Euroleague: Ο Μάικ Τζέιμς έχει τα περισσότερα να αποδείξει

Δύσκολο να βρεις κάποιον με περισσότερες μάρκες στο ποντάρισμα από τον Μάικ Τζέιμς στα φετινά πλέι-οφ, ειδικά αν βάλει στη συζήτηση την ηλικία του και το πόσες ακόμα ευκαιρίες θα έχει να διεκδικήσει την κορυφή. Φυσικά είναι δόκιμο να τον συγκρίνει κανείς με παρόμοια μεγέθη: με τον Λορέντζο Μπράουν, τον Γουίλμπεκιν, τον Καλάθη, τον Τσάτσο, τον Σλούκα για να συνεννοούμαστε. Ας πούμε ο Μπόλντγουιν στα 27 του θα έχει κι άλλες ευκαιρίες, όμως ο Τζέιμς τον Αύγουστο θα κλείσει τα 33.

Όλοι έχουν κάτι να αποδείξουν, ακόμα και οι πιο παρασημοφορημένοι, εντούτοις ο αινιγματικός

Αμερικανός κυκλοφορεί επί μια επταετία στην Ευρώπη (με εξαίρεση τα 2 διαστήματα του ΝΒΑ) ως ο καλύτερος παίκτης που δεν έχει παίξει σε φάιναλ φορ από το 2016 και έπειτα, όταν συνόδευσε τους Μπουρούση, Άνταμς, Μπερτάνς, Χάνγκα και σία στο Βερολίνο και στον επικό ημιτελικό με τη Φενέρ. Έφτασε κοντά πέρσι με τη Μονακό, τσακώθηκε και δεν έπαιξε το ’21 με την ΤΣΣΚΑ, απέτυχε να μπει στα πλέι-οφ σαν πρώτος σκόρερ στο Μιλάνο, έχασε 1-3 από τη Ρεάλ σαν παίκτης του Παναθηναϊκού το’18 και 0-3 από τη Φενέρ το 2017.

Όπως και να το κάνεις, είναι αρκετός καιρός.

Στα φετινά πλέι-οφ κυκλοφορούν αρκετοί που α) είτε έχουν κερδίσει τον τίτλο (Τσάτσο, Γιουλ, Σλούκας, Καλάθης – έστω πολύ παλιά, Μπράουν λόγω Ευρωμπάσκετ) και που β) θα έχουν κι άλλες ευκαιρίες (Μπόλντγουϊν, Γουίλμπεκιν – αν και όχι πολλές, Οκόμπο, Σατοράνσκι, Μούσα). Στην πραγματικότητα ο μοναδικός ο οποίος μπορεί να μπει στην ίδια συζήτηση με τον Τζέιμς είναι ο Νίκο Μίροτιτς του 0/3 σε φάιναλ φορ.

Όταν ο Τζέιμς έφυγε από τον Παναθηναϊκό το 2018, το έκανε για δύο λόγους. Πρώτον, γιατί οι πράσινοι έριξαν το μπάτζετ και δεν κατάφεραν να τον πληρώσουν. Δεύτερον, γιατί ήθελε μια δική του ομάδα, όχι να είναι το έτερον ήμισυ του Νικ Καλάθη. Το πρώτο πιθανότατα θα το ξαναέκανε, το δεύτερο δεν είμαι σίγουρος. Αλλά δεν έχει σημασία τώρα πια.

Η ποιότητα του Τζέιμς δεν αμφισβητείται: είναι ο πιο πλήρης γκαρντ στην Ευρωλίγκα αυτή τη στιγμή, με σημαντική διαφορά από τον δεύτερο και ο καλύτερος σκόρερ στη μετά Ντε Κολό εποχή (σόρι Αλεξέι Σβεντ). Αυτό που θα καθορίσει με ποιον τρόπο θα μιλάμε για τον Τζέιμς σε πέντε χρόνια από τώρα είναι το τι θα καταφέρει στην Ευρωλίγκα. Ακόμα και αν κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί έναν τίτλο σε ένα σύστημα διεξαγωγής που προβλέπει δύο «ξαφνικούς θανάτους» στο φινάλε, μοιάζει προαπαιτούμενο για τον φακιδοπρόσωπο Αμερικανό να οδηγήσει την ομάδα του στο ραντεβού των κορυφαίων. Στο κάτω κάτω, ο ίδιος έβαλε τη συζήτηση εκεί, στο «η ομάδα ΜΟΥ». Αν πάρεις την ευθύνη (και ο Τζέιμς δεν κρύφτηκε ποτέ από αυτήν, ίσα ίσα που κάποιες στιγμές την εκβίάσε), τότε φτιάχνεις για τον εαυτό σου την υποχρέωση.

Πέρσι ο ίδιος και η Μονακό έδωσαν λυσσώδη μάχη με τον Ολυμπιακό. Φέτος, με το πλεονέκτημα της έδρας, έχουν τον πρώτο λόγο απέναντι στη Μακάμπι, σε μια σειρά που στα χαρτιά μοιάζει αρκετά ισορροπημένη. Ο Τζέιμς καλείται να είναι η ειδοποιός διαφορά, ειδάλλως κινδυνεύει να κατηγοριοποιηθεί σαν μια πολύ βελτιωμένη έκδοση του Κιθ Λάνγκφορντ.