Monster Hunter World: Iceborne Review

Η κυνηγετική περίοδος συνεχίζεται στις παγωμένες τούνδρες.

Τη σήμερον ημέρα όταν ένας τίτλος γνωρίσει εμπορική και κριτική επιτυχία, είναι απολύτως σίγουρο ότι θα συνοδευτεί από πολλαπλά DLC, των οποίων η ύπαρξη είναι πολύ συχνά ιδιαίτερα αμφιλεγόμενη, καθώς κατά πολλούς πρόκειται για περιεχόμενο που κόπηκε από το game με μόνο λόγο την ξεχωριστή πώλησή του. Παρ’ όλα αυτά, σε (δυστυχώς) πλέον σπάνιες περιπτώσεις συναντάμε και κανονικά, old-fashioned expansions, που είναι πλούσια τόσο σε

ποιότητα όσο και σε ποσότητα και συνήθως στοχευμένα σε όσους αγάπησαν το main game και θέλουν κάτι παραπάνω, όπως για παράδειγμα το Blood & Wine expansion που κυκλοφόρησε για το The Witcher 3.

Σε αυτήν την κατηγορία ανήκει και το Monster Hunter World: Iceborne, το οποίο μάλιστα ακολουθώντας την παράδοση της σειράς Monster World, προσθέτει έναν έξτρα βαθμό δυσκολίας, ο οποίος άλλοτε λεγόταν G-Rank, ενώ πλέον αναφέρεται ως Master Rank. Αυτή είναι με διαφορά η ουσιαστικότερη προσθήκη που φέρνει το Iceborne, καθώς δεν μπορείτε καν να προσπελάσετε το περιεχόμενό του αν δεν έχετε τερματίσει το main game. Για τους βετεράνους της σειράς που ομολογουμένως εξέφρασαν πολλάκις την δυσαρέσκεια τους με την έλλειψη πρόκλησης του Monster Hunter: World, το Ιceborne θα είναι μια πνοή φρέσκου αέρα.

Αλλά ακόμα και για νέους παίκτες, η Capcom έχει ενσωματώσει μερικά καίρια αντικείμενα προκειμένου να κάνει την ενασχόλησή σας με το main game πιο εύκολη και γρήγορη. Πέρα από νέα όπλα και πανοπλίες, με τα οποία αναμφίβολα θα χρειαστεί να εξοικειωθείτε για να φέρετε εις πέρας το Iceborne, η μεγαλύτερη προσθήκη είναι το clutch claw, το οποίο λειτουργεί ως grappling hook, δίνοντας στον παίκτη την ικανότητα να σκαρφαλώσει πάνω στα τέρατα, ακόμα και αν βρίσκονται εν πτήση.

Τι άλλο φέρνει όμως στο τραπέζι το Iceborne; Αρχικά ένα ολοκαίνουριο campaign με μια εντελώς νέα ιστορία γύρω από τους γνωστούς μας χαρακτήρες. Αν και έχει τα φόντα να κεντρίσει την περιέργεια του παίκτη, κάνει ένα καίριο λάθος. Βάζει τον πρωταγωνιστή σε δεύτερη μοίρα, κάνοντας την handler του το επίκεντρο. Όσο συμπαθής χαρακτήρας και να είναι όμως και όσες ώρες και να έχουμε περάσει μαζί της, δεν παύει να είναι λίγα παραπάνω από ένα κινούμενο quest board και ο παραγκωνισμός αυτός του πρωταγωνιστή καταλήγει να αφαιρεί σημαντικά από το ενδιαφέρον της αφήγησης.

