Generation Zero Review

Σουηδία ώρα μηδέν.

Η Σουηδική Avalanche Studios είναι σίγουρα μια “τίμια” και συμπαθής εταιρία ανάπτυξης. Έχοντας δώσει από καλά έως εξαιρετικά δείγματα γραφής όλα αυτά τα χρόνια, έχει βρει τη θέση της στη βιομηχανία με τίτλους, όπως οι σειρές Just Cause και theHunter και τα πολύ αξιόλογα Mad Max και Renegade Ops. Ευρισκόμενη σε “οργασμό” εργασιών για το 2018-2019, έχει αναλάβει σε

συνεργασία με την id Software την ανάπτυξη του –αναμενόμενου ενδεχομένως από αρκετούς- Rage 2, και επειδή γιατί να έχεις ένα project όταν μπορείς να έχεις δύο, για να σπάσει τη μονοτονία είπε να ασχοληθεί την ίδια περίοδο με ένα εξ' ολοκλήρου δικό της νέο game, αναλαμβάνοντας τόσο το development, όσο και το publishing του τίτλου αυτού, που δεν είναι άλλος από το Generation Zero που θα σας παρουσιάσουμε ευθύς αμέσως στο παρόν review.

Εάν θα έπρεπε να δώσουμε μια πρώτη γρήγορη περιγραφή του εν λόγω παιχνιδιού, θα λέγαμε πως σίγουρα το Generation Zero είναι ένα First-person shooter, σίγουρα είναι μη γραμμικής open world δομής, σίγουρα έχει τα «προβλεπέ» RPG στοιχεία (πολύ looting, αναβάθμιση χαρακτήρα και εξοπλισμού) και σίγουρα είναι φτιαγμένο για να παιχτεί co-op με έως τέσσερις παίκτες. Όλα αυτά ακούγονται θελκτικά σε πρώτη φάση, αλλά θα τα αναλύσουμε περαιτέρω στη συνέχεια. Για αρχή, ας μιλήσουμε λίγο για το στόρι, την ατμόσφαιρα και το σενάριο του.

Ένα από τα «δυνατά» χαρτιά του Generation Zero είναι αναμφίβολα το γενικό του setting. H Avalanche Studios μας μεταφέρει σε μια εναλλακτική εξοχική Σουηδία στα τέλη των 80s, όπου ένα εξελιγμένο δυστοπικό hi-tech κυβερνητικό πρόγραμμα για την προστασία της χώρας μάλλον έχει “στραβώσει” αρκετά, και εκατοντάδες οπλισμένα και προγραμματισμένα να σκοτώνουν ρομπότ έχουν ξεχυθεί στην ύπαιθρο κυνηγώντας και ξεκληρίζοντας τον ανθρώπινο πληθυσμό που αμέριμνα έτρωγε τα κεφτεδάκια του και τον μαριναρισμένο του σολομό σε γραφικά μπανγκαλόου δίπλα στη θάλασσα.

Εσείς αναλαμβάνετε τον ρόλο ενός έφηβου (ή μιας παρέας εφήβων εάν παίζετε συνεργατικά) που επιστρέφει από διακοπές και έρχεστε αντιμέτωποι με τον εφιάλτη που έχει απλωθεί στην ειδυλλιακή Σουηδική επαρχία. Η δυσοίωνη παντελής έλλειψη ανθρώπινης παρουσίας, η εικόνα μιας ξαφνικής μαζικής εκκένωσης, τα βίαια σημάδια από μία μάχη που έχει ήδη χαθεί, οι απειλητικές μεταλλικές κλαγγές στα χλοερά λιβάδια και οι θολές ενδείξεις του τι έχει συμβεί σκορπισμένες σε σκοτεινά δαιδαλώδη στρατιωτικά bunkers συνθέτουν το ατμοσφαιρικό neo-retro σκηνικό που έχουν στήσει οι σουηδοί devs.

