Η.Π.Α. – Ελλάδα: Όσο μπορούμε και όσο μας αφήσουν

Χθες βράδυ διασκεδάσαμε, η Δώρα, ο Δημήτρης, ο Νικήτας και η αφεντιά μου όσους μας παρακολούθησαν στο live του YouTube, τις μίνι-εκπομπές που κάνουμε κάθε βράδυ από την αρένα στο Mall of Asia της Μανίλα. Ήμασταν χωρισμένοι στη μέση: εγώ και ο Καρύδας υποστηρίζαμε πως το ρεαλιστικό θα είναι να κάνουμε διαχείριση δυνάμεων, να μην χρησιμοποιήσουμε παίκτες – κλειδιά όπως ο Γουόκαπ

για πολύ περισσότερο από ένα ημίχρονο, γενικώς να μοιράσουμε τον χρόνο συμμετοχής με το μυαλό στον «τελικό» με τη Νέα Ζηλανδία την Τετάρτη. Οι άλλοι δύο υποστήριξαν πως πρέπει να παίξουμε τις πιθανότητες μας και να διαχειριστούμε το παιχνίδι ανάλογα με την εξέλιξη του: αν μας δοθεί η ευκαιρία, να κυνηγήσουμε ως το τέλος τη νίκη. Κάθε άποψη έχει τα υπέρ και τα κατά της, όμως σήμερα αισθάνομαι πως η όλη κουβέντα ήταν για το πάπλωμα, ελαφρώς κούφια αν και εξόχως διασκεδαστική τόσο για μας όσο και για αυτούς που παρακολουθούσαν.

Η Team USA είναι πολύ ισχυρή, όχι ανίκητη αλλά όχι για τα δικά μας δόντια. Στο ματς με τη Νέα Ζηλανδία πήραν ένα καλό μάθημα από το ξύλο που έπαιξαν οι Tall Blacks, κατάλαβαν πως δεν γίνεται να περάσουν από πάνω τους και το πήραν αλλιώς. Φυσικά κέρδισαν εύκολα, αφού αυτοί που ήρθαν από τον πάγκο (Ριβς, Μπανκέρο, Χαλιμπέρτον) κονιορτοποίησαν το αντίστοιχο b-unit των νησιωτών από την Ωκεανία. Το πιθανότερο σενάριο – και αυτό δεν είναι  κάποια επίδειξη ηττοπάθειας, απλώς η δική μου ρεαλιστική και ίσως κυνική προσέγγιση – είναι πως η διαφορά θα είναι διψήφια αν όχι από το πρώτο δεκάλεπτο, στα σίγουρα στο ημίχρονο. Οι Αμερικανοί σταρ δεν μπορούν εύκολα να ξεφύγουν από την παγίδα της αλαζονείας και η πιθανή έλλειψη συγκέντρωσης δεν αποκλείεται να μας δώσει κάποιες ευκαιρίες, αλλά ως εκεί.

Θέλω να πω, επιστρέφοντας στην χθεσινή κουβέντα, πως η διαχείριση από τον Δημήτρη Ιτούδη θα γίνει όπως και να έχει – άλλωστε και ο ίδιος το ανέφερε στις χθεσινές του δηλώσεις. Φυσικά όσοι βρίσκονται στο παρκέ θα παίξουν όπως παίζουν πάντα, στο 100%, προσπαθώντας να κερδίσουν – αυτό δεν αλλάζει γιατί οι παίκτες δεν ξέρουν κάποιο άλλο τρόπο να παίζουν. Όπως είπε και ο Νίκος Ρογκαβόπουλος χθες, «όταν παίζεις δεν σκέφτεσαι πως “σε δύο μέρες έχω τη Νέα Ζηλανδία και πρέπει να κρατήσω δυνάμεις”».

Ούτως ή άλλως, το συναπάντημα με τους NBAers συνιστά από μόνο του μια πρόκληση για οποιονδήποτε αθλητή. Πας, μετράς τις δυνάμεις σου και προσπαθείς, ατομικά αλλά κυρίως ομαδικά, να βγεις από το παρκέ μετά τα 40 λεπτά έχοντας κερδίσει πράγματα για τη συνέχεια: λίγη αυτοπεποίθηση, η βελτίωση μιας συνεργασίας, η επικοινωνία στη ζώνη που λογικά θα δούμε τόσο σήμερα όσο και (ελπίζουμε) στην επόμενη φάση με Λιθουανία – Μαυροβούνιο, τέτοια πράγματα. Το ίδιο το ματς είναι, στη θεωρία, εκτός των δυνατοτήτων μας. Και μετά στο μυαλό έρχεται και τρυπώνει η ελπίδα: «εντάξει, αλλά που ξέρεις; Μπάσκετ είναι…»