For the love of the game

Η πολύωρη συνεδρίαση του ΔΣ του ΕΣΑΚΕ, δεύτερη μέσα σε λίγες μέρες, την ώρα που το πρωτάθλημα της Basket League θυμίζει εμπόλεμη περιοχή είναι ξεκάθαρο ότι δεν μας έκανε σοφότερους. Δεν το περιμέναμε άλλωστε. Για δεύτερη φορά μέσα σε ελάχιστα 24ωρα το προεδρείο του ΕΣΑΚΕ, ιδιοκτήτες και εκπρόσωποι των ομάδων συγκεντρώθηκαν στην ίδια αίθουσα και αποχώρησαν μετά από έξι ώρες δηλώνοντας ότι υπάρχει καλή διάθεση για να βρεθεί λύση. Συστάθηκε μάλιστα και μια επιτροπή η οποία μέσα σε ένα διάστημα πέντε ημερών καλείται να καταθέσει προτάσεις που θα σώσουν, λέει, το πρωτάθλημα, το κύρος του και θα το οδηγήσουν σε καλύτερες μέρες. Προφανώς, η θαυματουργή επιτροπή θα τρίψει το λυχνάρι και θα εμφανίσει το μυθικό τζίνι που ικανοποιεί αυτόματα τρεις ευχές αφού τα χρονίζοντα προβλήματα του μπάσκετ μπορούν να λυθούν ως δια μαγείας και σε χρόνο ρεκόρ. Εννοείται ότι οι πλέον έμπειροι ξέρουν ότι όταν συστήνονται επιτροπές είναι ο εύσχημος τρόπος για να περάσει χρόνος η καλύτερα να χαθεί χρόνος χωρίς να γίνει οτιδήποτε ουσιαστικό. Αν πήρε δύο χρόνια στους ιδιοκτήτες των ομάδων να συστήσουν μια ομάδα εργασίας, τρέμουμε στην ιδέα του πόσο καιρό θα πάρει σε μια επιτροπή να παρουσιάσει αυτές τις λύσεις. Ας πάμε όμως στα πιο σοβαρά και ουσιαστικά.

Το πρωτάθλημα έχει οδηγηθεί στο σημείο μηδέν από την αντιπαράθεση δύο ομάδων. Των μεγαλύτερων και ισχυρότερων οικονομικά και αγωνιστικά της χώρας. Δεν είναι η πρώτη φορά που γινόμαστε μάρτυρες του φαινομένου. Και παλαιότερα τα γραφεία και οι διάδρομοι του ΕΣΑΚΕ είχαν γίνει πεδίο αντιπαράθεσης όπως για παράδειγμα στους μακρινούς τελικούς του 1995. Οι παλαιότεροι τα θυμούνται όλα αυτά και δεν σοκάρονται από την επανάληψη τους από μια νεότερη γενιά παραγόντων. Τότε έπαιζαν και....κυνηγητό στα γραφεία του ΕΣΑΚΕ για το ποιος θα πάρει πρώτος τα εισιτήρια του 5ου τελικού που θα έκρινε τον πρωταθλητή. Σοκαριστική δεν είναι η αντιπαράθεση των δύο ομάδων. Αυτή υπήρχε και θα υπάρχει. Όσο υπάρχουν Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός.

Μόνο που τούτη τη φορά ο λόγος και η ένταση της αντιπαράθεσης δεν έχουν να κάνουν με την κατάκτηση ενός τίτλου, ούτε καν με την απόκτηση ενός τέλειου άλλοθι μετά την αποτυχία των δύο ομάδων να φτάσουν στο φάιναλ φορ της Ευρωλίγκα. Τα ντεσιμπέλ έχουν ανέβει επικίνδυνα γιατί αυτή η αντιπαράθεση έχει αλλάξει επίπεδο και αφορά σε πρώτο χρόνο την προσωπική αντιπαλότητα των ιδιοκτητών τους και όχι την ούτως ή άλλως αναμενόμενη ‘’κόντρα’’ των ομάδων τους. Και την προσπάθεια να αποδείξουν δημόσια ότι μόνο η μια πλευρά λειτουργεί με βάση τη νομιμότητα. Και για το καλό του μπάσκετ. ‘’Για το καλό μου’’ που έλεγε και ο Γιάννης Μηλιώκας σε ένα τραγουδάκι πολλαπλών χρήσεων και ερμηνειών. For the love of the game για να παραφράσουμε το παλιό μότο του ΝΒΑ.

