Aladdin Review

Διάλεξε τρεις ευχές.

Ο Aladdin, ένας αλητάκος του δρόμου, ερωτεύεται την πριγκίπισσα του κάστρου του σουλτάνου, Jasmine. Όταν ο μοχθηρός μάγος Jafar, καταδιώξει τον Aladdin θα κάνει ότι μπορεί για να εκμεταλλευτεί το μαγικό λυχνάρι και το τζίνι του λυχναριού.

Ο ικανότατος Guy Ritchie, συνεχίζει την περιήγησή του στο χώρο του blockbuster σινεμά, καθώς μετά τις

περιπέτειες του Sherlock Holmes, στρέφεται στη Live-action μεταφορά, του αγαπημένου και κλασσικού καρτούν του Disney, Aladdin, ένα ανατολίτικο παραμύθι που ο Ritchie εδώ σέβεται και μεταφέρει στην οθόνη με ποιότητα και μεράκι, χωρίς ωστόσο να εντυπωσιάζει. Πιστός στη λογική ενός παραμυθιού, ο Ritchie υπερτονίζει εξαρχής τα απαραίτητα Oriental στοιχεία στον τομέα της αισθητικής, φροντίζοντας λεπτομερώς την φαντασμαγορική ενδυματολογία και αρχιτεκτονική αραβικού χρώματος περασμένων εποχών, έχοντας την σκηνογραφία ως άψογο αρωγό στο εγχείρημά του. Παρουσιάζει έτσι ένα θέαμα που οπτικά τέρπει το μάτι και χορταίνει, όντας ταυτόχρονα εύπεπτο και ανάλαφρο, ιδανικό για τα θερινά σινεμά της περιόδου και παράλληλα family friendly.

Η αισθητική έχει μια ξεκάθαρη λογική Bollywood, ενώ οι περιπέτειες του Aladdin είναι διασκεδαστικές και με τη γρήγορη σκηνοθεσία και τσίτα ρυθμούς του Ritchie, ο θεατής δεν προλαβαίνει να βαρεθεί, καθώς οι σκηνές τρέχουν με γκάζια και μοντάζ με σταθερό groove, κάτι που ο Ritchie κατέχει πολύ καλά, τεχνίτης που γνωρίζει πολύ καλά τα εκφραστικά του μέσα και με τα χρόνια τα έχει εξελίξει σε σημαντικό βαθμό, με μεγάλο επαγγελματισμό. Αν και γενικά το Aladdin , διαθέτει το στοιχείο της επανάληψης και της μη έκπληξης, κάτι που το χαλάει κάπως, διαθέτει έντονο το στοιχείο της διασκέδασης μιας μεγάλης παραγωγής, σε βαθμό που σε αποζημιώνει αρκετά, καθώς έχεις συνέχεια κάτι ν' ασχοληθείς χωρίς κοιλιά στο ρυθμό, στοίχημα που ο Ritchie πετυχαίνει, ενώ η μεγάλη μου ανησυχία για κουραστικές πινελιές musical στο φιλμ, ευτυχώς ανατράπηκε. Ο Ritchie βάζει μεν τους ήρωές του να τραγουδούν κάποια σημεία του φιλμ, το κάνει ωστόσο στο σωστό χρόνο και χωρίς κατάχρηση, καθώς σκοπός του δεν είναι η δημιουργία ενός musical, αλλά ένα παραμύθι με musical σημεία, που εδώ είναι μετρημένα ώστε να μην εκτροχιάζονται. Ωστόσο οι φωνές των πρωταγωνιστών είναι καλά δουλεμένες, όπως και τα κομμάτια που ερμηνεύουν, με την φωνή της πρωταγωνίστριας πριγκίπισσας Jasmine-Naomi Scott να ξεχωρίζει, όντας εκπληκτική και αιθέρια, μια πραγματικά μαγική προσθήκη στο γενικό soundtrack. Οι ερμηνείες είναι επίσης σε καλό επίπεδο, με τον γοητευτικότατο Mena Massoud ως Aladdin να είναι στο στοιχείο του, πραγματικά ένα με το ρόλο και με χαρακτήρα πολυεπίπεδο, που δεν μένει στην καρτουνίστικη καρικατούρα, αλλά διαθέτει βάθος και συναίσθημα που προσθέτει πόντους στο σύνολο. Η Naomi Scott, επίσης πολυεπίπεδη ως Jasmine, εκφραστική και αυτή συμπληρώνει με όμορφο τρόπο τον Massoud-Aladdin , ενώ ο πανούργος Jafar, ζωντανεύει και αυτός πειστικά και ρεαλιστικά απ' τον Marwan Kenzari.

