Μια κινούμενη αναντιστοιχία

Μια κινούμενη αναντιστοιχία κυκλοφορούσε τριάντα λεπτά στο γυάλινο παρκέ. Όταν έβρισκε χώρο να τρέξει οι κόρες του διαστέλλονταν, ο καλπασμός ήταν αφύσικος για τα ευρωπαϊκά δεδομένα. Ένα κορμί 204 εκατοστών με πλάτες σαν προφυλακτήρες, φορτηγό με κομμένα τα φρένα και το μαλλί να ανεμίζει ο Τζέντι Όσμαν. Και δώστου να χτυπάει το στήθος μετά από κάθε καλπασμό και ύστερα από κάθε εύστοχο σουτ, έπαιξε τα πρώτα εννιά λεπτά λες και τον σημάδευε ελεύθερος σκοπευτής, ζήτησε αλλαγή, έβαλε ένα τρίποντο πριν πάει στον πάγκο. Στο φινάλε έβαλε τις πινελιές του όταν η μπάλα ξεκόλλησε από τα χέρια του

Ναν, πήρε και το μικρόφωνο, «το είχα σχεδιάσει» είπε αργότερα, ελληνικά Σέρχιο Μαρκαριάν, σε χρόνο ρεκόρ. Όλος συναίσθημα, από αυτό που σε δένει με την κερκίδα με αόρατη κλωστή, the Last Cedi με πράσινο φωτόσπαθο. Ένα πλατύ χαμόγελο μετά, αυτό του ανθρώπου που είναι χαρούμενος γιατί του επιτρέπεται να είναι ο εαυτός του.

EUROLEAGUE 2024-2025 / PLAYOFFS / GAME-5 / ΠΑΟ – ΑΝΑΝΤΟΛΟΥ ΕΦΕΣ (ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΤΘΑΙΟΣ / EUROKINISSI)

Φυσική αντίθεση, από το κατάλευκο του Όσμαν, το βαθύ μαύρο του Γκέιμπριελ. Άφαντος για 15 περιόδους, μοναδική σφραγίδα το φινάλε του Game 1. Αίφνης, ένας τοίχος με κοτσιδάκια που αναδίδει μεταδοτική σιγουριά σε όλους, να πιέσουν στο όριο, να οδηγήσουν τους αντιπάλους εκεί. Η διαφορά του Παναθηναϊκού με και χωρίς αυτόν ήταν σοκαριστική, λες και έπαιζε άλλη ομάδα, η μία συμπαγής, η άλλη διάτρητη. Ο Γιούρτσεβεν κατέρρευσε κάτω από το βάρος της ευθύνης και της δυσθυμίας της κερκίδας, ο Νοτιοσουδανός επέστρεψε από το 32΄ με τέσσερα φάουλ, προστάτευσε τόσο-όσο τον εαυτό του, έγινε ο Γκραντ της στεφάνης που αποκατέστησε το κέντρο βάρους και έδωσε οριστικά αμυντική ισορροπία και οντότητα. Δεν ήταν το πρώτο του καλό βράδυ, αλλά και το πρώτο να ήταν, θα είχε βγάλει τα χρήματα της μεταγραφής του.

EUROLEAGUE 2024-2025 / PLAYOFFS / GAME-5 / ΠΑΟ – ΑΝΑΝΤΟΛΟΥ ΕΦΕΣ (ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΤΘΑΙΟΣ / EUROKINISSI)

Στο τέλος έπιασε δουλειά ο καθηγητής του mid range. Το παρατσούκλι δεν είναι δικό μου, μου το είπε ο Όσμαν με φυσικό θαυμασμό πριν βγούμε στον αέρα στους Playmakers, Ο Τζέριαν Γκραντ έπρεπε να γίνει ο δεύτερος πόλος την ώρα που ο Ναν ήταν επιζήμια άστοχος και ο Σλούκας δεν έβρισκε στόχο από μακριά. Πήγε στα λημέρια του με ντρίμπλα, έβαλε ένα, ρεπερτορίου. Το δεύτερο ήταν αυτό που δεν μπαίνει. Ο Νο.1 στόχος των analytics, το σουτ μέσης απόστασης από ντρίμπλα, το δυσκολότερο σουτ, αυτό με τα χαμηλότερα ποσοστά. Ένα χέρι απλωμένο, «δεν θα το κάνεις ξανά». Ταμπλαδούρα και 69-61, «γιατί μπορώ», απέριττο παιχνίδι με διαμαντίδεια εσάνς.

Οι τρεις τους ήταν οι αδιαπραγμάτευτοι του Αταμάν, ο οποίος έλυσε το γρίφο «Όσμαν ή Γκραντ» θυσιάζοντας κυρίως τον Σλούκα. Ο Τούρκος είδε την συγκυρία να τον ευνοεί με το τέταρτο φάουλ του Ναν, ο Παναθηναϊκός σαν να βγήκε από τη συνθήκη «παίζουμε για να σκοράρει ο Ναν», έπαιξε χωρίς αυτό τον πνευματικό κόμπο, λύθηκε, καθάρισε.

Για το φινάλε, το χειροκρότημα στην απέναντι. Η Εφές ήταν η άξια αντίπαλος, αυτή που βοήθησε να φτιαχτεί μια δραματική, χορταστική σειρά πέντε παιχνιδιών. Ελάχιστες ομάδες θα διέκριναν ξανά τον ορίζοντα από το 36-13 του 15΄, το ματς ανέδιδε δονήσεις Game 1 του 2017, τότε που η Ρεάλ έφαγε τον ουρανό στο κεφάλι. Αυτοί ανασκουμπώθηκαν, δεν άφησαν τον εκνευρισμό και την απογοήτευση να τους διαιρέσει, το έφτασαν κοντά στο μη παρέκει. Ο Μπάνκι το είπε καλύτερα, «αποδείξαμε γιατί αξίζαμε να είμαστε εδώ».

Αν η περσινή πρόκριση στο Βερολίνο ήταν το φράγμα που σπάει μετά από 12 χρόνια αναμονής, η φετινή αναδεικνύει το μέταλλο μιας ομάδας που ένιωθε να κόβεται στη μέση όταν ο Ματίας Λεσόρ έπεφτε σφαδάζοντας στο παρκέ σε εκείνο το παιχνίδι κόντρα στη Μπασκόνια. Στον Παναθηναϊκό δεν ενδιαφέρονται αν θα πάνε στο Άμπου Ντάμπι ως φαβορί ή όχι. Ο δικός τους τίτλος γράφει «πρωταθλητές Ευρώπης», μέχρι κάποιος να τον αφαιρέσει. Αυτό τους αρκεί.