Προφανώς και οι ιδιοκτήτες των δύο ομάδων έχουν προσφέρει μπόλικα πράγματα στο καλό των ομάδων τους. Και του μπάσκετ κατ΄επέκταση. Αυτό δεν μπορεί να το αρνηθεί κανείς. Τα χρήματα τους, την αγάπη τους που αγγίζει τα όρια του πάθους, τον χρόνο τους. Αποδεκτά όλα αυτά. Αλλά καλύτερα να τραβήξουμε μια γραμμή κάπου εδώ. Τα τελευταία δύο χρόνια το μοτίβο είναι περίπου ίδιο. Τις μονές μέρες έχει δίκιο η μια ομάδα και τις ζυγές η άλλη. Μόνο που και οι δύο μιλάνε για τις μέρες που έχουν δίκιο. Την Δευτέρα φταίει ο Παναθηναϊκός, την Τρίτη ο Ολυμπιακός και πάει λέγοντας. Κατά περίσταση ο ένας ξεχνάει τις μονές μέρες και ο άλλος τις ζυγές. Σημείο αναφοράς όμως για τους ιδιοκτήτες τους δεν είναι ποτέ η….προηγούμενη μέρα. Αναζητώντας λοιπόν σε ένα ατέρμονο και αέναο παιχνίδι εντυπώσεων τη δημόσια παραδοχή αρνούνται να χαράξουν μια γραμμή και να ξεκινήσουν από μηδενική βάση. Και όσο δεν συμβαίνει αυτό είναι ικανοί για να μας πείσουν για το άδικο του αντιπάλου να φτάσουν στην εποχή του προπατορικού αμαρτήματος και άντε τώρα να αποδείξεις αν το καταραμένο φίδι που έπεισε την Εύα να αμαρτήσει ήταν Ολυμπιακών ή Παναθηναϊκών αποχρώσεων.

Το παιχνίδι που παίζεται είναι καθαρά επικοινωνιακό και εντυπώσεων. Και για αυτό ακριβώς έχει αρχίσει να γίνεται πολύ επικίνδυνο. Οι μόνοι που αρνούνται να το παραδεχθούν εναρμονισμένοι απόλυτα με τις απόψεις των εκατέρωθεν ιδιοκτητών είναι τα κοπάδια των φανατικών.

Ο Ολυμπιακός φυσικά και θα παίξει στα πλέι οφ. Φυσικά και δεν θα υποβιβαστεί. Εάν είχε αποφασίσει να υποβιβαστεί δεν θα ενδιαφερόταν για το αν ένας διαιτητής θα σφύριζε στον αγώνα με τον Προμηθέα και δεν θα κινούσε γη και ουρανό για να μην εμφανιστεί στο ΣΕΦ. Οι ιδιοκτήτες του δεν θα προσυπογράψουν τον υποβιβασμό της ομάδας ή την μετακόμιση της σε άλλη λίγκα αλλά για να παίξουν στα πλέι οφ θέλουν να το κάνουν ως νικητές. Όχι της ουσίας αλλά των εντυπώσεων. Ναι, παίζουμε αλλά με τους όρους μας.

Ο Παναθηναϊκός φυσικά και ξέρει ότι ο Ολυμπιακός θα παίξει στα πλέι οφ. Αλλά θέλει αντίστοιχα να τον δει απέναντι του όχι ως ισότιμο αντίπαλο αλλά ηττημένο επικοινωνιακά αφού δεν θα έχει φτάσει μέχρι τέλους…Και πριν ενδεχόμενα καταφέρει τον νικήσει εντός των παρκέ να τον σύρει ως ανακόλουθο και ηττημένο στην αρένα των εντυπώσεων.