Η επιτυχία του cast χρεώνεται σε μεγάλο βαθμό στον Guy Ritchie, ο οποίος φαίνεται να πρόβαρε καλά τους ηθοποιούς του και δούλεψε σεναριακά τους χαρακτήρες, με τρόπο που λειτουργεί καλά στην οθόνη και τον δικαιώνει. Κάτι που μοιάζει να φρενάρει το όλο εγχείρημα, είναι μια αίσθηση ολίγον ατολμίας στο θέμα της σεναριακής έκπληξης, κάτι που κάνει το φιλμ προβλέψιμο και χωρίς εκπλήξεις, επιλογή ναι μεν κατανοητή, ωστόσο πιστεύω πως ήθελε κάποιες παραπάνω πινελιές ή παρεμβάσεις, ώστε να κάνει λίγο περισσότερο τη διαφορά. Συνολικά, δίνεται η αίσθηση μιας δημιουργίας εφήμερης, που δεν προσφέρεται για παραπάνω θεάσεις, ωστόσο η ώρα που περνάς μαζί της είναι ευχάριστη και σε μεγάλο βαθμό σε αποζημιώνει και σε ταξιδεύει σε άλλους χρόνους και εποχές, ενώ οι απαραίτητες πινελιές χιούμορ, είναι σε μεγάλο βαθμό εύστοχες και έξυπνες, χωρίς χοντροκομμένες φάρσες και αυθάδειες. Τα ειδικά εφφέ δυστυχώς δεν στέκονται στο ύψος των περιστάσεων, σε μεγάλο βαθμό φαίνονται ξεπερασμένα και λίγο πρόχειρα για τέτοιου μεγέθους παραγωγή, κάτι που χτυπάει στο μάτι, ειδικά σε συγκεκριμένες σκηνές, ωστόσο ο Ritchie, χτίζει το ντεκουπάζ και τα πλάνα του σε γερά θεμέλια, καλύπτοντας έτσι αντίστοιχες αδυναμίες και κεντρίζοντας το ενδιαφέρον.

Οι λάτρεις της Disney-ικής έκδοσης του Aladdin, θα ικανοποιηθούν σε γενικές γραμμές, καθώς θα περάσουν ένα αξιοπρεπές και ταξιδιάρικο δίωρο για μικρούς και μεγάλους, ενώ θα διασκεδάσουν αρκετά βλέποντας τον Will Smith να ερμηνεύει ζωηρά το τζίνι του λυχναριού και με τους κοινωνικοταξικούς προβληματισμούς που απλόχερα το παραμύθι προσφέρει. Η εκμετάλλευση των φτωχότερων μαζών απ' τις πλουσιότερες τάξεις, βλέπε παλάτι του σουλτάνου, γίνονται αναγωγή με το σήμερα, σε μια προσπάθεια επικαιρότητας και συσχετισμού των καταστάσεων, με τρόπο ανάλαφρο βέβαια βάση του θέματος. Εάν αφεθείτε στο παραμυθένιο σύμπαν του Aladdin και του Guy Ritchie, το φιλμ αυτό, χωρίς να εντυπωσιάσει, σίγουρα θα λειτουργήσει, θα σας ταξιδέψει και ίσως ξυπνήσει παλαιότερες αναμνήσεις.

IGN GreeceΝέο τηλεοπτικό σποτ για τον καινούργιο AladdinΝέο trailer μεγάλου μήκους για το live-action "Aladdin" (Υποτιτλισμένο)Τους κύριους χαρακτήρες φέρει η νέα αφίσα του "Aladdin"

Πηγή: IGN Greece