Μυρμιδόνες χωρίς τον Αχιλλέα

Ο σουρεαλιστικός τελικός του Κιέβου θα σφηνωθεί στο μυαλό των περισσοτέρων για τα λάθη του Κάριους και το γκολ -βγαλμένο από κόμικ- του Μπέιλ. Τελικώς συνέβη αυτό που ανέμενε η πλειοψηφία. Η κούπα (ξανα)πηγαίνει στη Μαδρίτη, αλλά ο τραυματισμός του Σαλάχ θα μας αφήσει με την απορία.

Η Πορτογαλία κατέκτησε το Euro ’16 με τον Κριστιάνο Ρονάλντο να τραυματίζεται στο 8ο λεπτό του τελικού με τη Γαλλία και να αποχωρεί στο 25’. Προφανώς σενάριο καταστροφής για τους Ίβηρες! Κι όμως, το τέλος της βραδιάς τους βρήκε να πανηγυρίζουν. Γιατί άλλο να εξαρτάσαι από τον ηγέτη σου, κι άλλο να έχεις μια σωστά δομημένη ομάδα, η οποία περιμένει μεν περισσότερα πράγματα από τη πριμαντόνα της, μπορεί δε να λειτουργήσει ικανοποιητικά χωρίς εκείνη. Αυτό ήταν το επίτευγμα του Φερνάντο Σάντος. Είναι κάτι που (ακόμη) δεν μπορεί να κάνει η Λίβερπουλ. Η φετινή Λίβερπουλ με αυτόν το δαιμονισμένο τρόπο παιχνιδιού, δεν μπορεί να φτουρήσει δίχως τον Σαλάχ. Πόσο μάλλον όταν οι λύσεις της είναι περιορισμένες με ρόστερ 13-14 παικτών.

Classic Liverpool
Η αρχή ήταν η αναμενόμενη. Τουλάχιστον για όσους πρόσεχαν τα λόγια του Κλοπ την εβδομάδα που προηγήθηκε του τελικού. «Δεν θα φοβηθούμε. Δεν θα αλλάξουμε στυλ παιχνιδιού. Our way» έλεγε παντού ο Γερμανός. Ο τρόπος της Λίβερπουλ λοιπόν ήταν να αναζητήσει τα λάθη τα αντιπάλου –με τη Ρεάλ να μπαίνει κάπως νωθρά, με την άνεση της ομάδας που ξέρει να υποφέρει- να έχει τις συνεργασίες μεταξύ εσωτερικού χαφ και ακραίου, να κάνει παιχνίδι με τη μία και να βγάλει τη μεγάλη μπαλιά από το δεύτερο μισό του γηπέδου στο ανοικτό γήπεδο των τελευταίων 30 μέτρων, με τον επιθετικό –ή τον μπακ- να έρχεται με ορμή. Αυτή είναι η φετινή Λίβερπουλ. Ικανή να σε ζαλίσει, να μην σε αφήσει να πάρεις ανάσα. Οι πιθανότητές της να πάρει κάτι από το φαβορί «σβήστηκαν» σχεδόν μονομιάς στο 25’ με τον τραυματισμό του Σαλάχ.

Στον έναν πάγκο ο Λαλάνα, στον άλλον ο Μπέιλ
Με τον Αιγύπτιο παρόντα η Λίβερπουλ είχε μέσο όρο γκολ 2,2 σε αναμετρήσεις όλων των διοργανώσεων. Χωρίς τον Σαλάχ ο μ.ο. βυθίζεται στο 0,3. Πριν από τον τραυματισμό του, μέχρι το ημίωρο η Λίβερπουλ είχε 58 επαφές της μπάλας στο τελευταίο τρίτο του γηπέδου. Μέχρι να λήξει το ημίχρονο (αφότου απεχώρησε ο Σαλάχ) είχε μόνο μία! Η φτώχεια των επιλογών του Κλοπ βγάζει μάτι. Ο Λαλάνα είναι ο 21ος παίκτης των Reds σε λεπτά συμμετοχής στο πρωτάθλημα, με μόλις 235. Στο δε Champions League είχε παίξει μόνο ένα 90λεπτο κόντρα στην Πόρτο στις αρχές Μαρτίου. Οι τρεις τραυματισμοί του τον άφησαν εκτός γηπέδων 4,5 μήνες την τρέχουσα σεζόν. Κι από την άλλη ο Ζιντάν. Ο Γάλλος γυρίζει στον πάγκο του και αντικρίζει τους «στρατιώτες» Βάθκεθ, Ασένσιο, Νάτσο, τον ενεργοποιημένο Κόβατσιτς και τη βεντέτα Μπέιλ, που του καθαρίζει το ματς, με τη συνδρομή του Κάριους…

