Η ηλεκτρική καρέκλα και ο «Πόλεμος των Ρευμάτων»

«Είμαι βέβαιος ότι σε χρονικό διάστημα έξι μηνών ο Γουέστινχαουζ θα σκοτώσει όποιον πελάτη ρισκάρει και προμηθευτεί οποιοδήποτε σύστημα του. Εκείνο που διαθέτει είναι ένα νέο είδος και απαιτούνται πολλά πειράματα για να μπει τελικά σε πρακτική εφαρμογή. Νομίζω ότι ποτέ δε θα είναι η χρήση του ασφαλής». O Τόμας Έντισον για τον Τζορτζ Γουέστινχαουζ και το Εναλλασσόμενο Ρεύμα (AC) του Τέσλα

Νέα Υόρκη, 6 Αυγούστου

1890, φυλακές Auburn. Δύο γεροδεμένοι δεσμοφύλακες ξύπνησαν από τις πέντε το πρωί τον τριαντάχρονο θανατοποινίτη κρατούμενο Γουίλιαμ Κέμλερ (William Kemmler, 1860-1890). O Κέμλερ είχε καταδικαστεί με την εσχάτη των ποινών. Η απόφαση ήταν τελεσίδικη, παρά την έφεση που έκανε και απορρίφθηκε στις 30 Δεκεμβρίου 1889. Περίμενε, λοιπόν, σήμερα την εκτέλεση της ποινής του. Αντίθετα με τους υπόλοιπους θανατοποινίτες που εκτελούνταν ως τότε με το βάρβαρο ικρίωμα, εκείνος ανέμενε να εγκαταλείψει τον «μάταιο τούτο κόσμο» μ' έναν πιο σύγχρονο και «πολιτισμένο» τρόπο. Πιο γρήγορο, πιο υγιεινό, πιο ανθρώπινο και λιγότερο επώδυνο. Έτσι τουλάχιστον το παρουσίασε δημοσίως ο διευθυντής της φυλακής Charles F. Durston. Αυτός, με την υποχθόνια παρότρυνση του Έντισον, αγόρασε από τον Α. Κ. Μπράουν, πρώην διευθυντή της Western Union και συνεταίρο του Νίκολα Τέσλα, τρεις πατέντες του Σερβοαμερικανού εφευρέτη που σχετίζονταν με γεννήτριες Εναλλασσόμενου Ρεύματος υψηλής τάσης -απαραίτητες για την κατασκευή της ηλεκτρικής καρέκλας- χωρίς αυτό να το γνωρίζει ο Γουέστινχαουζ και ο Τέσλα. Σύντομα οι αρχές της φυλακής ανακοίνωσαν πως πλέον οι εκτελέσεις δε θα γινόταν με απαγχονισμό, αλλά στην ηλεκτρική καρέκλα, η οποία θα λειτουργούσε με το Εναλλασσόμενο Ρεύμα του Γουέστινχαουζ. Άθελα του έτσι ο Μπράουν παρείχε πολύτιμες υπηρεσίες στη δυσφημιστική εκστρατεία που εξαπέλυσε ο Έντισον κατά του Εναλλασσόμενου Ρεύματος και του πολυφασικού συστήματος Τέσλα.

Πρέπει να σημειωθεί βέβαια πως ο πρώτος άνθρωπος που επρόκειτο να εκτελεστεί με βάση το νέο Νόμο περί Ηλεκτροπληξίας (Electrocution Low) της Νέας Υόρκης ήταν ο Joseph Chappleau, καταδικασμένος σε θάνατο για τη δολοφονία του γείτονά του, ωστόσο η ποινή του μετατράπηκε τελικά σε σε ισόβια κάθειρξη κι έτσι τη σειρά του πήρε ο αμέσως επόμενος, ο William Kemmler.

Ο πρώτος θανατοποινίτης-πειραματόζωο

Στην όλη διαδικασία συμφώνησε τελικά και ο ίδιος ο Κέμλερ ελπίζοντας σ' έναν «καλύτερο θάνατο». Ήταν κάτι το διαφορετικό από τον παραδοσιακό απαγχονισμό και σε κάθε περίπτωση όλοι πίστευαν πως του άξιζε. O Κέμλερ, γερμανικής καταγωγής μετανάστης, παιδί αλκοολικών γονέων που σταμάτησε το σχολείο στα δέκα του κι έκανε δουλειές του ποδαριού -με κύρια εκείνη του πλανόδιου πωλητή-, είχε καταλήξει βαρύς αλκοολικός και με πολύ βίαιη συμπεριφορά. Στις 29 Μαρτίου 1889, έπειτα από έναν ακόμη καυγά με τη σύζυγό του Matilda «Tillie» Ziegler, την κατακρεούργησε μ' ένα τσεκούρι. Συνελήφθη, ομολόγησε, και καταδικάστηκε για φόνο. Η τελική ετυμηγορία, που βγήκε την 1η Ιανουαρίου του 1890, προέβλεπε να εκτελεστεί με θάνατο δια ηλεκτροπληξίας στην πρώτη ηλεκτρική καρέκλα που θα δοκιμάζονταν ποτέ στην ιστορία. Ήταν μια ξύλινη καρέκλα (το ξύλο είναι μονωτικό υλικό και κακός αγωγός του ηλεκτρισμού) που κατασκεύασαν ειδικά γι' αυτό το σκοπό, γεμάτη με καλώδια συνδεδεμένα με μια γεννήτρια της εταιρείας Westinghouse από εκείνες που σχεδίασε το Τέσλα.

Διαβάστε όλο το θέμα στο TVXS.gr