«Άδραξε τη μέρα»… ! (και τη ρακέτα)

“Η υπερβολή δεν είναι μόνο εθνικό ελάττωμα. Είναι τρόπος ζωής των Ελλήνων. Είναι η συνισταμένη του εθνικού τους χαρακτήρα. Είναι η βασική αιτία της δυστυχίας τους αλλά και η μεγάλη τους δόξα…
… Από την θελημένη ή αθέλητη άγνοια της πραγματικότητας, στις ακραίες της μορφές, πηγάζουν η τραγωδία και η κωμωδία…
…Άλλωστε η διαφορά ανάμεσα σε τραγωδία και κωμωδία, είναι περισσότερο θέμα οπτικής γωνίας παρά περιεχόμενου. Και ο τραγικός και ο κωμικός ήρωας δεν έχουν μέτρο, λογική, ή αίσθηση του χιούμορ”…

Έχουν περάσει σχεδόν 44 χρόνια από τότε που ο Νίκος Δήμου έγραφε αυτές τις σκέψεις του στο βιβλίο «Η δυστυχία του να είσαι Έλληνας» κι αναβιώνουν με τον πιο λεβέντικο τρόπο (για να δανειστούμε από εκείνον τον χαρακτηρισμό) για ακόμη μία φορά τις τελευταίες ημέρες με τις επιτυχίες του Στέφανου Τσιτσιπά.

Μάθαμε άπαντες (ή έτσι νομίζουμε) το forehand, το backhand και το υπόλοιπο ρεπερτόριο, μάθαμε τί εστί double fault, tie break, πόσα χρήματα κέρδισε ο Στέφανος μα πάνω απ’ όλα (!) είμαστε πια σε θέση να του ψιθυρίσουμε και συμβουλές για το ματς με το Ράφα Ναδάλ.
Σαφώς και δεν εντοπίζει κανείς πρόβλημα στην ψυχολογική ανάταση που δημιουργούν στους απανταχού Έλληνες αυτές οι στιγμές. Τουλάχιστον όσο εκείνη ενέχει και τον εξισορροπιστικό παράγοντα της επίγνωσης του αντικειμένου. Γιατί όταν αυτός μπαίνει στο περιθώριο προκύπτουν οι λοιπές υπερβολές.

Υπερβολές οι οποίες μαρτυρούν την έλλειψη πίστης στις δυνατότητες αυτού του αθλητή. Ή άγνοια αυτών των δυνατοτήτων ή έλλειψη πληροφόρησης σχετικά με την μέχρι τώρα πορεία του…

Υπερβολές οι οποίες λησμονούν τη μοναξιά που νιώθουν, εδώ και πολλά χρόνια στην Ελλάδα, τα παιδιά που επιθυμούν να παίξουν τένις σε αυτό το επίπεδο κι εκείνοι που τα στηρίζουν…

Υπερβολές οι οποίες λησμονούν τις διατυπωμένες, ενίοτε απαξιωτικές, μέχρι πρότινος απόψεις επί του χαρακτήρα του αθλήματος από τους έχοντες αυθαίρετα κατοχυρώσει το δικαίωμα του κριτή και τιμητή των πάντων. «Ανέκρουσαν πρύμναν» τώρα λοιπόν όπως θα το έγραφε ο Τσιτσιπάς δανειζόμενος φράση της αρχαίας ελληνικής γραμματείας, ή «έκαναν κωλοτούμπα» όπως θα το έγραφαν οι ίδιοι…

Υπερβολές που χάνουν το μέτρο (και το νόημα) από την αιφνίδια ανακάλυψη ενός κόσμου λαμπερού και συνάμα έμπλεου υψηλών αξιών, όπως άλλωστε μαρτυρούν οι στίχοι του Ράντγιαρντ Κίπλινγκ «…αν μπορείς την λαμπρή ανταμώνοντας Νίκη ή τη μαύρη φουρτούνα, να φερθείς με τον ίδιο τον τρόπο στους δυο κατεργάρηδες τούτους…» τους οποίους αντικρίζουν οι αθλητές πριν βγουν στο κεντρικό κορτ του Wimbledon…

Υπερβολές οι οποίες ενδεχομένως θα ξεχάσουν μόλις ολοκληρωθεί το Αυστραλιανό Όπεν και μέχρι την επόμενη μεγάλη στιγμή του Στέφανου ή της Μαρίας τί ακριβώς σημαίνει να παλεύεις μόνος σου μέσα σε τέσσερις γραμμές για ποιός ξέρει πόσες ώρες…

Είναι αλήθεια ότι επίσης θα επρόκειτο για υπερβολή (κι υπερβολική απαισιοδοξία) αν οι συγκεκριμένες γραμμές αγνοούσαν τη σημασία για την τύχη του αθλήματος στη χώρα μας, που δυνητικά έχουν αυτές οι επιτυχίες. Τρανό παράδειγμα η εθνική ομάδα μπάσκετ το 1987 η οποία «γέννησε» τους πρωταγωνιστές που ακολούθησαν!

Η συγκυρία είναι και τώρα ιδιαίτερα ευνοϊκή. Ας αντιμετωπισθεί ως αφορμή κι έμπνευση δράσης κι όχι ως προϊόν μαζικής κουλτούρας, ούτε ως ευκαιρία προεκλογικής δραστηριότητας…

Γιατί τότε θα περιμένουμε πάλι πολλά χρόνια μέχρι να βρούμε το «νέο» Στέφανο και τη «νέα» Μαρία. Θα περιμένουμε, επί ματαίω, να φιλοξενήσουμε ένα επαγγελματικό τουρνουά τένις στη χώρα μας παρά τις διαρκείς αλλά μοναχικές προσπάθειες της Ε.Φ.Ο.Α. ή να δούμε τις Ολυμπιακές Εγκαταστάσεις Αντισφαίρισης να ανοίγουν ξανά τις πόρτες τους για την ανάδειξη του αθλήματος.

Αν περιορίσουμε την αξία των πεπραγμένων του Στέφανου Τσιτσιπά στο τρέχον παραλήρημα, τότε θα έχουμε πιθανόν χάσει, ακόμη μία ευκαιρία.
Carpe Diem λοιπόν…