Η συνέπεια του Ζιζού
Δεν θα πρωτοτυπήσω γράφοντας πως οι δύο ομάδες δεν συγκρίνονται σε ότι αφορά στην ποδοσφαιρική ποιότητά τους. Εξ ου κι η λέξη «υπέρβαση» που συνοδεύει την πορεία των Άγγλων μέχρι τον τελικό. Ουδείς μπορεί να βάλει την ίδια λέξη δίπλα στη Ρεάλ. O Ζιντάν κατακρίθηκε εντός κι εκτός συλλόγου για το γεγονός πως το περασμένο καλοκαίρι δεν ζήτησε να μπολιαστεί η ομάδα με νέο αίμα. Στην εποχή των FIFA agents που κινούν τα νήματα για να αυξήσουν τα νούμερα στους παράκτιους λογαριασμούς τους, η συνέπεια κι η υπομονή είναι καταδικαστέες. Αυτές οι αξίες δεν βοηθούν το χρήμα να κινείται…Ο ΖΖ «τόλμησε» να παρατάξει την ίδια ενδεκάδα σε δύο σερί τελικούς. Σκανδαλώδες! Για παραδειγματισμό να αποκεφαλιστεί στην Plaza de Cibeles, εκεί όπου οι Blancos πανηγυρίζουν τα τρόπαιά τους.

Στρατάρχης ο Μόντριτς
Όταν ο Κροάτης είναι καλά, ο Ζιντάν τρίβει τα χέρια του στον πάγκο. Στον τελικό του Κιέβου, θύμιζε έφιππο αστυνομικό της μαδριλένικης αστυνομίας. Με αρχοντιά και επιβλητικό στυλ, ο μικροκαμωμένος χαφ δεν άφησε τίποτα στην τύχη. Έκοβε, μοίραζε, φώναζε στους συμπαίκτες του στις αρκετές στιγμές αποπροσανατολισμού τους, ήταν το βασικό γρανάζι στο ρολόι. Παίκτης ομάδας ο Μπενζεμά, δικαίωσε τον προπονητή του. Δεν είναι μόνο το γκολ. Δώρα γίνονται αρκετά στα ποδόσφαιρο. Το θέμα είναι να είσαι εκεί για να βγάλεις την κορδελίτσα (όπως είχε κάνει με τον Ούλραϊχ την πρωτομαγιά κόντρα στη Μπάγερν). Άνοιγε ωραία το παιχνίδι της Ρεάλ, κράταγε μπάλα όταν έπρεπε, έβαζε πλάτη, έτρωγε κλωτσιές, είχε ακρίβεια στις πάσες του με 89%.

Η ομάδα των τελικών
Αυτή η εκδοχή της Ρεάλ είναι κομμένη και ραμμένη για ματς-τίτλων. Έχει να ηττηθεί σε τελικό διεθνούς διοργάνωσης από το 2000. Τότε έχασε από τη Μπόκα Τζούνιορς στο Διηπειρωτικό. Έκτοτε έχει κατακτήσει 5 Champions League, 4 ευρωπαϊκά Super Cup, 1 Διηπειρωτικό και 3 Παγκόσμια Συλλόγων! Από το 1998 έχει περισσότερα Champions League από ότι πρωταθλήματα Ισπανίας. Κι επειδή στο μυαλό μου όπου υπάρχει Ρεάλ υπάρχει και Μπαρτσελόνα, το επιμύθιο ανήκει στον Κάρλες Πουγιόλ, ο οποίος έγραψε στο Twitter: «Συγχαρητήρια Μαδριλένοι. Τέσσερα Champions League την τελευταία πενταετία απέναντι σε μία από τις καλύτερες Μπαρτσελόνα όλων των εποχών. Πρέπει να σκεφτούμε που δίνουμε προτεραιότητα». Κι όταν μιλάει ο αρχηγός…