Ίντερ: Το λιοντάρι βρυχάται ακόμα!

Ένας παλιό…άρμα μάχης είναι ο ήρωας της ευρωπαϊκής Ίντερ! Ο Φραντσέσκο Ατσέρμπι (37 ετών) πέτυχε το γκολ που έστειλε την ομάδα του στην παράταση, στις καθυστερήσεις της κανονικής διάρκειας του ημιτελικού με την Μπαρτσελόνα.

Ο Ιταλός αμυντικός έχει νικήσει δύο φορές τον καρκίνο, έχει περάσει αλκοολισμό και κατάθλιψη, και τώρα ζει τη δεύτερη ποδοσφαιρική του νιότη. Ως έφηβος ήταν Ultra της… Μίλαν. «Πάρε τη ζωή σου στα χέρια σου και κάν’ την ένα αριστούργημα», είναι το μότο του. Το έκανε πράξη!

Το σώμα του είναι γεμάτο

τατουάζ. Το πιο εντυπωσιακό είναι ένα «μανίκι» με χαρακτήρες από το animation Madagascar, ενώ στο στήθος του έχει ένα λιοντάρι, που είναι και το παρατσούκλι του.

Ο Ατσέρμπι είναι ένας μαχητής, μέσα και έξω από το γήπεδο. Ένας πολεμιστής, που πάλεψε για να βρει τον δρόμο του στο σύγχρονο ποδόσφαιρο. Έφτασε στα 23 για να κάνει ντεμπούτο στη Serie A με την Κιέβο. «Το έκανα για τον πατέρα μου. Είχαμε μια σχέση αγάπης-μίσους. Με προκαλούσε συνέχεια», είπε στο L’Ultimo Uomo.

Ο πατέρας του Ρομπέρτο όμως, είχε αδύναμη καρδιά. Επιβίωσε από επτά εμφράγματα, αλλά πέθανε το 2012 – λίγους μήνες πριν ο Ατσέρμπι υπογράψει στη Μίλαν, την ομάδα των ονείρων του.

«Ως έφηβος ήμουν στους ‘Fossa dei Leoni’, τους Ultras της Μίλαν», έχει ομολογήσει.

Από τα πάρτι στον καρκίνο

Ο θάνατος του πατέρα του τον τσάκισε. Έχασε τη μάχη με τον εαυτό του, δεν κατάφερε να σταθεί στους «ροσονέρι». «Δεν είχα πλέον για ποιον να παίξω. Για μένα; Όχι. Έπινα, γλεντούσα, δεν έκανα προπόνηση. Ημουν άδειος, το ποδόσφαιρο δεν σήμαινε τίποτα πια. Δεν σεβόμουν τον εαυτό μου, ούτε αυτούς που με πλήρωναν».

Η Μίλαν τον έδιωξε και πήγε στη Σασουόλο, όπου διαγνώστηκε με καρκίνο στους όρχεις. Οι γιατροί αφαίρεσαν τον όγκο και κατάφερε να κάνει ντεμπούτο, αλλά ένα θετικό δείγμα σε έλεγχο ντόπινγκ, αποκάλυψε την τρομερή αλήθεια τον Δεκέμβριο του 1913: ο καρκίνος είχε επιστρέψει.

Τρεις μήνες χημειοθεραπείες. «Αναρωτιόμουν γιατί ο καρκίνος δεν με άλλαξε. Μέχρι που ένα απόγευμα είδα ένα περίεργο όνειρο – ο πατέρας μου και ο Θεός έγιναν ένα. Μου έδωσαν ώθηση. Ο καρκίνος με έσωσε. Μου έδωσε δεύτερη ευκαιρία».

Αλλαγμένος άνθρωπος

Τα πάρτι αντικαταστάθηκαν από βραδιές στον καναπέ, παρακολουθώντας τηλεοπτικές σειρές. Δεν πίνει πια, τρέφεται υγιεινά, μιλάει κάθε εβδομάδα με ψυχολόγο. «Με βοήθησε να βρω τον εαυτό μου. Το κλειδί είναι να έχεις 2-3 άτομα που εμπιστεύεσαι και να ξέρεις τι θέλεις στη ζωή. Ο καρκίνος δεν με φόβισε. Αν ξανάρθει; Θα είναι άλλη μια πρόκληση».

Το 2014 επέστρεψε στο γήπεδο. Έπαιξε 149 συνεχόμενα ματς μέχρι το 2018. Τότε έπαιζε ήδη για τη Λάτσιο, όπου ξεχώρισε για τη δύναμη και τον χαρακτήρα του.

Το 2022 ήρθε η ρήξη με τους Ultras των «λατσιάλι». Μετά από ένα γκολ του κατά της Τζένοα, σήκωσε το δάχτυλο στα χείλη – σιωπή στους επικριτές. Οι τιφόζι τον κάλεσαν να φύγει. «Δεν είσαι πια ευπρόσδεκτος», του έγραψαν. Η ομάδα τον παραχώρησε δανεικό στην Ίντερ – τον αιώνιο αντίπαλο της πρώτης αγάπης του, το 2022.

Ο ήρωας που δεν φοβάται πια

Πρωταθλητής Ευρώπης με την Ιταλία (2021), κυπελλούχος με Λάτσιο και Ίντερ, πέρυσι σκόραρε το γκολ τίτλου απέναντι… στη Μίλαν. Τώρα στοχεύει στην κατάκτηση του Champions League στο τέλος Μαΐου. «Πάντα χρειάζομαι μια πρόκληση. Πρώτα ήταν ο πατέρας μου, μετά η αρρώστια».

Ο φόβος γι’ αυτόν πήρε τέλος οριστικά το 2013. «Δεν φοβάμαι πια κανέναν», είχε πει. Η πολεμική του διάθεση δεν τνον έχει εγκαταλείψει ποτέ. Ο αγώνας που έδωσε έξω από το γήπεδο, του δίνει κουράγιο και μέσα σ’ αυτό. Με την ίδια ένταση, την ίδια πίστη. Για το ίδιο αποτέλεσμα: τη νίκη.

Η πρώτη του ανάρτηση στο Instagram ήταν τον Ιούνιο του 2014: “Prendete in mano la vostra vita e fatene un capolavoro” – Πάρτε τη ζωή σας στα χέρια και κάντε την ένα αριστούργημα.

Όπως αριστούργημα ήταν η εκτέλεση με την οποία κράτησε ζωντανή την ομάδα του στον ημιτελικό, πριν η Ίντερ κατακτήσει το εισιτήριο για το Μόναχο στην παράταση.

«SIAMO IN FINALEEEEEEEEE!», έγραψε στο Ιnstagram. «Είμαστε στον τελικό»! Με κεφαλαία. Και με έναν βρυχηθμό λιονταριού, που ακόμα αντηχεί στο «Μεάτσα».

View this post on Instagram

A post shared by Francesco Ace Acerbi (@francescoacerbi88)