Η ραψωδία του Γιάννη και τα ‘’πρέπει’’ της Εθνικής

Οι παλαιότεροι προφανώς και θα θεωρήσουν ‘’μπασκετική ιεροσυλία’’ κάθε σχετική αναφορά αλλά η αλήθεια είναι ότι τέτοια ατομική επιθετική βραδιά παίκτη της εθνικής ομάδας είχαμε να δούμε από τα χρόνια του Νίκου Γκάλη. Τότε που θεωρούσαμε περίπου δεδομένο ότι βρέξει χιονίσει ο σούπερμαν του 1μ.82 θα τελείωνε ένα αγώνα με 30 και βάλε πόντους. Ο Γιάννης θύμισε σε ένα επικό παιχνίδι που επίσης όμοιο του είχαμε να δούμε πολλά χρόνια τον μεγαλύτερο σκόρερ στην ιστορία του ελληνικού μπάσκετ. Προφανώς, όταν έχεις πάρει πρωτάθλημα στο ΝΒΑ,

τίτλους MVP, έχεις αναδειχθεί καλύτερος αμυντικός προφανώς και τα επίπεδα συγκρίσεων είναι άλλα. Όπως και να το κάνουμε όμως ο Γιάννης απάντησε εμφατικά στο βασικό και καίριο ερώτημα: Μπορεί να παίξει με τους κανόνες και τα δεδομένα του Ευρωπαϊκού μπάσκετ;

Το Βελιγράδι και ο αγώνας με τους Σέρβους θα μείνει στη μνήμη μας ως το βράδυ που απάντησε θετικά παίζοντας πολλές φορές ένας εναντίον τριών ή τεσσάρων παικτών και σε μια ασφυκτικά γεμάτη από κορμιά ρακέτα. Ατυχώς, η ραψωδία του Γιάννη δεν συνοδεύτηκε από νίκη αφού συνολικά η ελληνική ομάδα ίσα-ίσα ξεπέρασε το μέτριο στη Σταρκ Αρένα. Ο Γιάννης και η τρομακτική διάθεση των παικτών που γύρισαν όχι μια αλλά τρεις φορές το ματς (τις δύο από το -9 και ουσιαστικά την τελευταία το έστειλαν στην παράταση από το -10)είναι ότι πρέπει να κρατήσουμε.

Από κει και πέρα η λαβωμένη εθνική είχε πολλά άλυτα προβλήματα. Με εξαίρεση τον Θανάση Αντετοκούνμπο και μετά την αποχώρηση του Κώστα δεν υπήρχαν κορμιά για τη θέση 5 και το καίριας σημασίας μαρκάρισμα των Γιόκιτς-Μιλουτίνοφ. Στο πρώτο ημίχρονο ενοχλήσαμε ελάχιστα τους Σέρβους που κυκλοφορούσαν με όση άνεση ήθελαν τη μπάλα και σκόραραν κατά ριπάς φτάνοντας τους 51 πόντους και έχοντας ήδη μοιράσει 17 ασίστ. Ο Καλάθης που λόγω των προβλημάτων του Σλούκα ανέλαβε το μεγαλύτερο βάρος στη θέση 1 βρέθηκε σε πολύ κακό βράδυ και ναι μεν μοίρασε 8 ασίστ αλλά έχασε από την αρχή τις περισσότερες αμυντικές μάχες. Αν προστεθεί και μια ξεκάθαρα εχθρική διαιτησία που έδειξε επιλεκτική ευαισθησία στις αμυντικές επαφές και διαφορετική φιλοσοφία στις δύο πλευρές του γηπέδου γίνεται αντιληπτό ότι στο Βελιγράδι η εθνική είχε περισσότερα προβλήματα που δεν έλυσε από τις θετικές απαντήσεις που έδωσε.

Το θέμα είναι ότι ο χρόνος τρέχει αμείλικτα και η ελληνική ομάδα πριν μπει στη δοκιμασία του ευρωμπάσκετ έχει μπροστά της ένα κομβικής σημασίας αγώνα. Αυτόν της Κυριακής κόντρα στο Βέλγιο όπου η νίκη είναι πια αυτοσκοπός για να μην μπούμε σε περιπέτειες πρόκρισης στα τελικά του παγκοσμίου. Ο όμιλος των προκριματικών παραμένει πολύ ρευστός και αυτή τη στιγμή δεν γνωρίζουμε καν τη σύνθεση της ομάδας στα επόμενα ‘’παράθυρα’’. Ομάδες όπως το Βέλγιο που δεν έχουν πληθώρα παικτών στο ΝΒΑ ή την Ευρωλίγκα μπορεί να μην είναι αντίπαλοι επιπέδου Σερβίας αλλά έχουν ομοιογένεια, καλή χημεία και σταθερές συνθέσεις. Και αν δει κάποιος τις νίκες που έχουν κάνει ήδη οι Βέλγοι στα προκριματικά γίνεται αντιληπτό ότι είναι περισσότερο επικίνδυνοι από όσο πιστεύει ο μέσος φίλος του μπάσκετ.