Φυσικά όλα αυτά γίνονται όπως σας εξηγήσαμε for the love of the game…

Προφανώς και οι ιδιοκτήτες των δύο ομάδων δεν είναι οι αποκλειστικοί υπεύθυνοι. Έχουν μετατρέψει τη λίγκα σε ένα προσωπικό Κολοσσαίο και την μέχρις εσχάτων αντιπαράθεση τους παρακολουθούν ως αμέτοχοι αλλά ατυχώς συνένοχοι οι υπόλοιποι ιδιοκτήτες. Στη λίγκα μετέχουν άλλες 12 ομάδες. Όχι του ίδιου βεληνεκούς με τον Ολυμπιακό και τον Παναθηναϊκό αλλά αναγκαίες για να γίνει ένα κανονικό πρωτάθλημα. Ορισμένοι από τους 12 ιδιοκτήτες είναι περαστικοί που σε λίγο καιρό δεν θα τους θυμόμαστε. Κάποιοι άλλοι καιροσκόποι. Υπάρχουν ευτυχώς και ορισμένοι που ακόμη ξοδεύουν χρήματα για να συντηρούν ομάδες. Παρακολουθούν αμέτοχοι το θέατρο του παραλόγου και εμφανίζονται άτολμοι και αδύναμοι να αρθρώσουν μια κοινή φωνή λογικής. Το θυμούνται μόνο όταν θίγονται τα δικά τους συμφέροντα. Πάρτε ως ένα απλό παράδειγμα το Λαύριο. Είναι δεδομένο ότι κανείς λογικός άνθρωπος δεν μπορεί να επικροτήσει τον τρόπο που έπεσε κατηγορία. Αντί λοιπόν να βρεθεί ένας ουσιαστικός τρόπος να θωρακιστεί το κύρος και η αξιοπιστία του πρωταθλήματος η μοναδική ομόφωνη απόφαση που πήραν οι παρευρισκόμενοι στον ΕΣΑΚΕ ήταν να γίνει πρόταση αναδιάρθρωσης και να παίξουν του χρόνου 16 ομάδες στη Basket League. Σε ένα πρωτάθλημα που τα έσοδα του (και κατ΄ επέκταση τα δικά τους έσοδα) μειώνονται δραματικά αποφάσισαν η ήδη μικρή πίτα να μοιραστεί σε δύο επιπλέον κομμάτια και τα ψίχουλα της κρατικής τηλεόρασης και μερικών χορηγών να ‘’ταϊσουν’’ ακόμη περισσότερα στόματα. Επόμενη κίνηση να βρεθεί ο σύγχρονος Ιησούς που θα αναλάβει την προεδρία της λίγκας για να θρέψει με ένα καρβέλι ψωμί μερικές χιλιάδες ανθρώπους ή σε πιο πρακτικές λύσεις να αρχίσουν να πληρώνουν και από την τσέπη τους για να δείχνει η τηλεόραση μπάσκετ. Ψιλά γράμματα όλα αυτά. Δεν ξέρω τι μπορεί να σκεφτόταν μέσα στην αίθουσα ο πρώην πρόεδρος του ΕΣΑΚΕ Θόδωρος Καρατζάς που πριν από 20 χρόνια μάζευε στα γραφεία του Συνδέσμου τα κανάλια και τους δημοσιογράφους απλά για να ανακοινώσει που θα μοσχοπουλήσει τα τηλεοπτικά δικαιώματα της διοργάνωσης του καλύτερου πρωταθλήματος της Ευρώπης όπως το είχε (ευφυώς) βαφτίσει. Οι εποχές άλλαξαν, τώρα απλά έχουμε πρωτάθλημα. Άντε με το καλό να έχουμε και πλέι οφ και πρωταθλητή για να αισθανθούμε την ψευδαίσθηση ότι επέστρεψε η ομαλότητα στο μπάσκετ. For the love of the game βεβαίως…

Στο μικρό Λαύριο έλαχε λοιπόν να πέσει η δαμόκλεια σπάθη. Σε λάθος κεφάλι, μια απλή ασήμαντη παράλληλη απώλεια στον πόλεμο των μεγάλων. Άλλωστε το είπε και στην ΕΡΤ ο συμπαθής πρόεδρος του Γιάννης Ψαράκης. ‘’Εμείς τι φταίμε να πληρώνουμε για κάτι που αφορά τον Παναθηναϊκό και τον Ολυμπιακό’’. Σωστό, άλλωστε δεν παίζατε στο ίδιο πρωτάθλημα, δεν μετείχατε των ίδιων συνεδριάσεων, δεν παρακολουθούσατε απαθείς την εξέλιξη του φαινομένου. Προχθές ήταν το Λαύριο, αύριο μια άλλη ομάδα και του χρόνου η ίδια δαμόκλεια σπάθη θα πέσει στο κεφάλι κάποιου ακόμη….ανυποψίαστου. Στην χώρα που οι καλύτερες επαναστάσεις έχουν γίνει από τους καναπέδες και τα….πληκτρολόγια η απάθεια μπερδεύεται με τη συμπάθεια. Κύριο μέλημα των υπόλοιπων 12 ομάδων δεν είναι η δημιουργία ενός ισότιμου πρωταθλήματος αλλά το πως θα αποκτήσουν λίγη από την εύνοια των δύο μεγάλων και στο πως θα παίζουν κάθε δύο χρόνια παιχνίδια εξουσίας για την ανάδειξη του επόμενου (αναλώσιμου) προέδρου του ΕΣΑΚΕ. For the love of the game βεβαίως….

