Διαβάζοντας την ώρα...

«Ώρα Αγγελόπουλων» έφτασε λέει στον Ολυμπιακό, μετά τη δεύτερη συντριβή σε μία εβδομάδα, τούτη τη φορά από τη Χίμκι στη Μόσχα. Σύμφωνα με το ρεπορτάζ, οι ιδιοκτήτες του Ολυμπιακού θα συναντηθούν με τον προπονητή της ομάδας για να συζητήσουν τα αίτιας της κατρακύλας των τελευταίων εβδομάδων.

Τίποτα το λιγότερο φυσιολογικό ως εδώ. Οι διοικητικοί ηγέτες των «ερυθρόλευκων» έχουν μαζί δικαίωμα και υποχρέωση να ενδιαφερθούν για το τι συμβαίνει στην ομάδας τους και φυσικά να παρέμβουν αν αυτό κρίνουν πως πρέπει να συμβεί. Δικαίωμα τους και να κρίνουν ότι απαιτείται αλλαγή στην τεχνική ηγεσία, αν και φαντάζομαι ότι γνωρίζουν ότι δεν υπάρχει ομάδα τα τελευταία 30 χρόνια που άλλαξε μεσούσης της σεζόν προπονητή και κατέκτησε το κύπελλο πρωταθλητρίων/Ευρωλίγκα. Από την πλευρά του, ο κόουτς καλείται να εξηγήσει στους προϊστάμενους του την κατάσταση, τι σχεδιάζει για να βγει η ομάδα από αυτήν και τι πιθανές ενισχύσεις μπορεί να χρειαστεί για να συμβεί κάτι τέτοιο.

Εντούτοις, αυτό που αναδύεται έντονα από την επόμενη ημέρα του Ολυμπιακού είναι η αίσθηση πως «το ηλεκτροσόκ» που θα φέρει η προεδρική παρέμβαση είναι το μόνο που μπορεί να αναζωογονήσει το σύλλογο, προκειμένου αυτός να επανέλθει στις θετικές εμφανίσεις και αποτελέσματα. Ουδέν αναληθέστερον.

Διαβάζω ότι οι πρόεδροι του Ολυμπιακού είναι «απογοητευμένοι και θυμωμένοι» με την εικόνα της ομάδας. Προφανώς μοιράζονται το συναίσθημα με τους παίκτες, τον προπονητή, το υπόλοιπο τεχνικό επιτελείο, τους φροντιστές και το ιατρικό τιμ της ομάδας: όμως αποκλειστικότητα ή αβαντάζ στην στενοχώρια δεν έχει κανείς. Είναι από απροσανατολιστικό ως και προσβλητικό προς τον οργανισμό να θεωρεί κανείς πως αυτό που έχει ανάγκη τώρα ο Ολυμπιακός είναι «να σφίξουν τα λουριά και να βάλουν καμιά φωνή οι πρόεδροι». Έχοντας βρεθεί δίπλα σε ομάδες μετά από μεγάλες νίκες αλλά και βαριές ήττες, είμαι σε θέση να σας διαβεβαιώσω πως οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές το φέρουν πολύ περισσότερο βαρέως από οποιονδήποτε βρίσκεται έξω από το χορό. Η ανάγκη εξεύρεσης λύσεων σε μια δεδομένα δυσλειτουργική κατάσταση είναι φανερή, αλλά το τελευταίο που αποπνέει αυτή τη στιγμή ο Ολυμπιακός είναι μια εικόνα απώλειας πειθαρχίας, ωχαδερφισμού και κακώς εννοούμενης δημοσιοϋπαλληλικής νοοτροπίας, για να χρειάζεται ο «κακός προϊστάμενος» να μπουκάρει στο γραφείο και να βάλει τις φωνές μήπως και ανασκουμπωθούν οι νωχελικοί και οι τεμπέληδες.

Πηχαίοι τίτλοι του παρελθόντος (;) όπως «τους έτριξε τα δόντια ο πρόεδρος», «τους έφερε προ των ευθυνών τους», «ανοχή τέλος» μπορεί να εξασφαλίζουν καμιά χιλιάδα παραπάνω κλικ, αλλά στην ουσία τους πρόκειται για μια άτσαλα στολισμένη μπαρούφα. Πειθαρχία, επαγγελματισμό, τήρηση του πλάνου επιβάλλει ο προπονητής μέσα από την καθημερινή δουλειά του, όχι ο οποιοσδήποτε πρόεδρος από μία – δύο επισκέψεις τον χρόνο. Άλλωστε, στο κομμάτι διαχείρισης κρίσεων οι αδερφοί Αγγελόπουλοι έχουν πολλάκις εισπράξει εύσημα από τους υφιστάμενους για την υπομονή και την ψυχραιμία τους, είτε αυτός λεγόταν Μπαρτζώκας είτε Σφαιρόπουλος.