Ομολογώ πως αρχικά τουλάχιστον, το όλο αυτό setting που έχει αποδοθεί αρκετά σωστά με “έφτιαξε” και μου κέντρισε το ενδιαφέρον να ασχοληθώ και να επενδύσω στο game. Για όσους γνωρίζουν, μου έφερε στο μυαλό το επεισόδιο Metalhead της σειράς Black Mirror (με τα ρομπότ-κυνηγόσκυλα), με λίγο από Stranger Things λόγω της 80ίλας του και των νεαρών πρωταγωνιστών, με ελαφρά στοιχεία από στάνταρ sci-fi θεματολογία έργων που πραγματεύονται την εξέγερση των μηχανών ή την μοναξιά του “μοναχικού επιζήσαντα” όπως π.χ. το Robopocalypse, και όλα αυτά σαν να ζωντανεύουν σε ένα illustration Σουηδικού μινιμαλισμού του Simon Stålenhag. Σε συνδυασμό με την synth μουσική επένδυση και ειδικά το άψογο main theme που ακούγεται στο κεντρικό menu και που έχει κάτι από το κλασικό theme του Terminator, η Avalanche Studios θεωρώ πως μας «μπάζει» δυναμικά στο κόσμο του νέου της πονήματος.

Ωστόσο, από εκεί και πέρα όσο παίζετε, το «ξεδίπλωμα» του σεναρίου έχει να κάνει με το να ανακαλύψετε σταδιακά πού βρίσκονται όλοι και τι ακριβώς έχει συμβεί, πράγματα που διαπιστώνετε κυρίως μέσω logs, ηχογραφημένων μηνυμάτων, ενδείξεων σε χάρτες κλπ. Όλο αυτό γίνεται σε συντριπτικό βαθμό μέσω αποστολών τύπου «πήγαινε εκεί και βρες το τάδε», κάτι που ενώ μας δίνει ένα κίνητρο εξερεύνησης και γενικότερου σκοπού, δεν είναι εν τέλει τόσο συγκλονιστικό όσο υπόσχεται η αρχική μας επαφή με τον τίτλο. Θα έλεγα πως αυτή η τελευταία πρόταση γενικώς συνοψίζει το Generation Zero, σε όλους τους τομείς του.

Οι μάχες με τα φονικά ρομπότ ανήκουν σίγουρα στα δυνατά του σημεία. Υπάρχουν έξι βασικές κατηγορίες των μηχανικών αντιπάλων σας σταδιακά μεγαλύτερες σε μέγεθος, αλλά με διάφορες παραλλαγές στον εξοπλισμό τους και στα αδύνατά τους σημεία, κάτι που χαρίζει μια ποικιλία στα set-pieces δράσης και την όποια «στρατηγική» προσέγγιση σε κάθε μάχη. Το πιστολίδι και οι FPS μηχανισμοί λειτουργούν αρκετά τυπικά και σωστά γενικότερα, χωρίς να έχουμε κάτι καινοτόμο ή συγκλονιστικό. Ο πιθανός εξοπλισμός σας περιλαμβάνει όλα τα γνωστά «καλούδια», handguns, rifles, shotguns, SMGs κλπ., ενώ υπάρχουν attachments ή διαφορετικοί τύποι ammo που αλλάζουν τα στατιστικά τους αλλά και tiers που βελτιώνουν τα χαρακτηριστικά τους.

