Aurion: Legacy of the Kori-Odan Review

A path to the Awakening

Στο πρόσφατο GameAthlon, σε μία από τις σπάνιες στιγμές που δε χάζευα τις... cosplayers, θυμάμαι την συνάδελφο Ανδριανή να λέει σ’ ένα παλικάρι που ενδιαφερόταν να γίνει μέλος της συντακτικής ομάδας: “θα παίξεις παιχνίδια που ούτε που τα φανταζόσουνα”. Όντως. Πλούσιο 2D Action-RPG από την Kiro’o Games του Καμερούν. Το πρώτο video game μάλιστα στην ιστορία της χώρας! Πόσοι άραγε να του έχουν δώσει μια ευκαιρία;

Και αν δε δώσουμε ευκαιρίες σε τέτοιες πρωτοποριακές κινήσεις, πώς θα τους βοηθήσουμε να συνεχίσουν το έργο τους; Θα μου πείτε και με το δίκιο σας, “τι θα κάνουμε, θα αδειάζουμε τα πορτοφόλια μας σε κάθε indie που βγαίνει”; Σαφώς και όχι, αλλά γι’ αυτό είμαστε εμείς εδώ. Για να τρώμε στη μάπα και τα καλά και τις μπαρούφες και να σας ενημερώνουμε (βέβαια αυτό απαιτεί από μέρους σας να διαβάσετε το εκάστοτε review- κοιτώντας μόνο το σκορ δημιουργούνται πολλές φορές ψευδείς εντυπώσεις). Θέλετε τη γνώμη μου; Όλοι αγαπάμε τους ΑΑΑ τίτλους, αλλά χίλιες φορές μία μετριοκαλή indie δημιουργία ποτισμένη με μεράκι και με χρηματοδότηση από το Kickstarter, παρά να μου πουλάνε φύκια για μεταξωτές κορδέλες.

Κάτι τέτοιο είναι και το Aurion: Legacy of the Kori-Odan. Με ελαττώματα; Ναι. Ανούσια περιπλεγμένο; Κι αυτό. Θα είναι από τα καλύτερα indies που έχετε παίξει; Πολύ αμφιβάλλω. Αλλά διάολε, ξεχειλίζει από την προσπάθεια της ομάδας του και την αγάπη που το έχουν λούσει. Ακόμα και comic του θα βρείτε στο site της Kiro’o Games. Θα πω μεγάλη κουβέντα: μέχρι στιγμής, το Aurion: Legacy of the Kori-Odan είναι ο Τάσος Πάντος της καρδιάς μου. Ο Cafu των φτωχών, αυτός (ο τίτλος) που ενώ υπάρχουν εκατοντάδες καλύτεροί του, εκείνος δίνει και την ψυχή του ώστε αυτό που θα πάρεις, να ξέρεις ότι είναι αποτέλεσμα του 110%. Αυτό βέβαια δε σημαίνει ότι θα του χαρίσουμε κάστανα…

Η ιστορία του παιχνιδιού, διαδραματίζεται στον πλανήτη Auriona, στον οποίο υπάρχουν κάποιες ξεχωριστές κατηγορίες ανθρώπων, οι Aurionics, που μπορούν να εκμεταλλεύονται την ενέργεια των φυσικών στοιχείων. Το τί στοιχεία (ή όπως αναφέρονται in-game, Aurions) μπορούν να διαχειριστούν, είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με την ίδια τους τη ψυχή και τους προγόνους τους και ονομάζεται Legacy. Πρωταγωνιστές είναι ο νεοεστεμμένος και φρεσκοπαντρεμένος Aurionic βασιλιάς της Zama, Enzo και η σύζυγός του Erine. Στιγμές μετά το γάμο και τη στέψη τους (γαμοστέψη δηλαδή…) γίνεται πραξικόπημα από το γαμπρό του…; Μπατζανάκη του…; Κουνιάδο του…; Τον αδερφό της γυναίκας του τέλος πάντων. Ύστερα από έντονη μάχη με τα Legacies τους, ο Enzo νικάται κατά κράτος. Με τη βοήθεια της μέντορά του όμως, το βασιλικό ζεύγος διαφεύγει και βρίσκεται εξόριστο σε ξένη χώρα. Από εκεί, θα ξεκινήσει ένα ταξίδι περιπλάνησης και αυτογνωσίας για τους ήρωές μας, ώστε ο νεαρός ηγεμόνας να ξεκλειδώσει όλα του τα Legacies και με τη βοήθεια των όποιων συμμάχων βρει, να διεκδικήσει πίσω το θρόνο, για το καλό της πατρίδας του.

