One Piece: World Seeker Review

Gomu-gomu no filler.

Πονεμένη ιστορία τα video game adaptations των manga/anime. Ειδικά στις μεγάλες σειρές, σχεδόν κατά κανόνα ξεκινάμε με πομπώδεις παρουσιάσεις, οι οποίες ακολουθούνται από ενθουσιασμό για κάτι μεγαλειώδες και συχνά καταλήγουν σε απογοήτευση ή έχουν μια γενικότερη μέτρια υποδοχή. Και όλα αυτά από τους φίλους της εκάστοτε σειράς έτσι; Το να υπάρξει μια κυκλοφορία τόσο καλή, που θα κερδίσει ακόμα και μη-otakus (όπως έγινε για παράδειγμα με το Batman:

Εξαίρεση στα παραπάνω, δεν αποτελεί ούτε η προσπάθεια της Ganbarion Co., Ltd. για τον πρώτο open world One Piece τίτλο, το οποίο παρότι δε χρειάζεται απολύτως καμία σύσταση, για το τυπικό του ζητήματος και τους λίγους μη γνώστες που μπορεί να διαβάζουν, απλά θα αναφέρω ότι κυκλοφορεί σε έντυπη μορφή από το 1997, δημιουργός του είναι η ιδιοφυΐα που ακούει στο όνομα Eiichiro Oda και είναι η no.1 ναυαρχίδα των (τουλάχιστον) εν ενεργεία manga, με πρωταγωνιστή το Luffy, έναν πειρατή με ικανότητες λάστιχου. Με δυο λόγια, είναι σειράρα. Δε σας κρύβω λοιπόν, ως fan, πως περίμενα με μπόλικη ανυπομονησία το, Action-Adventure, One Piece: World Seeker και ειλικρινά είχα υψηλές προσδοκίες από αυτό. Δυστυχώς όμως, για άλλη μια φορά μετά το Jump Force, το αποτέλεσμα δεν δικαίωσε κανέναν. Είναι αποτυχία; Όχι, ας μην είμαστε υπερβολικοί- έχουμε δει πολύ χειρότερα παιχνίδια. Απλά σου αφήνει την αίσθηση μιας μέτριας filler arc.

Σε αυτό συμβάλει βέβαια και το story, το οποίο θυμίζει κλασική στερεοτυπική anime ταινία, από αυτές που συνηθίζουν να βγαίνουν για όλα τα πετυχημένα franchises. Σε γενικές γραμμές, το πλήρωμά μας βρίσκεται στο Prison Island με την ιπτάμενη φυλακή του, ψάχνοντας έναν θησαυρό ο οποίος εν τέλει είναι παγίδα. Για την ακρίβεια η ιστορία μας ξεκινάει με ένα πανέμορφο cinematic από την εν λόγω φυλακή, όπου οι Straw Hats ανοίγουν το- άδειο- θησαυροφυλάκιο και αποφασίζουν να την κάνουν με ελαφρά πηδηματάκια. Εδώ συναντάμε και τον έναν από τους δύο original (και δια χειρός Oda) χαρακτήρες, τον warden Isaac, ο οποίος φυσικά θα προσπαθήσει να τους σταματήσει. Μετά από μια βουτιά στο κενό και την απόδραση τους, τα μέλη του πληρώματος καταλήγουν διασκορπισμένα και εσείς, ως Luffy, με τη βοήθεια της Jeanne, μιας νεαρής κατοίκου και ηγετικό μέλος του Anti-Navy faction του νησιού, θα πρέπει να τους συγκεντρώσετε και να σταματήσετε ένα καλά στημένο πολιτικό παιχνίδι που περιλάμβανε εξαρχής και εσάς.

Το σενάριο, παρότι γενικά δεν είναι κακό, επιβάλει να το αντιμετωπίσουμε με τη χαλαρότητα που θα αντιμετωπίζαμε το οποιοδήποτε filler. Cheesy διάλογοι, plot holes, ακαταλαβίστικες αποφάσεις (π.χ. Ο Franky και η Nico Robin είναι φυλακισμένοι χωρίς να περιορίζει κάτι τις δυνάμεις τους, αλλά για κάποιο ακατανόητο λόγο δε δραπετεύουν…) και guest εμφανίσεις από ένα σωρό χαρακτήρες, έτσι για να πούμε ότι εμφανίστηκαν.