Το μεγαλύτερο ενδιαφέρον εδώ έγκειται στην co-op προσέγγιση και τους τρόπους που μπορούν να συνεργαστούν οι παίκτες για να βγουν νικητές. Υπάρχουν διάφορα αντικείμενα που μπορείτε να αξιοποιήσετε για να ξεγελάσετε τους εχθρούς σας όπως για παράδειγμα flares ή boomboxes (πιο 80s-90s φάση δεν γίνεται) τα οποία θα τραβήξουν την προσοχή των ρομποτικών τους αισθητήρων, ή άλλα που θα σας βοηθήσουν να στήσετε κάποιου είδους παγίδα. Σημαντική βοήθεια σταδιακά στο παιχνίδι θα σας προσφέρει το level up του χαρακτήρα σας αλλά και το πως ανεβάζετε τα skills σας με γνώμονα τη συνεργασία της ομάδας. Τα skill trees των παικτών χωρίζονται σε τέσσερις διαφορετικές κατηγορίες με skill upgrades που σας δίνουν διαφορετικά ή αλληλοσυμπληρούμενα πλεονεκτήματα και θα ήταν ιδανικό κάθε παίκτης να αναλαμβάνει έναν ξεχωριστό ρόλο, πχ. ένας να είναι το «βαρύ πυροβολικό», άλλος ο technician και άλλος ένας ο medic, αν και δεν υπάρχουν περιορισμοί στον διαμοιρασμό των skill points όταν ανεβαίνετε level. Όπως αντιλαμβάνεστε, το Generation Zero είναι γενικώς στημένο με το co-op κατά νου. Εάν επιχειρήσετε τη solo προσέγγιση ενδεχομένως να οδηγηθείτε σε ένα πιο ατμοσφαιρικό, αγχωτικό και εμφανώς πιο stealthy gameplay καθώς πολλές μάχες θα είναι εξαιρετικά δύσκολες, αλλά ειδικά σε αυτή τη περίπτωση τα προβλήματα του παιχνιδιού θα αρχίσουν να σας φαίνονται ακόμη μεγαλύτερα.

Ποια είναι τα προβλήματα αυτά; Όπως προανέφερα, το Generation Zero μετά την αρχική πολύ καλή εντύπωση που αφήνει, εν τέλει εξελίσσεται κάπως underwhelming και αυτό ισχύει σε όλες σχεδόν τις επιμέρους περιπτώσεις. Ο open-world χάρτης του είναι πραγματικά τεράστιος, και από τεχνικής απόψεως είναι πολύ όμορφος, με δυναμική εναλλαγή μέρας-νύχτας και καιρικών φαινομένων και την in-house Apex Engine να αποδεικνύεται για μια ακόμη φορά αρκούντως αποτελεσματική, όμως, όσο περισσότερο περιηγείστε στον κόσμο του παιχνιδιού, τόσο περισσότερο θα σας «χτυπάει» στο μάτι η επανάληψη και τα υπερβολικά reused assets.

Κάθε εξοχική κατοικία έχει σχεδόν πανομοιότυπο εσωτερικό και «καρμπόν» αρχιτεκτονική, κάθε bunker που καλείστε να εξερευνήσετε μοιάζει περισσότερο με procedural generated τμήματα διαδρόμων, δωματίων και ευρύτερων χώρων. Σε κάθε loot instance θα αρχίσει σταδιακά να γίνεται όλο και πιο έντονη ανακύκλωση των ίδιων αντικειμένων, και το γεγονός πως το looting είναι θεωρώ κάπως υπερβολικό, σχετικά γρήγορα καταλήγει σε ένα ολίγον βαρετό inventory management, παρά σε έναν ενθουσιασμό για το νέο εντυπωσιακό αντικείμενο που ανακαλύψατε.

Εξαίρεση αποτελούν τα αρκετά διαφορετικά ρούχα που βρίσκετε με τα οποία μπορείτε να ντύσετε τον χαρακτήρα σας και να παίξετε με την εμφάνισή του (ορισμένα μάλιστα χαρίζουν διάφορα bonuses), αλλά ακόμα και αυτό το κομμάτι του παιχνιδιού μου αφήνει μια προβληματική εντύπωση. Τα αντικείμενα αυτά είναι θεωρώ συγκριτικά πολλά σε σχέση με τα πιο πρακτικά «καλούδια» και αν λάβουμε υπόψη λεπτομέρειες όπως το γεγονός ότι by default το πλήκτρο C ανοίγει ένα menu που σας δίνει πρόσβαση σε χορούς και gestures του χαρακτήρα σας, μου δημιουργείται η σκέψη πως οι developers πήγαν να «αρμέξουν» το όποιο Battle Royale hype, χωρίς ουσιαστικά να υπάρχει λόγος σε αυτό το game και χωρίς να έχουν πρώτα τελειοποιήσει άλλα, πιο ζωτικής σημασίας mechanics. Τουλάχιστον, κάθε loot instance μοιάζει να είναι διαφορετικό για κάθε παίκτη, ακόμα και αν loot-άρουν το ίδιο σημείο.

