Ομάδα χωρίς ταυτότητα

Στην εθνική έμεινε ένα ακόμη ‘’κανονάκι’’, μια ζωή και μια τελευταία πίστα πριν το Game over. Κάπως έτσι θα το γράφαμε αν επρόκειτο για video game. Ενδεχόμενα, όμως σε ένα παιχνίδι υπολογιστή θα παίζαμε και λίγο καλύτερα. Το πρόβλημα δεν είναι βέβαια ότι η εθνική ηττήθηκε από τις ΗΠΑ. Το πάλεψε φιλότιμα, δεν απείλησε όμως ποτέ και ήταν φανερό ότι απείχε πολύ και σε ταλέντο και σε διάθεση και σε ικανότητα από το φίρδην-μίγδην παιδομάζωμα που σιγά σιγά ο Πόποβιτς μετατρέπει σε ομάδα!

Από τους 103 πόντους με τη Νέα Ζηλανδία πέσαμε κατακόρυφα στους 53 με την αμερικάνικη ομάδα. Προφανώς και δεν περίμενε κάποιος να τους βάλουμε κατοστάρα. Αν το κάναμε αυτό κάθε φορά που τους συναντούσαμε σε παγκόσμιο θα έχανε και μεγάλο μέρος της λάμψης του ο άθλος του 2006. Αλλά οι 53 πόντοι δείχνουν ξεκάθαρα ότι η ελληνική ομάδα για ένα ακόμη απόγευμα έπασχε από κρίση ταυτότητας. Έπαιξε στο παιχνίδι των Βραζιλιάνων και έχασε. Έπαιξε στο παιχνίδι τακτικής του Πόποβιτς που ήταν αποφασισμένος να μην χάσει από τον Αντετοκούνμπο και ξανάχασε. Κέρδισε μόνο τους Νεοζηλανδούς αλλά και αυτούς σε ένα στιλ παιχνιδιού που ταίριαζε πιο πολύ στους αντιπάλους μας. Απλά πράγματα: Δεν ξέρουμε, δεν μπορούμε και δεν βρίσκουμε τρόπο να επιβάλλουμε κανένα από τους δικούς μας κανόνες στο παρκέ.

Παρακολουθώντας την εθνική στο πρώτο φιλικό προετοιμασίας με το Ιράν στο Ηράκλειο είχα καταθέσει χαμηλόφωνα τις ενστάσεις μου. Ανενεργό πυρηνικό οπλοστάσιο την είχα χαρακτηρίσει. Και επεσήμανα ότι όλα τα μεγάλα παιχνίδια θα κριθούν στο μισό γήπεδο και όχι στο τρέξιμο που σαφώς μας βολεύει αλλά το βρίσκουμε σε 2-3 φάσεις σε όλο το παιχνίδι. Ίσα ίσα για να γεμίσει τα highlights των διοργανωτών ο Γιάννης.

Πικρή αλήθεια είναι ότι μέχρι τώρα κάνουμε και παίρνουμε ότι μας δίνουν οι αντίπαλοι μας. Άντε να ξεφύγαμε από αυτό τον κανόνα στην πρεμιέρα με το Μαυροβούνιο. Ο Πόποβιτς είχε αποφασίσει και πολύ σωστά να μας αφήνει να σουτάρουμε τρίποντα μέχρι τη….Δευτέρα παρουσία. Σουτάραμε 27 ζωή να΄χουμε. Άλλα 26 σουτάραμε με τους Βραζιλιάνους στην πολύ κοντινή προσέγγιση του Πέτροβιτς όσον αφορά στην αντιμετώπιση του Αντετοκούνμπο. Αυτά από μια ομάδα που ξέραμε πριν πατήσει το παρκέ ότι δεν διαθέτει ούτε ίχνος κλασικού σουτέρ απλά 2-3 παίκτες που σουτάρουν ικανοποιητικά πίσω από τα 6μ.75.

Πέρα από τις λογής λογής ενστάσεις που μπορούμε να καταθέσουμε η ουσία μένει ίδια και απαράλλαχτη. Χωρίς η εθνική να κάνει σχεδόν τίποτα για τον….εαυτό της βρήκε μια ευνοϊκή καραμπόλα αποτελεσμάτων και έμεινε ζωντανή. Απέναντι στην Τσεχία τα ψέματα τελειώνουν. Η επιβιώνουμε η επιστρέφουμε σπίτι. Να αλλάξουμε πράγματα είναι δύσκολο μέσα σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα. Να συσπειρωθούμε και να παίξουμε για να αλλάξουμε την τύχη μας σε αυτό το παγκόσμιο είναι μάλλον πιο εύκολο και λογικό.