Μια φορά κι έναν καιρό ήταν οι … άνθρωποι

Τετάρτη 2 Φεβρουαρίου 2022, πλησιάζει μεσημέρι και πριν από λίγο οι γονείς του Αλκιβιάδη Καμπάνου, μαζί με συγγενείς, φίλους κ.α. αποχαιρέτισαν τον άτυχο 19χρονο φίλο του Άρη στη νεκρώσιμη ακολουθία που τελέστηκε στον Ι.Ν. Αγίου Αθανασίου της Βέροιας.

Πρόκειται για ένα παιδί, που έπεσε θύμα δολοφονικής επίθεσης, αργά το βράδυ της Δευτέρας, επειδή απάντησε στην ερώτηση τί ομάδα υποστηρίζει όταν ρωτήθηκε από αυτόν-ούς που έμελλε να του κόψουν το νήμα της ζωής, χτυπώντας τον και μαχαιρώνοντάς τον μέχρι θανάτου.

Ο χρόνος δεν περνάει το ίδιο για όλους

Ακόμη ένας νέος άνθρωπος

, ο 3ος τα τελευταία χρόνια στη Θεσσαλονίκη, που άφησε την τελευταία του πνοή σε επεισόδιο που χαρακτηρίζεται από οπαδικές διαφορές. Το περασμένο Σάββατο υπήρξε κι άλλο αντίστοιχο επεισόδιο με θύμα έναν 14χρονο που για λεπτομέρειες δεν είχει ανάλογη κατάληξη. Και πόσα ακόμη που είτε δεν έγιναν γνωστά είτε από θαύμα δεν έφτασαν να έχουν ανάλογο τραγικό επίλογο.

Ένας πατέρας, μια μητέρα κι από κοντά παππούδες, γιαγιάδες και πλειάδα συγγενών ανθρώπων, που μεγάλωσαν έναν άνθρωπο με αγωνίες, θυσίες, ξενύχτια, στεναχώριες, χαρές προσδοκώντας να τον έχουν εκεί, κοντά τους μέχρι να κλείσουν τα μάτια τους από φυσικά αίτια αιφνιδιάστηκαν. Μπορεί ο χρόνος να περνάει γοργά, αλλά μόνον αν είσαι γονιός μπορείς να καταλάβεις πώς είναι να χάνεις το παιδί σου.

Πόσο τραγικό και αφόρητο είναι να βλέπεις να περνάει μπροστά από τα μάτια σου σαν ταινία η ζωή του και να καίνε τα σωθικά σου από έναν πόνο που κανείς και με τίποτα δεν μπορεί να ξεριζώσει από μέσα σου. Δεν είναι κάτι που διορθώνεται, δεν είναι κάτι που φτιάχνεται, είναι ΘΑΝΑΤΟΣ. Δεν έχει παρακάτω ….

Όσες ημέρες, μήνες, χρόνια κι αν περάσουν δεν είναι κάτι που θ’ απαλύνει ή θα ξεθωριάσει για τους ανθρώπους του, όπως δεν απάλυνε και δεν ξεθώριασε ο αδόκητος πόνος των γονιών του Νάσου, του Τόσκο κι άγνωστο πόσων ακόμη ανά τον κόσμο. Μια εν ψυχρώ δολοφονία με πρόσχημα τί; Μια ομάδα, το όνομα της οποίας δεν αρκεί ούτε σα … σταγόνα για να γεμίσει τον ωκεανό του κενού που κληρονόμησαν – και – οι άνθρωποι του άτυχου Άλκη.

Η ουσία …

Ποιό το νόημα ν’ ασχοληθεί κανείς με οτιδήποτε άλλο; Το ποδόσφαιρο, την επικαιρότητα ή οτιδήποτε άλλο …. Μέσα από όλα όσα έχουν συμβεί τα τελευταία χρόνια ο κόσμος έχει σκληρύνει. Έχει μετατραπεί σε κάτι επιδερμικό. Έχει πάψει να βάζει ο ένας τον εαυτό του στη θέση του άλλου, να νοιάζεται και να νιώθει ως άνθρωπος για τον συνάνθρωπο. Να μην αρκείται στην ικανοποίηση των ένστικτών του και να προχωράει ένα βήμα πιο πέρα, να εξελίσσει τη σκέψη του και να προλαβαίνει τέτοια κακά για τον ίδιο και τους άλλους.

Στα κύρια προβλήματα το ζητούμενο είναι το πριν, η πρόληψη κι όχι το μετά, η θεραπεία. Δεν υπάρχει λόγος να γίνει κάτι και μάλιστα τόσο σοβαρό για να υπάρξει κινητοποίηση κι ακολούθως μέριμνα για οτιδήποτε ετεροχρονισμένα. Ακριβώς επειδή το κακό που έχει προκύψει δε διορθώνεται, δε μαζεύεται, δε φτιάχνεται … Κι όταν κάτι επαναλαμβάνεται τότε αντιλαμβάνεσαι πως τίποτα δεν αλλάζει. Γιατί κάθε περιστατικό που προκύπτει λειτουργεί ως πρόσφορο έδαφος στους … ενδιαφερόμενους ν’ αναλάβουν δράση στο όνομα της “απάντησης”.

Η κατάσταση θα γίνεται ολοένα και χειρότερη όσο δε λαμβάνονται δραστικά μέτρα. Όχι από τους … αρμόδιους. Από τον κάθε έναν ατομικά. Στις αξίες του, στα θέλω του, στη συνείδησή του, σε όλα … Ένας άνθρωπος που δε φείδεται να προβεί σε μια τέτοια ενέργεια προς έναν συνάνθρωπό του, το ίδιο θα κάνει σε κάθε περίπτωση και δε θα χρειάζεται να είναι «τυλιγμένη» από … οπαδικές διαφορές.

Δυστυχώς …

Τα τελευταία χρόνα, με όλα όσα συμβαίνουν χάνω σταδιακά την πίστη μου στα ευχολόγια. Δεν πιστεύω πλέον στις ευχές καθώς η σκληρή πραγματικότητα προσγειώνει ανώμαλα ολοένα και περισσότερο. Κατά συνέπεια, το μόνο που μπορώ να πω είναι … σιωπή. Σιγή, ως ελάχιστη ένδειξη πένθους και πάνω από όλα, μα πάνω απ’ όλα, θερμά συλλυπητήρια και καλή δύναμη στους γονείς και τους συγγενείς του παιδιού που έφυγε τόσο μα τόσο άδικα …