Επιπροσθέτως δεν λείπουν τα διάφορα bugs, αλλά και ο περίεργος τρόπος που λειτουργούν ορισμένα πράγματα στο παιχνίδι, τα οποία, τουλάχιστον μέχρι να αποκωδικοποιήσετε τον τρόπο που δουλεύουν, θα σας μοιάζουν με bugs ή glitches. To σύστημα multiplayer είναι κάπως «ιδιότροπο» και ταυτόχρονα αρκετά βασικό. Αυτό σημαίνει πως μην περιμένετε να δείτε lobbies ή λίστες με servers, απλά ξεκινάτε ένα single-player session, και είτε το ρυθμίζετε να είναι «ανοικτό» σε οποιονδήποτε χρήστη του Steam, είτε invite-only για να προσκαλέσετε εσείς του φίλους που θέλετε. Επίσης επιλέγετε τον max αριθμό των παικτών που επιθυμείτε, με το max αυτό να είναι τέσσερις παίκτες προφανώς.

Όταν κάποιος γίνεται spawn στο session σας δυστυχώς συνήθως θα βρίσκεται αρκετά μακριά σας, εκτός και αν είστε κοντά σε κάποιο safe house, και λόγω του μεγέθους του χάρτη μπορεί να πάρει αρκετά λεπτά να συναντηθείτε (εκτός εάν έχετε πάνω σας ένα στρατιωτικό πομπό, αντικείμενο που πρακτικά δημιουργεί ένα spawn point). Ο τρόπος που σώζεται η πρόοδος για τους παίκτες, ο τρόπος με τον οποίο εμφανίζονται ορισμένα objective indicators καθώς και διάφορα άλλα πράγματα στο παιχνίδι ώρες-ώρες μοιάζουν κάπως απρόβλεπτα και ομολογώ ότι μετά από τόσες ώρες παιχνιδιού δεν είμαι σίγουρος για τον ακριβή τρόπο με τον οποίο λειτουργούν διάφορες τέτοιες λεπτομέρειες.

Τέλος θα ήθελα να αναφέρω σε αυτό το σημείο, πως παρόλο που ίσως κάποιοι να μην αρέσκονται σε αυτή την ιδέα, θεωρώ πως το παιχνίδι θα αποκτούσε ένα τεράστιο boost ενδιαφέροντος εάν περιελάμβανε κάποιου είδους permadeath μηχανισμό. Η φύση του τίτλου κατά την άποψη μου «φωνάζει» για κάτι τέτοιο, και παρόλο που ενδεχομένως θα ήταν πλήρως απογοητευτικό να χάνεις την πρόοδό σου μετά από 20 ώρες gameplay ας πούμε, θα έδινε έναν ωκεανό immersion και αίσθησης σκοπού στο game, το οποίο αυτή τη στιγμή σχετικά γρήγορα μετατρέπεται σε μια επαναλαμβανόμενη λούπα εξερεύνησης από μέρος σε μέρος, μάχης με ρομπότ και συλλογής loot, με τον θάνατο να μην αποτελεί ποτέ πραγματικό πρόβλημα για τον παίκτη, καθώς απλά μπορεί να σηκωθεί ξανά και ξανά.

To review βασίστηκε στην ψηφιακή έκδοση του παιχνιδιού για PC, η οποία μας παραχωρήθηκε από την Avalanche Studios. Επίσημος διανομέας στην Ελλάδα είναι η Enarxis Dynamic Media.

IGN Greece Η Microsoft παρουσιάζει το νέο Xbox Game Pass Ultimate Επίσημη παρουσίαση για το Xbox One S All-Digital Edition Προσφορές Xbox Store: 16/04/2019

Πηγή: IGN Greece