Euro 2004 : Εσείς που ήσασταν;

Ιστορική στιγμή είναι όταν μπορείς να θυμηθείς ακριβώς που ήσουν όταν συνέβη κάτι εξαιρετικά σημαντικό ή τουλάχιστον έτσι το καθορίζω εγώ.

Θυμάμαι που ήμουν όταν έμαθα ότι θα γίνω μπαμπάς, θυμάμαι που ήμουν όταν έπεσε το δεύτερο αεροπλάνο στους δίδυμους πύργους, θυμάμαι ακριβώς που ήμουν όταν η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ έκανε την ανατροπή απέναντι στην Μπάγερν Μονάχου μέσα στο Καμπ Νόου για να κατακτήσει το Champions League με δύο γκολ

Νομίζω ότι όλοι μπορείτε να θυμηθείτε που ήσασταν όταν σκόραρε ο Χαριστέας στον τελικό με την Πορτογαλία.

Όλοι εκτός αν ήσαστε Millennials και δεν θυμάστε σχεδόν τίποτα.

Δεν έχει και τεράστιο ενδιαφέρον η δική μου ιστορία…

…ήμουν στην ΕΡΤ να μοντάρω τους αγώνες της Εθνικής ομάδας για την εκπομπή μετά το παιχνίδι και αυτό που για πολλούς ήταν ένα πάρτυ, μια λύτρωση γιατί κατακτήσαμε το τρόπαιο, για εμένα ήταν μια λύτρωση γιατί τελείωνε ένας μήνας γεμάτος άγχος, γεμάτος πίεση για να προλάβουν να παίξουν στον αέρα τα βίντεο με τα highlights.

Βλέποντας τους Δανούς να γιορτάζουν στα παιχνίδια του Nations League τα τριάντα χρόνια από την κατάκτηση του Euro 1992 είπα, ρε φίλε δεν έχουμε να ζηλέψουμε τίποτα από κανέναν σε επίπεδο Εθνικής ομάδας.

Στο άλλο επίπεδο, το συλλογικό, έχουμε να ζηλέψουμε πολλά και από όλους.

Πιθανότατα είδαμε κάτι που δεν θα δούμε ξανά ποτέ. Είδαμε κάτι που το έβλεπες και έλεγες… δεν μπορεί, δεν γίνεται. Για όλους ήταν η έκπληξη του αιώνα στο ποδόσφαιρο. Μόνο την κατάκτηση της Premier League από την Λέστερ μπορώ να βάλω στο ίδιο επίπεδο.

Ένα ένα, να πάρεις τα παιχνίδια, για βοήθεια της τύχης άντε να μιλήσεις μόνο με τους Τσέχους στον ημιτελικό γιατί είχαν δύο δοκάρια στο εικοσάλεπτο, τραυματίστηκε ο Νέτβεντ στο πρώτο ημίχρονο και στην παράταση σκοράραμε χωρίς καν να μπορούν να αντιδράσουν.

Σε όλα τα άλλα ματς έγινε αυτό που έπρεπε. Νικήσαμε δίκαια δύο φορές τους Πορτογάλους, δίκαιη ισοπαλία με την Ισπανία, δίκαιη ήττα από την Ρωσία, δίκαιη νίκη με την Γαλλία.

Ο Σεϊταρίδης έμοιαζε με τον Μαϊκόν, ο Καψής, ο Δέλλας ήταν ο Νέστα με τον Καναβάρο, ο Φύσσας ήταν ο μπακ που ήθελαν οι Ισπανοί (…αληθινή ιστορία), ο Νικοπολίδης ήταν ο Νικοπολίδης, ο Χαριστέας σκόραρε περισσότερα γκολ από τους Τιερί Ανρί, Κριστιάνο Ρονάλντο, Ζλάταν Ιμπραχίμοβιτς, Ρόι Μακάι, Μάικλ Όουεν και Νταβίντ Τρεζεγκέ.

Και ο Όττο… αχ ο Όττο!

Όλοι ψυχή βαθιά και καρδιά και πάνω από όλα κι ένας αρχηγός για Όσκαρ.

Όποιος και να με ρωτήσει δεν έχω πρόβλημα να το πω.

Αυτή η ομάδα είχε τον αρχηγό που της άξιζε. Αν δεν έχεις δει στον αγωνιστικό χώρο αυτούς τους ήρωες να παίζουν, αν δεν έχει ακούσει τι γινόταν και ποιός μιλούσε την ώρα του αγώνα, δεν μπορείς να καταλάβεις την σημασία του Ζαγοράκη για αυτήν την ομάδα.

Εκτός από το αγωνιστικό πιο σημαντικό από όλα ότι έβγαινες στον δρόμο και έβλεπες χαμόγελα, ότι – μπορεί να ακούγεται περίεργο τώρα πιά – ο κόσμος ήταν ευγενικός, έβγαινες στον δρόμο μετά τους αγώνες και όλοι ήταν μια παρέα.

Δεν ξέρω αν θα το ζήσουμε ξανά αυτό – όχι το να πάρουμε το Euro αυτό μου μοιάζει εντελώς απίθανο – αλλά το να είναι όλοι μια παρέα, να τραγουδάνε, να χορεύουν, να γεμίζουν τον δρόμο εκατομμύρια για να υποδεχτούν μια άλλη παρέα.

Α και για να μην το ξεχάσω… η Αγγλία, το Βέλγιο, χώρες με παράδοση, χώρες με ταλέντο περισσότερο από εμάς, το τρόπαιο αυτό δεν το έχουν κατακτήσει.

Αυτά και καλά να είμαστε να φτάσουμε ξανά κοντά σε αυτό το επίπεδο γιατί και κοντά να φτάσουμε… καλά είναι.