Μην προσπαθήσετε να το ταιριάξετε χωροχρονικά στο canon storyline. Η αναφορά των 500 εκ. της επικήρυξης του Luffy, θα το τοποθετούσε αμέσως μετά τη Dressrosa, αλλά η παρουσία των Germa 66 καθιστά κάτι τέτοιο αδύνατο, αφού σημαίνει πως έπεται των γεγονότων του Whole Cake Island- και δε βγαίνει μανίτσα μου να έχεις πάνω από το κεφάλι σου τη Big Mom και εσύ να μου κάνεις πιτ-στοπ για κυνήγι θησαυρού…

Η περιπέτειά σας λογικά θα διαρκέσει μεταξύ 15 και 20 ωρών (17 chapters), αναλόγως του πόσο θα ασχοληθείτε με τα μπόλικα side quests. Στη δική μας περίπτωση, οι πρώτες έξι ώρες (τόσο περίπου μας πήρε, με αρκετό sidetracking, να βρούμε τους υπόλοιπους Straw Hat Pirates) κύλησαν ήρεμα, στον αυτόματο, και από βαρετά έως ικανοποιητικά. Έπειτα, λίγο η εξέλιξη της πλοκής, λίγο ότι δυσκόλεψαν ελαφρώς οι εχθροί, λίγο ότι κυνηγούσαμε κάποια achievements, έκαναν την κατάσταση κάπως πιο ενδιαφέρουσα, αλλά συνολικά η εικόνα παρέμεινε η ίδια: ένα σχετικά okay και χαλαρό παιχνίδι για να σκοτώσετε την ώρα σας, που δεν προσφέρει τίποτα διαφορετικό ή πρωτότυπο στο genre. Οι fans θα το ανεχτούν επειδή θα χαρούν την παρουσία των αγαπημένων τους χαρακτήρων, ενώ όσοι δεν ασχολούνται με το One Piece, δεν πιστεύουμε πως θα βρουν τον οποιοδήποτε λόγο να καταπιαστούν μαζί του.

Για αυτό ευθύνονται κυρίως τα quests και οι μάχες. Οι αποστολές, πλην σπάνιων εξαιρέσεων, είναι υπέρ του δέοντος επαναλαμβανόμενες και δίχως ιδιαίτερη φαντασία. Τρέχα εκεί- δείρε ένα σωρό marines- τέλος. Επιπλέον, θα μπορούσαμε να πούμε πως όλες οι main missions είχαν μία αίσθηση… side-ίλας. Υπήρξαν και πραγματικά άστοχες επιλογές, όπως οι stealth missions. Λες και το πρώτο πράγμα που μας έρχεται στο μυαλό όταν μιλάμε για τον Luffy, είναι η διακριτικότητα! Και εκτός αυτού, όχι μόνο δεν υπάρχει κανένας stealth μηχανισμός (πλην του περπατήματος), αλλά και οι εχθροί σας παίρνουν πρέφα από αρκετά μέτρα μακριά. Βέβαια καλά κάνουν τα παιδιά, η δουλειά τους είναι και μπράβο για το ζήλο που επιδεικνύουν, αλλά εντάξει είπαμε…

Οι δευτερεύουσες αποστολές παραδόξως δεν είναι τόσο ανέμπνευστες. Φυσικά είναι και αυτές μονότονες με λίγη ποικιλία, αλλά πολλές απ’ αυτές παρέχουν έξτρα πληροφορίες για το main story, προσφέρουν εύκολα skill points και σας δίνουν την ευκαιρία να συναντήσετε κάποιους από τους προαναφερθέντες guest χαρακτήρες. Επίσης, ολοκληρώνοντάς τες (μεταξύ άλλων κριτηρίων), θα μπορέσετε να βελτιώσετε τις σχέσεις σας με διάφορους χαρακτήρες μέσω του Karma System. Τι θα κερδίσετε από αυτό αναρωτιέστε… Πρακτικά τίποτα, θεωρητικά μερικά extra scenes.

Ένα μικρό παράπονο που θα θέλαμε να εκφράσουμε και να μοιραστούμε μαζί σας, είναι ότι έχουμε μόνο τον Luffy για playable character. Είναι κρίμα να μη μπορούμε να πειραματιστούμε, έστω και σε επιλεγμένα side quests, με τους υπόλοιπους. Ειδικά κάποιες στιγμές, ήταν κομμένες και ραμμένες για άλλους. Όπως μία μονομαχία εναντίον της Tashigi που δικαιωματικά έπρεπε να παλέψει ο Zoro, ή αυτή των Germa 66 που άνηκε στο Sanji. Κομπάρσοι στο ίδιο τους το παιχνίδι...