Για την αγάπη του μπάσκετ ακούστηκαν και μερικά σωστά πράγματα στον ΕΣΑΚΕ. Η πρόταση του Ολυμπιακού για κεντρική διαχείριση των τηλεοπτικών δικαιωμάτων έπρεπε να έχει γίνει πριν από…..δέκα χρόνια. Έγινε τώρα στο πλαίσιο ενός τακτικού ελιγμού. Η δήλωση του Δημήτρη Γιαννακόπουλου ότι τις αποφάσεις πρέπει να της παίρνουν οι ιδιοκτήτες και όχι οι εκπρόσωποι τους είναι 100% σωστή. Μόνο που εδώ και δέκα χρόνια στον ΕΣΑΚΕ πηγαίνουν συνήθως οι εκπρόσωποι των ομάδων (πλην ελαχίστων εξαιρέσεων) και περνάνε ευχάριστα την ώρα τους. Προφανώς και η δήλωση του κυρίου Γιαννακόπουλου έγινε για να καταδειχθεί η επί ώρα απουσία των αντιπάλων του ιδιοκτητών από την αίθουσα. Οσο για την καταδίκη φαινομένων βίας και τρομοκρατίας εννοείται πως ειπώθηκε το αυτονόητο. Αλλά καλύτερα τον συγκεκριμένο φάκελο να τον κρατήσουμε κλειστό και να αφήσουμε τους σκελετούς να αναπαύονται σε κλειδαμπαρωμένες ντουλάπες. Με απλά λόγια: Ακόμη και οι καλύτερες των προθέσεων από την πλευρά των δύο αιωνίων έχουν καλυφθεί πλέον από ένα νέφος καχυποψίας, τακτικισμού, επικοινωνιακών τρικ. Ένα νέφος που δημιούργησαν οι ίδιοι και για το οποίο διαμαρτύρονται και οι ίδιοι! Και αν βραχυπρόθεσμα τις παράλληλες απώλειες του πολέμου θα πληρώσει(;) το Λαύριο όχι σε ένα μακρινό μέλλον θα πληρώσουν το τίμημα και οι δυο αιώνιοι. Η σταδιακή απαξίωση του πρωταθλήματος θα οδηγήσει στην απαξίωση όλων των εμπλεκόμενων. Όσο διαρκεί βέβαια η αντιπαράθεση με τα τυφλά εκατέρωθεν κτυπήματα δεν μπορούν να το δουν. Όπως ετεροχρονισμένα αντιλαμβάνονται κατά περίσταση τι πήγε στραβά. Την ώρα όμως που τολμά οποιοσδήποτε να ψελίσει την πιθανότητα του λάθους γίνεται ένας εύκολος στόχος, ο ‘’εχθρός του λαού’’ και ο στόχος των αλλοφρόνων οπαδών στα πέταλα των δύο γηπέδων και στη σύγχρονη αρένα των social media. Κανείς δεν θα θυμάται ή δεν θέλει να θυμάται τους λίγους ψύχραιμους που έβλεπαν και συνεχίζουν να βλέπουν πόσο αδιέξοδη είναι η λογική του μέχρι τέλους για τον Ολυμπιακό ή της όχι μακρινής αντιπαράθεσης του Παναθηναϊκού με την Ευρωλίγκα. Όλοι αυτοί δεν είμαστε τίποτε άλλο παρά μόνο τα δέντρα που βρίσκουν στο δρόμο τους δύο ‘’ελέφαντες’’ που καλπάζουν ασταμάτητοι μέσα στο δάσος. Τι κρίμα που είμαστε και οι τελευταίοι αφελείς που ακόμη σκεφτόμαστε το μπάσκετ. Μια ασήμαντη θλιβερή μειοψηφία, ένα στατιστικό λάθος.