Dark Phoenix Review

Η πρώτη μάχη του Φοίνικα. Η τελική μάχη των X-Men.

Ο Simon Kinberg, που έχει γράψει, μεταξύ άλλων, τα “The Last Stand”, “Days of Future Past” και “Apocalypse”, κάθεται για πρώτη φορά στην καρέκλα του σκηνοθέτη για να μας φέρει την τελευταία X-Men ταινία της σειράς του reboot που ξεκίνησε με το “The Last Stand” το 2016, αλλά και έβδομη και τελευταία προσθήκη στη βασική σειρά των X-Men. Κανείς δεν ξέρει ακόμα τι αλλαγές θα φέρει στους μεταλλαγμένους η νέα

εποχή της Disney, αλλά στην προκειμένη περίπτωση, ήταν μια καλή κίνηση να πάρει τα ηνία κάποιος που έχει ασχοληθεί χρόνια με το franchise και φαίνεται να το εκτιμά βαθιά.

Όχι ότι το “Dark Phoenix” είναι στην κορυφή των X-Men ταινιών. Δεν ξεπερνάει προκατόχους του όπως “Days of Future Past” ή “The Last Stand”, αλλά μόνη της πρόκειται για μια αξιοπρεπής προσθήκη, που βλέπεται ευχάριστα και δεν κουράζει. Ωστόσο, δεν μπορούμε να μην λάβουμε υπόψιν μας, μιας και το είδος των υπερηρωικών κινηματογραφικών franchise δεν έχει πλέον και μεγάλη διαφορά από το τηλεοπτικό φορμάτ, τουλάχιστον όσον αφορά την ουσία της ιστορίας, πως δεν πρόκειται για ένα αυτοτελές φιλμ. Πρόκειται για το φινάλε και η αλήθεια είναι ότι γι’ αυτήν την απαιτητική ιδιότητα, είναι κάπως άνευρο, ευτυχώς όμως όχι άγευστο.

Όλα λειτουργούν στο “Dark Phoenix”, μπορεί όχι με την ισχύ που ευελπιστούσαν οι συντελεστές, αλλά λειτουργούν και μάλιστα πολύ περισσότερο απ’ όσο περιμέναμε (και σίγουρα, πολύ περισσότερο απ’ όσο ακούγεται). Στο επίκεντρο, τουλάχιστον για το πρώτο μισό της ταινίας, έχουμε την Dark Phoenix που ενσαρκώνει η Sophie Turner, η οποία εδώ φέρνει μια πολύ καλή βερσιόν της ηρωίδας της, που δεν έχει βρει ακόμα την ταυτότητά της και που το παρελθόν της την καθοδηγεί και λίγο την ορίζει. Η Sophie Turner βγάζει αβίαστα αυτήν την στωικότητα και το δράμα του χαρακτήρα της, χωρίς αχρείαστες φανφάρες, κάτι που δικαιώνει τον ρόλο. Στο “Dark Phoenix” ο χρόνος είναι μετρημένος ανάμεσα στην Grey για αρχή, ύστερα στον Charles Xavier και λίγο πιο μετά στον Magneto. Το μεγάλου ατού στην προκειμένη είναι φυσικά το cast, James McAvoy και Michael Fassbender αντίστοιχα, που δίνουν μια σοβαρή, ελιτιστική υφή στο σύνολο, δεν ξεφεύγουν και αποπνέουν μια ιδανική σοβαρότητα για τους χαρακτήρες τους και τα διλήμματά τους, ασχέτως των εκνευριστικά απλοϊκών διαλόγων.

Στο “Dark Phoenix” η εσωτερική πάλη του προφέσορα φαίνεται, όπως φαίνεται και η πρόθεση για την παρουσίαση κάτι πιο ανθρώπινου, λίγο πιο ελαττωματικού, πιο μη ρομποτικού, που εν τέλει δουλεύει. Όπως δουλεύει και η μικρή έστω, εξέλιξη του Magneto, ασχέτως αν θα θέλαμε για το φινάλε να τη δούμε περισσότερο. Οι παράπλευροι χαρακτήρες όπως Storm, Mystique, Cyclops και Nightcrawler, μένουν στο παρασκήνιο, χωρίς να ξεχνιούνται, γιατί ακριβώς πρέπει να γίνει χώρος για κάτι, αν όχι φρέσκο, τουλάχιστον μη χιλιομασημένο. Ακόμα κι από την αντίπερα όχθη, η νέα απειλή που εδώ ενσάρκωσε η Jessica Chastain, έχει σίγουρα περισσότερη ισχύ από αρκετούς άλλους supervillains, χωρίς πολλές επεξηγήσεις.

Φυσικά, εν έτει 2019 και μετά από αναρίθμητες κόμικ ταινίες υπερηρώων, δεν μιλάμε για το αν κάποια ταινία του είδους αυτού θα έχει καλά γραφικά ή όχι, αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Η απόδοσή τους όμως, τα χρώματα, τα σχέδια, τα σημεία που θα κάνουν την υπερβολή τους, είναι άλλη ιστορία κι εδώ τα οπτικά εφέ των μεταλλαγμένων είναι όντως επιτυχημένα.

IGN GreeceΤην πρωταγωνίστριά του παρουσιάζει η νέα αφίσα του "Dark Phoenix"Xωρίς Stan Lee το "X-Men: Dark Phoenix"X-Men: Dark Phoenix / X-Men: Ο Μαύρος Φοίνικας - Launch Trailer (Υποτιτλισμένο)

Πηγή: IGN Greece