Λάμπρος Κωνσταντάρας: Άρχοντας με τις δικές του αρχές, κωμικός με το δικό του δράμα

Λάμπρος Κωνσταντάρας. Ένας από τους κορυφαίους του ελληνικού κινηματογράφου. Ένας σπουδαίος καρατερίστας, με τον οποίο μεγάλωσαν και μεγαλώνουν ακόμη εκατομμύρια Έλληνες. Γέλιο, εύστοχες ατάκες, συγκινήσεις, λεβεντιά, ελευθερία πνεύματος και βέβαια χαρισματικό ταλέντο υποκριτικής ήταν τα δώρα του τον ελληνικό λαϊκό πολιτισμό.

Αθηναίος βέρος, Κολωνακιώτης, γεννήθηκε στις 13 Μαρτίου του 1913. Ήταν γόνος αριστοκρατικής οικογένειας χρυσοχόων της Κωνσταντινούπολης, η οποία τον προόριζε για αξιωματικό του Ναυτικού ή για εκτιμητή πολύτιμων λίθων, σύμφωνα με την οικογενειακή παράδοση. Τον έστειλαν

λοιπόν αρχικά στη Σχολή Υπαξιωματικών της Κέρκυρας, αλλά ο Λάμπρος το’σκασε και χώθηκε σε ένα καράβι που πήγαινε για Πειραιά, γλιτώνοντας όμως το στρατοδικείο, χάρη στην επέμβαση ενός θείου του συνταγματάρχη. Κατόπιν, το 1931, τον έστειλαν στο Παρίσι για να ειδικευτεί στα μυστικά της κοσμηματοποϊίας.

Στην πόλη του φωτός ο Λάμπρος έκανε μποέμικη ζωή κόντρα στις προσδοκίες των γονιών του, οι οποίοι όταν το ανακάλυψαν του έκοψαν τα χρήματα και τότε αυτός άρχισε να εργάζεται ως κομπάρσος στο θέατρο ΑΤΕΝΕ του Λουί Ζουβέ. Έτσι, λίγο αργότερα, βρέθηκε να φοιτά στη Σχολή του Ζουβέ και στη συνέχεια έκανε το ντεμπούτο του στη σκηνή. Μαγεμένος από τα φώτα της ράμπας, αποφάσισε να κάνει στροφή στη ζωή του και ν’ ασχοληθεί με την υποκριτική.

Το 1937 έκανε την πρώτη του επαγγελματική εμφάνιση στο θέατρο με το «Σχολείο Γυναικών» του Μολιέρου. Τον επόμενο χρόνο αποφάσισε να επιστρέψει στην Ελλάδα και εμφανίστηκε στην Αθήνα, στο έργο του Τζέιμς Μπάρι «Τα παράσημα της γριούλας» πλάι στην κυρία Κατερίνα. Ακολούθησαν ρόλοι στα έργα «Το στραβόξυλο» του Δημήτρη Ψαθά, «Ο μισάνθρωπος» του Μολιέρου, «Ο παίχτης» του Ντοστογιέφσκι, με θιάσους όπως των Μιράντας - Παππά και Μουσούρη - Αρώνη.

Διαβάστε όλο το θέμα στο TVXS.gr