Η ζωή είναι μικρή όταν βρέχει

Αν έπρεπε να σκηνοθετήσω το έργο κι αναζητούσα έναν πρόλογο για την έναρξή του πριν την είσοδο της ηρωίδας στη σκηνή, θα επέλεγα ένα ποίημα, το ποίημα της συγγραφέως Ιωάννας Διαμαντοπούλου, "Η ζωή είναι αλλού" από τη συλλογή "Στρατός ξυπόλητων λέξεων". Το ποίημα ξεκινάει έτσι:

Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΑΛΛΟΥ
"Να σας πω μια Καλημέρα ήθελα.
Να διορθώσω αμέσως μετά το σύνθημα "Η ζωή είναι αλλού".
Η ζωή ήταν εδώ. Κι έφυγε νύχτα.
Να είμαι συνεπής προσπαθώ και ευπροσάρμοστη.
Να διατηρούμαι καθαρή αλλάζοντας ρούχα και συνθήματα.

Με τρόπο σώφρονα να αγγίζω.
Στη συμπόνοια εξασκούμενη αδιάκοπα.
Με τρόπο κόσμιο. Να γίνω απόκοσμη,
Αφοπλίζοντας τους κακούς, όμως, ποιος θα πολεμήσει το Κακό; ...."

To έργο αποτελείται από δέκα συνεδρίες και μια τηλεφωνική επικοινωνία, στο σύνολον, δηλαδή, έντεκα μονόλογοι.
Θα μπορούσαν να είναι έντεκα ξεχωριστοί, αυτόνομοι μονόλογοι, αν δεν υπήρχαν κάποια κοινά χαρακτηριστικά στοιχεία που να τους διατρέχουν: το άρωμά της, ένα χαρτομάντηλο, τα περιοδικά που έφερνε η μητέρα απ' το περίπτερο, η μάλλον φιλάσθενη κράση της.

Ποια είναι, λοιπόν, η ηρωίδα; Είναι μια γυναίκα που επισκέπτεται την/τον ψυχολόγο της και μονολογεί. Αναπολεί τη ζωή της, κάνει την αυτοκριτική της, εκφράζει τις αμφιβολίες της, δηλώνει τις επιθυμίες της. Οι λέξεις ψηλαφούν το παρόν, αναρωτιούνται γι' αυτό που αισθάνονται , αλλά δε βλέπουν, ενώ ταυτόχρονα διασχίζουν το χρόνο προς τα πίσω, ανιχνεύοντας ό,τι έχασαν, ό, τι τους λείπει, ό,τι νοσταλγούν. Οι λέξεις που κάποτε στη γλώσσα φύτρωναν, σήμερ' ανθίζουν. Πόσο περιεκτικά μας το δίνει η συγγραφέας στο ποίημά της "Έτη και έτη ανθούν"! Ένα εξαίρετο ποίημα, που καταλήγει ως εξής:

ΕΤΗ ΚΑΙ ΕΤΗ ΑΝΘΟΥΝ
"...Δικαιολογίες πάντα υπάρχουν
στην επανάληψη των ημερών.
Έτη και έτη ανθούν τα τραύματά σου
έτη και έτη γδύνεις τη γλώσσα
και τα περιτυλίγεις. "
Η συγγραφέας αφήνει εντέχνως ανοιχτά κάποια σημεία, έτσι που εμείς ως αναγνώστες, ακροατές ή θεατές να μη μένουμε απαθείς κατά τη διάρκεια του έργου, αλλά να μπορούμε να υποδυθούμε ως και το ρόλο του ψυχολόγου. Μας θέλει συμμέτοχους και μας προκαλεί ακόμα και στο τέλος του έργου, σα να θέλει ο κύκλος από τις συνεδρίες ν' αρχίσει ξανά.

Διαβάστε όλο το θέμα στο TVXS.gr