Στο +20ωρο playthrough, το story περιπλέκεται περαιτέρω. Δυστυχώς κάποιες φορές τραβιέται (χρονικά) αρκετά, σε σημείο που νιώθαμε ότι παίζουμε βδομάδες! Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να μη “δένεται” κάποιος στην πλοκή. Να είμαστε ειλικρινείς, μέχρι τα μισά του progression μας, δε μπορούμε να πούμε πως το σενάριο μας είχε κάνει να κολλήσουμε. Έπειτα βελτιώθηκε, αλλά και πάλι, νιώθαμε πως η εξέλιξη χωρίζεται σε… arcs! Είναι τέτοια η προσπάθεια των developers για δομή, ανάλυση και “ξεψάχνισμα” όποτε επισκέπτεστε νέα χώρα, που ειλικρινά πιστεύουμε πως θα ταίριαζε περισσότερο σ’ ένα “επεισοδιακό” στυλ, όπως έκανε η Telltale Games (R.I.P.) για παράδειγμα. Δεν είναι απαραίτητα αρνητικά τα παραπάνω και αντιλαμβανόμαστε την ευγενή πρόθεση για μία άρτια ιστορία, αλλά… μπουχτίσαμε στα infos, στα tutorials και στο από πού κρατάει η σκούφια της κάθε φυλής. Έχει και μια ονοματολογία δε… Τα μισά δεν τα καταλαβαίναμε και τα άλλα μισά τα είχαμε ξεχάσει μέχρι να τελειώσουμε το διάλογο.

Συνολικά όμως, πρόκειται για ένα αξιοπρεπές story, με τις καλές και με τις αδιάφορες στιγμές του. Είναι βαθιά εμπνευσμένο από την αφρικανική κουλτούρα, θίγοντας μάλιστα κοινωνικά ζητήματα (όπως το ανθρώπινο trafficking, τη σκλαβιά, το μεταναστευτικό, τις ταξικές διαφορές), αλλά και πιο προσωπικά, πιο υπαρξιακά. Έχει plot twists, που ακόμα και αν τα είχαμε μυριστεί κάποια ή ήταν ελαφρώς ανούσια, τόνωναν το ενδιαφέρον, χιούμορ (και σεξουαλικά υπονοούμενα), αντιδράσεις που δε συνηθίζονται σε πρωταγωνιστικούς χαρακτήρες, bromance, μέχρι και… χελωνονιντζάκια βρήκαμε στο background. Ε, έχει όμως και κάποιες φάσεις που λες… ήμαρτον! Ο άλλος ήταν “στις τελευταίες στιγμές του” και “δεν προλαβαίνετε να με σώσετε” και όχι μόνο μας έκανε επί ένα τέταρτο κοσμογονική ανάλυση, παλέψαμε (με τον ετοιμοθάνατο!) κιόλας!

Οι περισσότερες ενστάσεις μας όμως βρίσκονται στο gameplay. Αχρείαστα μπουκωμένο κι αυτό. Τόσο, που το ίδιο το παιχνίδι συνιστά χειριστήριο αντί keyboard και mouse! Την περισσότερη ώρα θα τη φάτε να περιπλανιέστε από screen σε screen και να παλεύετε σε real-time μάχες. Στις οποίες μας πήρε ώρα να βρούμε τα πατήματά μας, μιας και τα υπεραναλυτικά tutorials (για τα 752 διαφορετικά κουμπιά που θα χρειαστούμε…) περισσότερο μας μπέρδεψαν παρά μας βοήθησαν.

Σε γενικές γραμμές, χειριζόμαστε τον Enzo, με την Erine σε υποστηρικτικό ρόλο, να καλείται όποτε χρειάζεται. Σε όλα τα battles έχουμε δύο modes να επιλέξουμε, το απλό και το Aurionic, τα οποία και εναλλάσσουμε κατά βούληση. Το μεν είναι physical επιθέσεις με τις γροθιές ή κάποιο όπλο και το δε, οι “special”, τα Legacies. Το ζήτημα είναι πως το απλό είναι ελαφρώς… άχρηστο. Τίποτα δε μας εμποδίζει να μπαίνουμε κατευθείαν στην πιο powered up φάση από την αρχή, οπότε γιατί να υπάρχει διαχωρισμός; Ίσα- ίσα, περισσότερα προβλήματα δημιουργεί, καθώς τα healing items βρίσκονται στο interface του simple mode και τα Aurions στου άλλου! Ελάχιστες ήταν οι φορές που, λόγω τακτικής ή για το achievement, έπρεπε να προτιμήσουμε τις απλές επιθέσεις. Βάλτε τώρα ότι κάθε επίθεση, ειδικά όταν είναι special, καταναλώνει μονάδες AP, τις οποίες πρέπει να φορτίζουμε (είτε χειροκίνητα, είτε μέσω items) και καταλαβαίνετε γιατί δυσκολευτήκαμε στις αρχές. Πιστέψτε μας, περαιτέρω ανάλυση θα σας μπερδέψει κι άλλο. Είναι από τις περιπτώσεις που συνιστούμε trial and error…