Στο αγωνιστικό κομμάτι, είναι φανερό ότι ο Ολυμπιακός καταρρέει αυτή την περίοδο για περισσότερους από έναν λόγους. Ο πρώτος έχει να κάνει με την οφθαλμοφανή έλλειψη φρεσκάδας και ενέργειας, στοιχείο που είναι σήμα κατατεθέν του Ολυμπιακού και θεμελιώδες στοιχείο στην προπονητική φιλοσοφία του. Η αιτία του άδειου ρεζερβουάρ μπορεί ρεαλιστικά να αποδοθεί στους πολλούς τραυματισμούς που έπληξαν την ομάδα, από τον Τιλί και τον Σπανούλη ως τα μικροδιαστήματα απουσιών, τύπου 1-2 εβδομάδων. Η υπερφόρτωση των εναπομείναντων είναι πλέον φανερή σε επίπεδο ντεφορμαρίσματος (Στρέλνιεκς, Πρίντεζης, Παπανικολάου), τη στιγμή που αυτοί που ταλαιπωρήθηκαν δεν δείχνουν αυτή τη στιγμή ικανοί να πάρουν τη μπαγκέτα (Ρόμπερτς, Μάντζαρης, Τόμπσον). Ταυτόχρονα, γίνεται όλο και πιο δύσκολα να καθιερωθούν «δίδυμα» σε γκαρντ, φόργουορντ και ψηλούς που θα αποκτούν κώδικες επικοινωνίας και συγκεκριμένους τρόπους παιχνιδιού. Σε αυτό το περιβάλλον, οι Μάντζαρης και Παπαπέτρου δείχνουν οι πιο επηρεασμένοι από τον ελληνικό κορμό, όχι φυσικά χωρίς δική τους ευθύνη. Τα αντίστοιχα περσινά νεκρά διαστήματα καλύφθηκαν σε ένα βαθμό από μεγάλες βραδιές του Έρικ Γκριν, το οποίο μας πηγαίνει παρακάτω.

Δεύτερον, η έλλειψη ενναλακτικών πλάνων όταν το πρώτο στραβώνει. Όλη η Ευρώπη ξέρει ότι ο Ολυμπιακός είναι η ομάδα του Σπανούλη και του Πρίντεζη, όμως ο Γιάννης Σφαιρόπουλος προανήγγειλε στις φθινοπωρινές του δηλώσεις μια ομάδα που θα αποκτήσει περισσότερους τρόπους να αγωνίζεται, μιλώντας για το αμυντικό, αλλά κυρίως το επιθετικό κομμάτι. Σε αυτό η ομάδα του Πειραιά έχει μείνει σχεδόν μεταξεταστέα, και γιατί είναι σχεδόν αδύνατον με τόσους τραυματισμούς και με ελάχιστες προπονήσεις να προοεδεύσεις τακτικά, αλλά και γιατί σχεδόν τέσσερις μήνες μετά την έναρξη της σεζόν οι δύο από τους τρεις νεοφερμένους Αμερικανούς δείχνουν...χαμένοι. Η αναποτελεσματικότητα των Μπράιαν Ρόμπερτς και Χόλις Τόμπσον βγάζει μάτι, με τον πρώτο να δείχνει ως και ανήμπορος για αυτό το επίπεδο και τον δεύτερο να περιφέρεται σαν ψάρι έξω από το νερό, δίχως ρόλο και ευθύνες. Τα τελευταία προφανώς χρεώνονται στο τεχνικό επιτελείο.

Τρίτον, το συνδυαστικό πρόβλημα που έχει να κάνει με τις ηλικίες των πρωταγωνιστών και τον αγωνιστικό χαρακτήρα των ξένων. Με τον Σπανούλη στα 36 του, τον Πρίντεζη στα 32, με την Ευρωλίγκα να είναι αδυσώπητη σε ρυθμούς και φθορά, ο Ολυμπιακός αποφάσισε να αποδεσμεύσει παίκτες που μπορούσαν να λειτουργήσουν αυτόνομα στην επίθεση (Λοτζέσκι, Γκριν), αυτούς δηλαδή που είχαν το χαρακτηριστικό που αγγλιστί ονομάζεται «create your own shot», ελληνιστί «να φτιάξουν το δικό τους σουτ». Αντ' αυτών αποκτήθηκαν αθλητές με ψυχολογία ρολίστα (Ρόμπερτς, Στρέλνιεκς, Μακλίν,Μπόγρης, μοναδική εξαίρεση το αίνιγμα Τόμπσον), αφού προπονητής και διοίκηση έκριναν πως η χημεία που θα προέκυπτε θα είχε καλύτερο αποτέλεσμα σε βάθος χρόνου. Αυτή τη στιγμή δεν μπορεί να πει κανείς με σιγουριά πως το πείραμα απέτυχε, αφού με τον ορυμαγδό τραυματισμών τα συστατικά ελάχιστα έχουν βρεθεί μεταξύ τους για να προσδιοριστεί αν η επιθυμητή χημεία θα επιτευχθεί. Το γεγονός είναι όμως πως σε τόσο προχωρημένο σημείο της σεζόν τα περιθώρια στενεύουν, τα rotation πιο πολύ κλείνουν και οι πειραματισμοί λιγοστεύουν. Ο Ολυμπιακός μοιάζει να είναι αναγκασμένος να πράξει το αντίθετο, αφού είναι πλέον φανερό πως οι δύο σουπερστάρ χρειάζονται πολλές περισσότερες βοήθειες και σαφώς λιγότερες ευθύνες για να μπορέσουν να είναι το ίδιο αποτελεσματικοί.

Δύσκολα πράγματα, Γενάρη μήνα. Το θετικό στην περίπτωση του Ολυμπιακού είναι πως έχει αποδείξει πολλάκις πως η θέληση, η πνευματική σκληράδα και η αυταπάρνηση είναι κομμάτια εισαγμένα στο μπασκετικό του DNA. Πλέον όμως, θα χρειαστούν και νέες ιδέες.