Η ιστορία με τα δικά του γράμματα…

Δυο χρόνια πριν ήταν στο απόσπασμα. Δεν πανηγύρισε τον τίτλο. Δεν νίκησε την Πορτογαλία στον τελικό. Δεν πήρε τρόπαιο στο Παρίσι. Στην έδρα του. Στο σπίτι. Η κριτική ήταν σφοδρή.

Δυο χρόνια πριν η Ομοσπονδία δεν τον αντικατέστησε. Δεν πήγε σε βιαστικές αποφάσεις. Ήξερε ότι αυτός δεν έφταιγε για το κάζο Έντερ. Δεν πάτησε… enter, ούτε delete. Έκανε restart. Με το ίδιο πρόσωπο στον πάγκο.

Απλώς, δυο χρόνια μετά, αυτός ο ταπεινός και… αποτυχημένος κόουτς άλλαξε 14 άτομα στην αποστολή. Αποφάσισε να πεθάνει με τις ιδέες του, αρκεί αυτές να υλοποιηθούν από νέα παιδιά.

Πέρασαν δυο χρόνια, λοιπόν. Ουδείς ασχολήθηκε με την πάρτη του. Η κριτική σφοδρή. Για τις επιλογές στη στελέχωση. Για τη διάταξη. Για την ανανέωση. Για το στιλ παιχνιδιού. Στυφό. Άνοστο. Οι απαιτητικοί σωβινιστές Γάλλοι συνέχισαν να πυροβολούν. Vive la France…

Ποιος Παβάρ δεξί μπακ από στόπερ. Ποιος Ερνάντεζ αριστερά. Και Φεκίρ και Τολισό στον πάγκο. Και μονίμως Ζιρού στην επίθεση, Ζερό… Ζιρού, ολοστρόγγυλο μηδέν! Ο Ραμπιό επαναστατεί και θέλει μονιμοποίηση στην 11άδα. Μένει εκτός. Κάνει παρέα σε Μπενζεμά. Και Παγέ. Όλοι στη γωνία. Περιμένουν. Οπλισμένοι. Το στραβοπάτημα. Τη γκέλα. Νέο κάζο τύπου Έντερ δεν αντέχεται.

Δυο χρόνια μετά, στον μουντιαλικό όμιλο, η ομάδα του δεν βλέπεται. Υποτονική. Κάνει όμως τη δουλειά. Στα νοκ-άουτ περνάει. Όταν είναι με την πλάτη στον τοίχο, κεντάει. Για ρωτήστε και την Αργεντινή. Όταν πρέπει να πάει χαμηλά το τέμπο και να ελέγξει το ματς, περνάει. Όταν χρειάζεται να τρέξει και να σκοράρει, περνάει.

Στον τελικό, δεν βλέπεται στο πρώτο ημίχρονο. Αλλά σκοράρει τέσσερα γκολ σε τελικό. Διαβάζει το ματς. Αντιδρά. Όλα τα ματς τα διαβάζει. Υπομονετικά.

Πέρασαν δυο χρόνια. Από το κάζο Έντερ, στο restart και τον Εμπαπέ. Από τα δάκρυα στο Παρίσι, στο θρίαμβο της Μόσχας. Η Γαλλία είναι στην κορυφή του κόσμου. Με τον τρόπο του. Τις ιδέες του.

Μεγάλωσε με τα παιδιά του. Μαζί υπέφεραν τα δεινά της διετίας και τη σφοδρή κριτική. Κι ας είχε πάρει Τσάμπιονς Λιγκ με τη Μαρσέιγ, Παγκόσμιο Κύπελλο και Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα με την εθνική Γαλλίας παίζοντας. Κι ας πήγε τελικό Τσάμπιονς Λιγκ με τη Μονακό και Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος με τους τρικολόρ το 2016 ως τεχνικός. Vive la France…

Έπρεπε να φτάσει στο 2018 για να μπει στο πάνθεον του παγκοσμίου ποδοσφαίρου, δίπλα σε Ζαγκάλο και Μπεκενμπάουερ, τιτλούχος παίκτης και κόουτς.

Έπρεπε να φτάσει στο 2018 για να πλαισιώσει Κοπά, Πλατινί και Ζιντάν στη λίστα των μύθων της Γαλλίας.

Ο monsieur Didier Deschamps (DD) αναγνωρίζεται πλέον από όλους στο εξάγωνο, από τον Πρόεδρο Εμανουέλ Μακρόν έως αυτόν που λέει το… μακρόν του και το… κοντόν του, ως ο πραγματικός ηγέτης που έγραψε την ιστορία με τα δικά του γράμματα.

Είκοσι χρόνια πριν, στο Παρίσι, στα αποδυτήρια, στον τελικό με τη Βραζιλία, αυτός μίλησε στον Ζιντάν, αυτός έδωσε το σύνθημα, αυτός σήκωσε την κούπα.

Είκοσι χρόνια μετά, στη Μόσχα, στα αποδυτήρια, αυτός ηρέμησε την ομάδα, αυτός την κράτησε ενωμένη, αυτός έδωσε το σύνθημα, αυτός σήκωσε την κούπα.

Ο monsieur Didier Deschamps (DD) γράφει την ιστορία με τα δικά του γράμματα…