Μία άλλη παρατήρηση που έχουμε να κάνουμε πάνω στις μάχες, είναι πως, μόλις πήραμε το κολάι, στην πλειονότητά τους μας φάνηκαν εύκολες και επαναλαμβανόμενες. Υπήρξαν βέβαια και στιγμές που το difficulty spike χτύπησε κόκκινο, άλλα περισσότερο δίνεται η εντύπωση κακού σχεδιασμού (και ελαφριάς αδικίας), παρά πρόθεσης να χρησιμοποιήσουμε μια διαφορετική τακτική ή προσέγγιση.

Αφήνοντας στην άκρη το (ανούσια) πολύπλοκο combat system, στο exploration, στο menu και στα interactions μας, χρειάζεται να πατάμε (και εδώ) ένα σωρό διαφορετικά buttons… Χ για το ένα, Υ για το άλλο, Α ή Β για το τρίτο. Το συνηθισμένο Α= “ναι”, Β= “όχι” που χρησιμοποιείται παντού, τί είχε;! Αποκορύφωμα όλων, το πιο ανεκδιήγητο σύστημα σκαρφαλώματος *ever*.

Στον τεχνικό τομέα, είναι λογικό από μια μικρή παραγωγή να μην περιμένουμε θαύματα. Τα hand drawn γραφικά “στο χαρτί”, σχεδιαστικά δηλαδή, είναι όμορφα, με επιρροές από τα Γαλλοβελγικά κόμικς κατ’ εμάς, αλλά δεν αποτυπώνονται πολύ καλά in-game. Σα να μην είναι αρκετά refined. Το animation στα cinematics δε, μας φάνηκε κάπως στριφνό, χωρίς καλή ροή. Συνολικά, είχαμε συνεχώς την εντύπωση πως παίζαμε παιχνίδι του… 2006, σήμερα.

Το θετικό είναι ότι τα minimum requirements του τίτλου είναι ιδιαιτέρως χαμηλά. Πιο χαμηλά και από τα specs του πολυαγαπημένου μας, αισίως δεκαετούς, Καρβουνιάρη(™) που χρησιμοποιήσαμε κατά το ήμισυ, με Intel Core 2 duo T6400 2GHz, RAM 4GB και τη GT130M της Nvidia.

Κάποιες τεχνικές αστοχίες που παρατηρήθηκαν, ήταν στο αγγλικό localization (το Καμερούν είναι Γαλλόφωνο) όπου συναντήσαμε μπόλικα λάθη, οι κακοί χρόνοι φόρτωσης –ακόμα και στο “βασικό” μας σύστημα με i5-4460 3.2GHz, 8GB RAM και τη R9 380 4GB-, ενώ είχαμε κι ένα bug που δε μας επέτρεπε να κάνουμε interaction με κάποιους NPC. Επιπροσθέτως, αντιμετωπίσαμε και ένα crashάρισμα.

Ο ηχητικός τομέας δε χρήζει ιδιαίτερης ανάλυσης. Η μουσική, αφρικανικού στυλ, ήταν αρκετά μονότονη και με επαναλήψεις, ενώ έχουμε και απουσία voice acting. Εξαιρουμένων κάποιων σκόρπιων λέξεων και κραυγών στα cinematics, που δε γνωρίζουμε αν πρόκειται για υπαρκτή Αφρικανική διάλεκτο ή για gibberish.

To review βασίστηκε στην ψηφιακή έκδοση του παιχνιδιού για PC, η οποία μας παραχωρήθηκε από την Kiro'o Games.

IGN GreeceKingdom Hearts 3 και Resident Evil 2 στην κορυφή των πωλήσεων του ΙανουαρίουΚύριο μέλος του PlayStation λέει ότι δεν θα πρέπει να υποτιμάμε τη Nintendo - DICE 2019Η Activision Blizzard ξεκίνησε τις απολύσεις υπαλλήλων

Πηγή: IGN Greece