Από την άλλη, οι υπόλοιπες προσθήκες που φέρνει το Iceborne αφήνουν σαφώς θετικότερες εντυπώσεις. Έχουμε μια ολοκαίνουρια περιοχή, την Hoarfrost Reach η οποία αποτελείται από πανέμορφα παγωμένα τοπία γεμάτα με καινούρια πλάσματα (περισσότερα για αυτά σε λίγο), ενώ και το ίδιο το περιβάλλον μοιάζει ταυτόχρονα πιο όμορφο και πιο αφιλόξενο από οποιαδήποτε άλλη περιοχή που συναντήσαμε μέχρι τώρα. Επιπλέον το νέο hub, η Seliana είναι πέρα από αισθητικά άρτιο, πιο μικρό και μαζεμένο από την Astera, πράγμα που επιταχύνει σημαντικά τις management πτυχές του gameplay.

Ας δούμε τώρα τον πυρήνα οποιουδήποτε Monster Hunter. Τα τέρατα που θα περάσετε την πλειοψηφία του χρόνου σας κυνηγώντας, είναι εξυπνότερα, αγριότερα και γρηγορότερα από αυτά του main game και από την πρώτη σας συνάντηση με ένα από αυτά, τo Beotodus, θα καταλάβετε ταχύτατα ότι το Iceborne δεν αστειεύεται. Αν και φέρει ομοιότητες με το Jyuratodus που θα έχετε συναντήσει στο main game, όσοι τo υποτιμήσουν ως κάτι γνώριμο είναι σχεδόν σίγουρο ότι θα χάσουν την πρώτη μάχη μαζί του. Αυτό είναι ένα συνεχές στοιχείο στο Iceborne, με αντιπάλους που μοιάζουν γνώριμοι αλλά ταυτόχρονα έχουν την ικανότητα να εκπλήξουν τον παίκτη με την δύναμή τους. Δυστυχώς ένα από τους λόγους που αυτή η νοοτροπία είναι τόσο έντονη είναι το γεγονός ότι ο σχεδιασμός των περισσότερων πλασμάτων θυμίζει έντονα προηγούμενους αντιπάλους, με κάποιες μικρές διαφορές. Αυτό φαίνεται τόσο στον γενικό σχεδιασμό όσο και στα animations και είναι ελαφρώς απογοητευτική αυτή η έλλειψη φρέσκων σχεδιαστικών επιλογών.

Ακόμα χειρότερα, μόλις ανακαλύψετε την νέα περιοχή και είστε γεμάτοι διάθεση να την εξερευνήσετε, το Iceborne θα σας στείλει πίσω στους παλιούς γνώριμους χάρτες όπου έχετε περάσει άπειρες ώρες, προκειμένου να κυνηγήσετε δυο subspecies τεράτων που γνωρίζετε ήδη πολύ καλά. Ας μην είμαστε άδικοι, το Coral Pukei-Pukei παίρνει ένα γνώριμο design και το φρεσκάρει δίνοντας του την (ομολογουμένως απίστευτα έξυπνη) ικανότητα να πετάει πίδακες νερού από την ουρά του, αλλά σε ένα τέτοιου μεγέθους expansion θέλουμε κάτι παραπάνω από ανακυκλωμένα designs.

Τέλος, ένα μεγάλο προσωπικό παράπονο είναι η έλλειψη οποιασδήποτε βελτίωσης στo UI για το multiplayer. Παρά το γεγονός ότι έχει βελτιωθεί σημαντικά από την κυκλοφορία του Monster Hunter World, παραμένει ακόμα κακοσχεδιασμένo και δυσκολότερo στην χρήση από όσο θα έπρεπε εν έτη 2019. Παρ ’όλα αυτά η διασκέδαση που προσφέρει το multiplayer είναι τόσο μεγάλη που αξίζει να υποστείτε τα απίστευτα ενοχλητικά menus για να φτάσετε εκεί.

To review βασίστηκε στην physical έκδοση του παιχνιδιού για το PS4, η οποία μας παραχωρήθηκε από τη CD Media.

IGN GreeceMonster Hunter World: Iceborne - Zinogre TrailerΠολεμώντας το Brachydios στο Monster Hunter World: Iceborne - Gamescom 2019Monster Hunter World: Iceborne - Acidic Glavenus Gameplay Video

Πηγή: IGN Greece