Μονακό – Μακάμπι: Ο τραυματισμός του Λορένζο κρίνει τη σειρά

Ο Μάικ Τζέιμς σχεδιάζει την επιστροφή του σε φάιναλ φορ μετά από 7 χρόνια, όμως η Μακάμπι έχει τα δικά της σχέδια. Είναι λες και οι Θεοί του μπάσκετ αποφάσισαν πως έπρεπε να συγκεντρώσουν σε ένα ζευγάρι πλέι-οφ τις δύο πιο αθλητικές ομάδες της διοργάνωσης και να καθήσουν αναπαυτικά για να δουν τι θα συμβεί. Στο κάτω-κάτω, η συνήθειά αμφότερων είναι πρώτα να μην το σκέφτονται πολύ πριν το κάνουν.

Ο Μάικ Τζέιμς επέστρεψε από την τιμωρία των τριών αγωνιστικών με δύο κακές και μία εκθαμβωτική εμφάνιση.

Σημείωση: οι 6 πόντοι, 3/9 σουτ, 5 αξιολόγηση με τη Ζάλγκιρις και οι 10 πόντοι, 4/10 σουτ, 8 αξιολόγηση με την Παρτίζαν ήταν απέναντι σε ομάδες που καίγονταν. Οι 28 πόντοι με 6/9 τρίποντα και 25 PIR ήταν απέναντι στην φιλότιμη, πάντα οργανωμένη, ελλιπέστατη και παντελώς αδιάφορη Μπάγερν. Ο Μάικ βάζει φέτος 16.6 με 47% δίποντο και 29% τρίποντο, δίνει περίπου τις διπλάσιες ασίστ από ότι κάνει λάθη (4.7/2.4), κερδίζει – κλασικά – πολλά φάουλ (5.1). Η Μονακό είναι η δική του ομάδα, αλλά λιγότερο από ότι πέρσι.

Ο λόγος έχει να κάνει με τον Έλι Οκόμπο, ο οποίος γράφει 12.9 πόντους με 54% δίποντο και 37% τρίποντο, είναι και αυτός ευάλωτος στο λάθος (3.6 ας/2.1 λάθη), έχει δείξει πάντως αξιοσημείωτη ηγετική ικανότητα και clutch ικανότητες , ειδικά στο διάστημα που έλειπε ο Τζέιμς. Ναι, δεν έπαιξαν και με μεγαθήρια, αλλά η εικόνα ήταν εκεί. Ο τρίτος τροχός της πριγικιπικής άμαξας, ο Τζόρνταν Λόιντ, παίρνει όσα σουτ περισσεύουν (12.0π, 50% δίποντο, 37% τρίποντο), είναι προσεκτικός με τη μπάλα (2.7ας/1.2 λάθη) και κυρίως παίζει άμυνα, τουλάχιστον πολύ παραπάνω από ότι οι δυο σταρ.

Μετά από 34 αγωνιστικές είναι δύσκολο να πει κανείς ότι το πείραμα των τριών σταρ γκαρντ έχει στεφθεί με επιτυχία με όρους χημείας: η Μονακό είναι περισσότερο η ομάδα του «η σειρά σου/η σειρά μου» για τους Τζέιμς και Οκόμπο, δύο παικτών που θέλουν τη μπάλα δική τους και δύσκολα αποχωρίζονται τη μπάλα αν η πάσα δεν έχει προοπτική να γίνει ασίστ. Εντούτοις η δεδομένη ποιότητά τους και το βάθος του supporting cast τους έχει δώσει την σταθερότητα που τους προσγείωσε στο πλεονέκτημα έδρας. Χωρίς ούτε έναν σουτέρ από το 3 ως το 5, όμως με περρίσευμα αθλητικότητας (Ντιάλο, Μονέκε, Μπράουν, Μπλοσομγκέιμ, Ουατάρα, Χολ), οι Μονεγάσκοι δεν έχουν κανένα πρόβλημα να κυνηγήσουν μετά μανίας το επιθετικό ριμπάουντ (κερδίζοντας το 30% αυτών που διεκδικούν, 2οι στην Ευρωλίγκα σύμφωνα με το realgm) και να σφίξουν τη μέγγενη πιέζοντας τη μπάλα (7.4κλ, 2οι πίσω από τον Ολυμπιακό).

Η ειρωνεία είναι πως η Μακάμπι πήρε φόρα μετά την ήττα στο Μονακό, όταν στην τέταρτη περίοδο έχασε τα αυγά και τα πασχάλια και το υπέρ της 58-59 έγινε 86-67. Έκτοτε σημείωσε 7/8 νίκες με μία ήττα στο τελευταίο σουτ στο Κάουνας, με τις 5 να είναι στο Τελ Αβίβ όπου σκόραρε 93.4 πόντους μ.ο (2 κατοστάρες). Μετά από ένα δίμηνο στο οποίο έπαιζαν είτε ο Μπράουν, είτε ο Μπόλντγουιν αλλά όχι και οι δύο, η ομάδα του Κάτας πάτησε τσίτα το γκάζι και με τη συνδρομή του Γιαντ Ελιάου έκανε limit up εκμεταλλευόμενη την αστάθεια της Φενέρμπαχτσε.

Το πρόβλημα για τους Ισραηλινούς είναι πως ο Λορένζο Μπράουν αποχώρησε υποβασταζόμενος από το παιχνίδι με τη Ρεάλ, χωρίς να υπάρχει προσώρας (το κείμενο γράφεται Μ. Παρασκευή απόγευμα) κάποιο νεότερο για τον τραυματισμό του. Χωρίς αυτόν, τα νούμερα για τη Μακάμπι απλώς δεν βγαίνουν, ειδικά αν σκεφτεί κανείς πως είναι εκτός και ο βοηθητικός Τζέιλεν Άνταμς. Με τον Μπράουν, έναν χειριστή ικανό να αντέξει την πίεση ακόμα και των πιο ικανών αρπακτικών, η Μακάμπι έχει δυνατότητες να ελέγξει τον ρυθμό για ικανά διαστήματα του αγώνα – ή τουλάχιστον να μην τον παραδώσει με το τζάμπολ.

Αν όμως η «ομάδα του λαού» πάει στα πλέι-οφ με μοναδικό αξιόπιστο χειριστή τον Μπόλντγουϊν και εφεδρικό τον χρήσιμο, αλλά περισσότερο σουτέρ παρά οργανωτή Ντι Μπαρτολομέο, το πράγμα δυσκολεύει σε οριακό σημείο γιατί τα νούμερα δεν βγαίνουν.