Ήταν ο Φορτούνης coach; Ή μήπως ο Μπάρκας;

Η εθνική ομάδα έδειξε μπερδεμένη από την αρχή κόντρα στην Ιταλία. Δυσκολεύθηκε πολύ να κρατήσει τη μπάλα στην κατοχή της ώστε, αφενός να αναζητήσει δημιουργία, αφετέρου να ανακόψει το ρυθμό που έδιναν οι αντίπαλοι της κι ο οποίος αυξανόταν όσο περνούσε η ώρα.
Από το πρώτο δεκάλεπτο όσοι βρέθηκαν στο «Σπύρος Λούης» αντιλήφθηκαν ότι ήταν θέμα χρόνου να μείνει πίσω στο σκορ η Ελλάδα.

Η τριάδα της μεσαίας γραμμής Σιόβας, Κουρμπέλης, Σάμαρης δε μπορούσε να ανταποκριθεί στον απαιτητικό βηματισμό που έδινε εκείνη των Βεράτι, Ζορζίνιο, Μπαρέλα. Τρεις παίκτες που έχουν κάνει καριέρα επειδή χαρακτηρίζονται από αυτό το χάρισμα, να καθορίζουν το ρυθμό. Σιόβας, Κουρμπέλης και Σάμαρης έδειχναν εντελώς αβοήθητοι στην επιδίωξη να το φρενάρουν, πολύ απλά γιατί δεν είχαν σε ποιον να ακουμπήσουν όταν έπαιρναν την κατοχή.

Ο Φορτούνης έπαιζε στην κορυφή της επίθεσης περιμένοντας την τροφοδοσία κι όχι αναλαμβάνοντας την κατά τα ειωθότα…

Πέλκας, Μάνταλος, Μπακασέτας, παίκτες δηλαδή που μπορούν να «κουβαλήσουν» τη μπάλα ήταν στον πάγκο…

Ο Ζέκα που θα μπορούσε να ακολουθήσει την ένταση των Ιταλών στον άξονα, βρισκόταν στην άκρη της άμυνας, ενώ ο Κολοβός και ο Μασούρας που επιχειρούσαν στις πτέρυγες ήταν περισσότερο απασχολημένοι με τις προωθήσεις των Έμερσον, Φλορέντσι παρά έβρισκαν χώρο για να τρέξουν με τη μπάλα.

Ένα δεκάλεπτο αποδείχθηκε αρκετό για να τελειώσει η Ιταλία το ματς…

Θα μπορούσε μάλιστα να πετύχει περισσότερα γκολ αλλά -δόξα τω Θεώ- υπήρχε ο Μπάρκας και η επικείμενη αναμέτρηση με τη Βοσνία για την ομάδα του Μαντσίνι που την έκανε να ρίξει στροφές στο δεύτερο μέρος.

Μια που ανέφερα το Βασίλη Μπάρκα, εδώ είναι που διαφωνώ με τον Άγγελο Αναστασιάδη.

Σχετικά με το αγωνιστικό πλάνο και τις επιλογές θεωρώ (όπως πάντα θεωρούσα) ότι οι προπονητές γνωρίζουν καλύτερα από όλους τους άλλους για ποιο λόγο τις κάνουν.

Όμως σχετικά με τη δήλωση του ομοσπονδιακού τεχνικού στη συνέντευξη τύπου «ότι ο Φορτούνης ήταν ο καλύτερος παίκτης της εθνικής, άρα η επιλογή να αγωνισθεί στην κορυφή δεν ήταν κακή» διαφωνώ.

Όχι επειδή βαραίνει τον Κώστα Φορτούνη κάποια ευθύνη (τουναντίον την καλύτερη στιγμή της Ελλάδας παρήγαγε), αλλά επειδή οι επεμβάσεις του Μπάρκα βοήθησαν να μείνει το σκορ σε επίπεδα που αφήνουν περιθώρια για κουβέντα και για το επιχείρημα ότι απέναντι μας ήταν (που ήταν) η ποιοτικότερη Ιταλία. Μια ομάδα με αρχή, μέση και τέλος.