μεγάλη προσωπικότητα. Η Σιένα είχε ηγέτη ένα από τους πλέον σκεπτόμενους παίκτες στην ιστορία της ευρωλίγκα, τον Νίκο Ζήση και οι Μονεγάσκοι έχουν ως κουμανταδόρο τους τον αλλοπρόσαλλο Μάικ Τζέιμς.

Και για να πάμε ένα βήμα παρακάτω: Η Μονακό έδειξε ξεκάθαρα στον πρώτο αγώνα ότι είναι ομάδα ενστίκτου. Ό προπονητής της είναι καλός ισορροπιστής αλλά κατευθύνει μια ομάδα με πολύ μεγάλες ελευθερίες στο παρκέ και δύσκολα μπορεί να αλλάξει τα δεδομένα ενός αγώνα, ειδικά αν το παιχνίδι στραβώσει και δεν πάει καλά. Ο Ολυμπιακός βάσισε πολύ έξυπνα τη στρατηγική του στον εκμηδενισμό του Τζέιμς. Όλοι οι άλλοι γύρω του είναι καλοί και χρήσιμοι παίκτες αλλά όταν ο άνθρωπος που κρατάει τα κλειδιά της ομάδας είναι μηδενισμένος αποδεικνύονται μέτριοι παίκτες σε παιχνίδι υψηλής σημασίας. Η λογική λέει ότι ο Τζέιμς δεν μπορεί να κάνει δεύτερο άσχημο παιχνίδι στη σειρά άρα εκ προοιμίου η Μονακό θα εμφανιστεί καλύτερη στον δεύτερο αγώνα.

Η ψυχολογία του ματς και όχι η τακτική θα παίξουν τον πρώτο ρόλο. Ο Ολυμπιακός δεν έχει λόγο να ψάξει για γρήγορες προσαρμογές στη λογική του. Θέλει να ξανακάνει τα ίδια πράγματα που έκανε στον πρώτο αγώνα. Η Μονακό ούτε θέλει, ούτε μπορεί, ούτε προλαβαίνει να αλλάξει πράγματα. Το DNA της είναι πολύ συγκεκριμένο: Τρέχουμε, σουτάρουμε, πιέζουμε. Και πριν και πάνω από όλα το Game 2 της σειράς είναι ένα παιχνίδι μυαλού πριν γίνει ένα παιχνίδι μπάσκετ.