Γιασικεβίτσιους: Ο διακαής πόθος, η κατάρα και ο… τρόπος

Η σεζόν στην Euroleague ολοκληρώθηκε με την Αναντολού Εφές να πετυχαίνει κάτι που μόνο δύο ομάδες πριν από εκείνη έχουν καταφέρει στην σύγχρονη ιστορία της Euroleague. Να στεφθεί δηλαδή πρωταθλήτρια Ευρώπης για δεύτερη σερί φορά. Η τουρκική ομάδα βάση της εικόνας και της συνέπειας της την τελευταία τριετία το άξιζε. Όμως, υπάρχει μια ακόμη ομάδα του Final-Four που πιθανότατα να αισθάνεται αδικημένη από την εξέλιξη της χρονιάς. Αυτή δεν είναι η φιναλίστ

Οι «μπλαουγκράνα» μπορεί φέτος να μην έπαιξαν στον τελικό όμως για δεύτερη σερί σεζόν έφτασαν στο Final-Four και για δεύτερη σερί σεζόν κατέλαβαν την 1η θέση της βαθμολογίας της κανονικής διάρκειας. Παράδειγμα συνέπειας αυτή την διετία όμως στα… κρίσιμα σαν να μην μπορεί να ανταπεξέλθει, σε αντίθεση με την Εφές που όταν η μπάλα… καίει αποδίδει το καλύτερο της μπάσκετ.

Η Μπαρτσελόνα όμως δεν μπορεί να αρκεστεί στην συμμετοχή της στο Final-Four τα επόμενα χρόνια. Ούτε καν στον τελικό. Ο μοναδικός στόχος που υπάρχει στο μυαλό των Καταλανών είναι η τρίτη κούπα μετά το μακρινό 2010 και το ακόμη πιο μακρινό 2003! Έχουν περάσει 12 χρόνια χωρίς Euroleague για την Μπάρτσα και η εν λόγω ομάδα με τον Σαρούνας Γιασικεβίτσιους στο «τιμόνι» έχει χτιστεί αποκλειστικά για να επιστρέψει στην κορυφή της Ευρώπης. Δεν διστάζουν άλλωστε οι παίκτες της να το αναφέρουν σε όλες τις δημόσιες τοποθετήσεις τους. Ο Νίκολα Μίροτιτς πριν την έναρξη των πλέι-οφ, ο Νικ Καλάθης αμέσως μετά το μικρό τελικό της Euroleague. Όλοι ανεξαιρέτως γνωρίζουν ότι ο μοναδικός στόχος είναι η κούπα.

Η πίεση είναι μεγάλη, το άγχος ακόμη μεγαλύτερο. Μία στραβή, όπως στον ημιτελικό με την Ρεάλ, και όλοι θα πέσουν να σε… φάνε. Ο Σάρας το ξέρει καλά αυτό αλλά τι να του πει η πίεση και το άγχος. Σε όλη του την καριέρα έπαιζε υπό πίεση. Το αποτέλεσμα; Τέσσερις Euroleague ως παίκτης, δεκάδες ακόμη ομαδικοί τίτλοι και άλλοι τόσοι ατομικοί.

Λένε ότι ένας εξαιρετικός παίκτης δύσκολα θα γίνει εξαιρετικός προπονητής. Ο Λιθουανός όμως έχει ήδη σπάσει αυτό τον… άγραφο νόμο. Είναι ήδη στην ελίτ της γηραιάς ηπείρου και ας μην έχει πάρει το πιο σημαντικό τρόπαιο. Με τρία Final-Four σε πέντε ολόκληρες σεζόν (δεν προσμετράμε την πρώτη του μισή στην Ζάλγκιρις, ούτε την τελευταία του που διακόπηκε λόγω covid) έχει κερδίσει δικαιωματικά τον τίτλο του πιο ανερχόμενου προπονητή.

Ωραία όλα αυτά, όμως ο στόχος είναι το βαρύτιμο τρόπαιο και αυτό δεν ήρθε για τον 46χρόνο κόουτς την τελευταία διετία. Κάτι πρέπει να αλλάξει για να τα καταφέρει. Καλή και «χρυσή» η άμυνα, καλή και η τακτική εξουδετέρωσης των ατού του αντιπάλου με κάθε τρόπο. Δηλαδή στοιχεία που είναι εμπνευσμένα από κορυφαίους προπονητές που τα έχουν κατακτήσει όλα στον διάβα τους.

Όμως, η Εφές κατέκτησε δύο τρόπαια με διαφορετικό στυλ μπάσκετ. Ο ίδιος ο Εργκίν Αταμάν έχει δηλώσει χαρακτηριστικά ότι: «Εμπιστεύομαι στο 100% τους παίκτες μου. Τους δίνω το δικαίωμα να επιλέξουν εκείνοι τι θα κάνουν όταν η μπάλα ζυγίζει βαριά». Δεν είναι αυτό το σωστό, παρότι ο Τούρκος κόουτς δικαιώθηκε πανηγυρικά εκ του αποτελέσματος. Αλλά μία μέση λύση και μία ισορροπία των δύο φιλοσοφιών μπορεί να οδηγήσει σε ένα εκρηκτικό και πραγματικά εντυπωσιακό αποτέλεσμα. Ο Σάρας γνωρίζει ότι πρέπει να αλλάξει πράγματα, γνωρίζει ότι ακόμη μαθαίνει. Το ανέφερε άλλωστε μετά το τέλος της προημιτελικής σειράς με την Μπάγερν: «Ο Τρινκιέρι εκτός από μεγαλύτερος γνώστης του κρασιού από εμένα, είναι πιθανότατα και καλύτερος προπονητής», είπε με αφοπλιστική ειλικρίνεια ο Λιθουανός. Όταν ξέρεις τα λάθη σου, όταν δουλεύεις για να τα βελτιώσεις και όταν η ήττα σε ενοχλεί υπερβολικά πολύ, είναι σίγουρο ότι στο μέλλον θα πετύχεις. Ο Γιασικεβίτσιους είναι μια τέτοια περίπτωση. Γεννημένος νικητής.