Οι μάχες από την άλλη, παρότι έχουμε δύο διαφορετικά fighting styles να επιλέξουμε (το πιο ταχύ Kenbunshoku/Observation Haki και το πιο αργό, αλλά δυνατότερο Busoshoku/Armament Haki) και ένα μεγάλο skill tree να εξελίξουμε, θα ήταν ανόητο να μη χρησιμοποιείτε μόνο το παντοδύναμο και εύχρηστο Gomu-Gomu no Bazooka. Εύκολα και γρήγορα θα ξεμπερδεύετε με τους αντιπάλους, που αντικαθιστούν την αδυναμία τους με το πλήθος τους (στα μάτια μας τουλάχιστον είναι απόλυτα λογικό αυτό- ο Luffy *είναι* overpowered). Ελάχιστες φορές θα δυσκολευτείτε και κυρίως προς το τέλος. Παρ’ ολ’ αυτά είχαμε ένα θέμα με τις άμυνες. Όχι ότι προκαλούσε μεγάλο damage η πλειοψηφία των επιθέσεων τους (στο normal επίπεδο τουλάχιστον), απλά κάποιες είναι συνεχόμενες και άπαξ και σας αρχίσουν δε μπορείτε να τις μπλοκάρετε ή να τις αποφύγετε, γεγονός εκνευριστικό.

Όσον αφορά στο exploration, που δίνει νόημα στο open world, το βρήκαμε ελαφρώς ανούσιο και όχι ιδιαίτερα rewarding. Κυρίως θα εξερευνήσετε το νησί προς ανακάλυψη όλων των landmarks για το (βολικότατο) fast- traveling, μιας και οι περισσότερες αποστολές σας βρίσκονται κοντά σε αυτά. Τα loots και τα items που θα βρίσκετε στο διάβα σας, χρησιμεύουν ως επί το πλείστο για το crafting του, όχι και τόσο χρήσιμου, equipment. Τα χωριά και η κεντρική μεγαλούπολη (που μοιάζει ύποπτα με τη New Donk City του Super Mario Odyssey) έχουν εντυπωσιακά λίγους κατοίκους και δείχνουν lifeless- χρησιμοποιώντας τη φτηνή δικαιολογία “φοβούνται και κρύβονται στα σπίτια τους”. Τουλάχιστον το νησί δεν είναι τόσο μεγάλο και με το Gomu-Gomu no Rocket, μια κίνηση που ο Luffy εκτοξεύει τα άκρα του αντί για ιστό όπως ο Spiderman, μπορείτε να καλύπτετε μεγάλες αποστάσεις γρήγορα. Δυστυχώς ούτε αυτό είναι τέλειο, καθώς μπορείτε να πιάνεστε μόνο από σκεπές, κάγκελα, πινακίδες και κορυφές δέντρων, αλλά όχι από βράχια. Πότε δεν καταλάβαμε γιατί…

Εκεί που το One Piece: World Seeker τα πάει πολύ καλά, είναι στο εικαστικό με τα cel shaded γραφικά του. Τα cinematics (ειδικά αυτά με full voice acting) είναι άψογα, ενώ και in-game είχαμε αρκετά καλές αποδόσεις. Οι μόνες ενστάσεις μας, στο τεχνικό κομμάτι των visuals, έχουν να κάνουν με το γεγονός ότι αρκετές φορές, σε μεσαίες αποστάσεις και υπό σκιά συνήθως, οι χαρακτήρες έμοιαζαν να έχουν ζωγραφιστεί με… παστέλ κηρομπογιά, ανεξαρτήτως του αν είχαμε medium, high ή max settings. Στο καλλιτεχνικό κομμάτι πάλι, θα προτιμούσαμε μεγαλύτερη ποικιλία από μοντέλα NPC, μιας και είναι αστείο να βλέπεις τέσσερις- πέντε φρουρούς ή χωρικούς μαζεμένους και να είναι όλοι copy-paste. Τα παιδιά δε, είναι το λιγότερο creepy με τη φάτσα που τους δώσανε.

Καλό, επίσης, είναι να γνωρίζετε πως έχουμε κλειδωμένα fps (στα PC τουλάχιστον), με επιλογή είτε στα 30 είτε στα 60. Εμάς δε μας πείραξε αυτό, μιας και με το ελαφρώς παρωχημένο σύστημά μας (i5-4460 στα 3.2 GHz, 8GB RAM και R9 380 4GB) είχαμε πολύ καλές επιδόσεις ακόμα και στα max settings με 60 fps σε Full HD, αλλά κατανοούμε τη δυσφορία όσων έχουν ένα πολύ δυνατό μηχάνημα.

Στον ηχητικό τομέα, δε μπορούμε να κρύψουμε ούτε την απογοήτευσή μας που δεν έχουμε full voice acting, παρά μόνο σε επιλεγμένα cutscenes, αλλά ούτε και την απορία μας γιατί επιλέχθηκε κάτι τέτοιο. Η μουσική είναι κατά κύριο λόγο αδιάφορη και πολλές φορές απούσα, αν και μπορείτε να επιλέξετε manually να παίξει οποιοδήποτε κομμάτι του soundtrack, όποτε το επιθυμείτε.

To review βασίστηκε στην ψηφιακή έκδοση του παιχνιδιού για PC, η οποία μας παραχωρήθηκε από τη Bandai Namco Hellas.

Πηγή: IGN Greece